Nie można czytać i nie wspominać, czytać i nie płakać. Na zdjęciach te same dyplomy jak na mojej półce i twarze osób z kręgu kombatu, którzy właściwie nie wiedzieli jakim strasznym wysiłkiem pojawiał się na kolejnych zawodach.
Ta książka to właściwie reportaż albo swoista kronika rodzinnej tragedii .... tragedii która potrafi zabić wszelkie uczucia a w tym przypadku stała się impulsem dla intensywnego korzystania z życia. Walka o każdy dzień, cierpienie ukoronowane sukcesami właściwie na każdej płaszczyźnie jego krótkiego życia. Ujęła mnie walka, akceptacja swojego stanu zdrowia, ograniczeń i konieczności obcowania ze szpitalem przemieszana z silną wolą i perspektywą na wiele lat do przodu.
Książka chwyta za gardło niczym znany Oskar i pani Róża choć tej warstwy psychologicznej brakuje...... moze tak lepiej, bo serce może pęknąć.
Dla zdrowych ta książka to lekcja pokory, dla chorych siła i ładunek pozytywnej energii.

Nie można czytać i nie wspominać, czytać i nie płakać. Na zdjęciach te same dyplomy jak na mojej półce i twarze osób z kręgu kombatu, którzy właściwie nie wiedzieli jakim strasznym wysiłkiem pojawiał się na kolejnych zawodach.
Ta książka to właściwie reportaż albo swoista kronika rodzinnej tragedii .... tragedii która potrafi zabić wszelkie uczucia a w tym przypadku stała...