To moje trzecie spotkanie z autorem i trzecia porażka, chyba już ostatnia. Przeogromny chaos, papierowe postaci, których los kompletnie czytelnika nie obchodzi, pałętają się bez celu w malowniczych dekoracjach przedwojennego Lwowa. Intryga prowadzona nieczytelnie, to raczej zbiór przypadków, nad którymi nie panuje ani czytelnik, ani - co gorsza - autor.

To moje trzecie spotkanie z autorem i trzecia porażka, chyba już ostatnia. Przeogromny chaos, papierowe postaci, których los kompletnie czytelnika nie obchodzi, pałętają się bez celu w malowniczych dekoracjach przedwojennego Lwowa. Intryga prowadzona nieczytelnie, to raczej zbiór przypadków, nad którymi nie panuje ani czytelnik, ani - co gorsza - autor.

Jest to poniekąd ciężka lektura ze względu na język, jednak jest to celowe ponieważ autor chce wprowadzić nas w lata przedwojenne. Autor sprawił, że czytelnik naprawdę wczuwa się w ten klimat. Nie jest to książka którą czyta się w celu zrelaksowania, czytającMarionetkilepiej sięnaprawdę skupić na naszej lekturze ponieważ możemy się nieco pogubić.

Jest to poniekąd ciężka lektura ze względu na język, jednak jest to celowe ponieważ autor chce wprowadzić nas w lata przedwojenne. Autor sprawił, że czytelnik naprawdę wczuwa się w ten klimat. Nie jest to książka którą czyta się w celu zrelaksowania, czytającMarionetkilepiej sięnaprawdę skupić na naszej lekturze ponieważ możemy się nieco pogubić.

Ekscytujący dziesięciodniowy urlop we Lwowie 1938, w mieście prężnie działającym, nastawionym na kulturę, ale i z dobrze rozwiniętym półświatkiem. Z imponująca dbałością o szczegóły historyczno-kulturowe, klimatycznie, z muzyką Eugeniusza Bodo w tle, oglądamy oczami Sterna miasto tamtych dni. My wiemy, że były one już policzone i cały ten świat miał zostać wkrótce unicestwiony. Ale bez sentymentalizmu, niech ten bałak lwowski jeszcze chwilę podźwięczy mi w uszach. A zbrodnia? A chyba była jakaś, a nawet niejedna. Ale one nie najważniejsze, wszak we Lwowie tylko urokliwy wywczas miałam.

Ekscytujący dziesięciodniowy urlop we Lwowie 1938, w mieście prężnie działającym, nastawionym na kulturę, ale i z dobrze rozwiniętym półświatkiem. Z imponująca dbałością o szczegóły historyczno-kulturowe, klimatycznie, z muzyką Eugeniusza Bodo w tle, oglądamy oczami Sterna miasto tamtych dni. My wiemy, że były one już policzone i cały ten świat miał zostać wkrótce...

Paweł Jaszczuk (ur. 1954) - mieszka w Olsztynie i pisze nie tylko kryminały. Jak podaje:
http://www.instytutksiazki.pl/autorzy-detal,literatura-polska,3825,jaszczuk-pawel.html

".....Olsztyński autor debiutował jeszcze na początku lat 90. XX wieku powieścią 'Testament Schlichtingera' (1991),ale popularność i uznanie zyskał kilkanaście lat później, dzięki serii powieści kryminalnych retro z lwowskim dziennikarzem śledczym Jakubem Sternem. Już pierwsza z nich, zatytułowana 'Foresta Umbra' (2004),zdobyła Nagrodę Wielkiego Kalibru.... .....Ważną rolę w cyklu Jaszczuka odgrywa przedwojenny Lwów.... ..W kryminałach o Sternie widoczna jest niezwykła dbałość o historyczne detale, umiejętnie wplatane w intrygę... ....Jaszczuk nie ogranicza się tylko i wyłącznie do pisania prozy kryminalnej, tworzył i wciąż tworzy powieści psychologiczno-obyczajowe, z których na szczególną uwagę zasługują dwie: 'Testament' (poprawiona i rozwinięta wersja debiutu, 2007) oraz 'Ochronka Anioła Stróża' (2013)..."

Ta jest z 2012. Na LC słabiutko - 5,86 (91 ocen i 17 opinii)

Nie mam żadnego sentymentu do Lwowa i dlatego walory podnoszone przez innych recenzentów nie znajdują mojego uznania. Pozostaje więc ocena wątku kryminalnego, który rozgrywa się w konwencji Stern contra Zięba. Oczywiście, już przed otwarciem książki jestem świadom, że Stern
będzie górą.

No i w znoju dojechałem do końca, lecz zadowolony, bo dokonałem odkrycia! Mianowicie, zostając przy umownej nazwie dla tego utworu - „kryminał”, oceniam go jako wyjątkowy w swoim gatunku, bo z czystym sumieniem polecam go chorym na serce, na nadciśnienie i podobne przypadłości. Gwarantuję bowiem, że lektura tego „kryminału” nie spowoduje palpitacji serca nawet u najwrażliwszych czytelników, a co do oceny daję pełne pięć gwiazdek, bo skoro ja się namęczyłem, to i inni niech tego zaznają.

Paweł Jaszczuk (ur. 1954) - mieszka w Olsztynie i pisze nie tylko kryminały. Jak podaje:
http://www.instytutksiazki.pl/autorzy-detal,literatura-polska,3825,jaszczuk-pawel.html

".....Olsztyński autor debiutował jeszcze na początku lat 90. XX wieku powieścią 'Testament Schlichtingera' (1991),ale popularność i uznanie zyskał kilkanaście lat później, dzięki serii...

Jest rok 1938. Lato. W mieście ma odbyć się międzynarodowy festiwal lalek. Policja odnajduje zmasakrowane ciało bankowego kasjera. Sprawą interesuje się dziennikarz śledczy, Jakub Stern. Razem z uwodzicielską koleżanką, Wilgą de Brie, próbują rozwikłać zagadkę kryminalną. Docierają do podmiejskiej willi, gdzie przez pewien czas wynajmował pokój zamordowany mężczyzna. Znajdują w niej pomieszczenie z marionetkami siedzącymi przy stole. Wkrótce ginie dyrektor teatru lalek.

Kryminał czyta się jednym tchem. Oprócz mrocznej części fabuły, związanej z popełnianymi morderstwami, warta uwagi jest postać głównego bohatera, Jakuba Sterna. Boryka się on z kłopotami służbowymi, jak i osobistymi. Przeżywa kryzys, być może przeszedł drobne załamanie nerwowe. W pracy po piętach depcze mu jego ambitna koleżanka, Wilga de Brie. Coraz częściej kłóci się z żoną i nie potrafi się odnaleźć w domowej rzeczywistości. Jego problemy są ponad czasowe, dzięki czemu poznajemy go jako człowieka z krwi i kości.

„Marionetki” są czymś więcej niż wciągającym kryminałem z najwyższej półki. To precyzyjny opis Lwowa z przede dnia II wojny światowej. Jaszczuk oddaje klimat, wówczas polskiego miasta, realistycznie odtwarza życie codzienne i pozwala poczuć „duszę miasta”. Lektura obowiązkowa!

Jest rok 1938. Lato. W mieście ma odbyć się międzynarodowy festiwal lalek. Policja odnajduje zmasakrowane ciało bankowego kasjera. Sprawą interesuje się dziennikarz śledczy, Jakub Stern. Razem z uwodzicielską koleżanką, Wilgą de Brie, próbują rozwikłać zagadkę kryminalną. Docierają do podmiejskiej willi, gdzie przez pewien czas wynajmował pokój zamordowany mężczyzna....

Fajna, ciekawa i sprawnie napisana, powieść "z nerwem" i "z zębem".
Nie będę opisywał treści, bo nie w tym rzecz, a głównym bohaterem jest lwowski dziennikarz Jakub Stern, ciekawa osoba i dość pogmatwana.
Książka przypomina nieco powieści Krajewskiego, z akcentem na "nieco", ale jest mniej od nich "brudna".
Uff, zakończyłem swoją opinię z największą ilością cudzysłowów.
Polecam, z ręką na sercu, wszystkim fanom powieści kryminalnych łatwych, lekkich i przyjemnych. Bez urazy dla fanów oczywiście.

Fajna, ciekawa i sprawnie napisana, powieść "z nerwem" i "z zębem".
Nie będę opisywał treści, bo nie w tym rzecz, a głównym bohaterem jest lwowski dziennikarz Jakub Stern, ciekawa osoba i dość pogmatwana.
Książka przypomina nieco powieści Krajewskiego, z akcentem na "nieco", ale jest mniej od nich "brudna".
Uff, zakończyłem swoją opinię z największą ilością...

Kryminał retro z akcją rozgrywającą się w 1938 r, we Lwowie, kolejna pozycja z cyklu o Jakubie Sternie. Pomysł na wątek kryminalny również w tej książce jest tak niedorzeczny i absurdalny, że aż szkoda to komentować. Jedynym plusem (i za to gwiazdka więcej) jest świetnie oddany klimat przedwojennego Lwowa, z jego charakterystycznymi budowlami i ulicami, malowniczymi postaciami wywodzącymi się z różnych narodów i kultur, nawet z bałakaniem. Młodszym czytelnikom trudno uwierzyć, że jeszcze kilkadziesiąt lat temu było to trzecie co do wielkości (po Warszawie i Łodzi) miasto Polski. Pozycja dla hard fanów retro kryminałów, mnie nie przypadła do gustu.

Kryminał retro z akcją rozgrywającą się w 1938 r, we Lwowie, kolejna pozycja z cyklu o Jakubie Sternie. Pomysł na wątek kryminalny również w tej książce jest tak niedorzeczny i absurdalny, że aż szkoda to komentować. Jedynym plusem (i za to gwiazdka więcej) jest świetnie oddany klimat przedwojennego Lwowa, z jego charakterystycznymi budowlami i ulicami, malowniczymi...

Nastała moda na kryminały w stylu retro, niestety ta książka jest bardzo słaba. Wydumana akcja, stosunki bohatera z rodziną (żona + dwójka dzieci) co najmniej dziwne, reakcje jego żony sztuczne... więcej nie będę pisał bo szkoda czasu. Zwiodła mnie reklama na okładce o Nagrodzie Wielkiego Kalibru. Tutaj kaliber raczej niewielki czyli... nie polecam!

Nastała moda na kryminały w stylu retro, niestety ta książka jest bardzo słaba. Wydumana akcja, stosunki bohatera z rodziną (żona + dwójka dzieci) co najmniej dziwne, reakcje jego żony sztuczne... więcej nie będę pisał bo szkoda czasu. Zwiodła mnie reklama na okładce o Nagrodzie Wielkiego Kalibru. Tutaj kaliber raczej niewielki czyli... nie polecam!

Sięgając po Marionetki kompletnie nie wiedziałem czego mam oczekiwać, gdyż dotąd nie miałem kontaktu z prozą Pawła Jaszczuka, a i o nim samym niczego nie wiedziałem. Szata graficzna okładki w całkiem niezłym stylu oraz tytuł, nic nie mówiący, ale nie zniechęcający i dający kuksańca wyobraźni, sprawiły, iż rozpocząłem lekturę z nastawieniem zdecydowanie pozytywnym.

Powieść Jaszczuka, które jest jak najbardziej klasycznym kryminałem, a więc gatunkiem już nieco tchnącym starością, przenosi nas do przedwojennego Lwowa, w rok 1938. Książka jest częścią cyklu, którego głównym bohaterem jest Jakub Stern, polski dziennikarz zatrudniony w dziale kryminalnym lokalnej gazety. Kiedy pod resztkami murów obronnych warowni Daniela Rurykowicza, u stóp lwowskiego Kopca Unii Lubelskiej, ujawniono zdekapitowane zwłoki pracownika miejscowego banku, Stern rusza do wyścigu z policją w celu rozwiązania zagadki motywów tego zabójstwa i wykrycia jego sprawcy. Tradycyjnie nie będę zdradzał co dalej, gdyż nie ma większej zbrodni w recenzji kryminału, niż zdradzić przyszłemu czytelnikowi zbyt wiele.

Po lekturze Marionetek naszło mnie pytanie, które poniekąd dręczy mnie do dzisiaj. Czy to przypadek, że polscy pisarze powieści kryminalnych tak chętnie sięgają do realiów z przeszłości? Czy to przypadek, iż osadzają swe historie w świecie, który już nie istnieje? Który przeminął zmieciony przez zawieruchę II Wojny wraz ze swymi problemami, społeczeństwem i kulturą? Po którym pozostały tylko wspomnienia? Mam wrażenie, iż uciekają w ten sposób przed dzisiejszą Polską, która tak jak Włochy zmienia się w Gomorrę. Mam wrażenie, że uciekają od realiów, w których dla człowieka myślącego straszniejsze od najbardziej okrutnych zabójstw zaczynają być zbrodnie ekonomiczne, które w przyszłości zmienią w piekło życie nie jednostek, ale całego społeczeństwa, za wyjątkiem tych najbardziej uprzywilejowanych, którzy będą mieszkali, jedli i żyli inaczej, niż wszyscy.

No, jaka by tam przyczyna tego stanu rzeczy nie była, mamy kolejnego autora specjalizującego się w kryminałach osadzonych w czasie zaprzeszłym. Marek Krajewski upodobał sobie Breslau, a Paweł Jaszczuk Lwów. Niestety, porównanie stylu tych dwóch panów wypada zdecydowanie na niekorzyść tego ostatniego. O ile maniera literacka Krajewskiego jest idealnie zharmonizowana z psychiką jego głównego bohatera i mrocznym klimatem jego egzystencji oraz świata, w którym ów ją wiedzie, o tyle u Jaszczuka widać wyraźne dosonanse pomiędzy stylem, miejscem akcji, osobą głównej postaci i jej wnętrzem. Widać, że autor Marionetek posiadł pewną wiedzę na temat dawnego Lwowa, jednak nie zdołał równie plastycznie i szczegółowo jak jego konkurent, a co za tym idzie wiarygodnie, oddać indywidualności wybranego przez siebie grodu i czasów. W dodatku sam styl. Choć dobry, łatwy i szybki w odbiorze, to momentami nie do końca korespondujący z sytuacją. Widać także pewną sztuczność w stylizacji na słownictwo przedwojennego Lwowa. Rozumiem, że w opisie może być użyta dzisiejsza polszczyzna, a zaraz dalej wypowiedzi postaci mogą być wyrażone językiem całkiem odmiennym. Również postać może zmieniać używane słownictwo i styl zależnie od okoliczności. Jednak jeśli w opisie od narratora mamy jeden akapit pisany dzisiejszą polszczyzną, a następny w lwowskim bałaku, w dodatku bez żadnej przyczyny ani celu takiego przeskoku, to jest to wyraźny błąd, który wybija czytelnika z klimatu. Sprawia to wrażenie sztuczności, postarzania stylu na siłę. To coś jak przedobrzenie z podciąganiem ostrości przy obróbce fotografii.

Pomimo tych niedociągnięć i stosunkowo prostej, jednowątkowej fabuły, powieść czyta się dobrze i zwłaszcza pierwsza połowa lektury jest prawdziwą przyjemnością. Nie rewelacją ani wybitną stylistycznie czy wartościową pozycją, a po prostu dobrą rozrywką w stylu tych, które można zabrać do pociągu. Nie pozwoli się nudzić, ale i nie grozi, że wciągnie na tyle, byśmy przegapili stację docelową czy urodę towarzyszki podróży, jeśli się takowa godna uwagi akurat zdarzy.

Reasumując – kryminał jak kryminał. Nie ma czego szczególnie polecać ani zdecydowanie odradzać. Po prostu cztery minus w starej skali ocen. A szkoda, po pomysł był niezły, miasto i czasy wybrane ciekawe, o przepięknym kolorycie. Mogło być pięknie, a wyszło tak sobie, zwłaszcza pod koniec


Wasz Andrew

opinia jak zwykle opublikowana również na moim blogu

Sięgając po Marionetki kompletnie nie wiedziałem czego mam oczekiwać, gdyż dotąd nie miałem kontaktu z prozą Pawła Jaszczuka, a i o nim samym niczego nie wiedziałem. Szata graficzna okładki w całkiem niezłym stylu oraz tytuł, nic nie mówiący, ale nie zniechęcający i dający kuksańca wyobraźni, sprawiły, iż rozpocząłem lekturę z nastawieniem zdecydowanie pozytywnym.

Powieść...

Początkowo książka zapowiadała sie całkiem obiecująco. Niestety im dalej tym nudniej. Przeciętna zagadka, mało ciekawe postacie. Jednym słowem nic szczególnego.

Początkowo książka zapowiadała sie całkiem obiecująco. Niestety im dalej tym nudniej. Przeciętna zagadka, mało ciekawe postacie. Jednym słowem nic szczególnego.