Kryminał z dużą ilością czarnej magii, osadzony w realiach średniowiecza. W stosunkowo niewielkiej objętościowo książce, mnóstwo się dzieje. Prawie każdy bohater pierwszoplanowy zostaje dosyć szybko i brutalnie uśmiercony. Przez to,miałam wrażenie, że niektóre z wątków przerwano zbyt szybko. Moim zdaniem kawał dobrej lektury.

Kryminał z dużą ilością czarnej magii, osadzony w realiach średniowiecza. W stosunkowo niewielkiej objętościowo książce, mnóstwo się dzieje. Prawie każdy bohater pierwszoplanowy zostaje dosyć szybko i brutalnie uśmiercony. Przez to,miałam wrażenie, że niektóre z wątków przerwano zbyt szybko. Moim zdaniem kawał dobrej lektury.

Czego oczekujemy po zapoznaniu się ze streszczeniem na okładce? Wielu tajemnic, wartkiej akcji, sekretów skrywanych przez kruszwickich zakonników, kabalistycznej symboliki obiecywanej przez autora, prawdziwej polskiej czarownicy, nadwornego alchemika, czeskiego czarnoksiężnika Bohumila, pogańskich obrzędów, przyzywania samego diabła, zagadkowych morderstw nad którymi będziemy głowić się niecałe 200 stron i oczywiście tych tajemniczych, tytułowych ogni świętego Wita. Zapowiada się fantastycznie, prawda? Czarownica, czarnoksiężnik, alchemik, do tego zamieszani w intrygi cystersi z opactwa w Koronowie i to wszystko na naszej polskiej ziemi! Niestety im dalej w las... tym mniej zagadkowo, mniej "wciągająco" i ogólnie na czytanie chęci mniej.
Startujemy z datą 4 marca 1488 - w Bydgoszczy toczy się sąd nad młodą wdową, Katarzyną Kucharczykową. Starosta Andrzej Kościelecki i burgrabia Bartłomiej Nieciszewski przewodniczą sądowi. Andrzej jest kochankiem Katarzyny, Bartłomiej knuje przeciw staroście - a Katarzyna oskarżona o otrucie męża? Czy rzeczywiście jest czarownicą? Szybko okazuje się, że Katarzyna nosi dziecko Andrzeja Kościeleckiego. Co stanie się z okrzykniętą wiedźmą dziewczyna i jej dzieckiem? Czy starosta dowie się o potomku?
Akcja przenosi się do Kruszwicy, na zamek starosty - Jana z Oporowa. To tu przebywa czarnoksiężnik Bohumil, który terminował u samego nieśmiertelnego Nicolasa Flamela. Poza księgami alchemicznymi w komnacie znajdowała się także wykradziona z Krakowa kronika Wincentego Kadłubka, a w niej... wzmianki o świętym Wicie zwanym Światowidem! To tu rozpoczynają się nawiązania do poglądów Flamela, Światowida, świętego Wita, anielskiego Światła Natchnienia, kabalistycznego Ucha Boga, nawiązań w kronikach Kadłubka i Galla Anonima, Świętego Graala (tak, w Polsce!),który przechowywany jest w Kościele św. Wita i wielu innych. Jak widzicie - sam pomysł na książkę był wręcz GENIALNY!
Mamy tu sporo pojedynków, zasadzek, tajemniczego, zakapturzonego mordercę, promieniującego jasnym światłem, który w trakcie zabijania swych ofiar wyrzeka zagadkowe: "Adonai. Przyjmij moją ofiarę."
Akcja czasami zwalnia, wręcz dłuży się i nudzi, czasem przyspiesza i na prawdę wciąga tajemniczymi symbolami i magicznymi praktykami - a mimo wszystko na prawdę spodziewałam się po tej pozycji znacznie więcej. Coraz nowsi bohaterowie, sporo imion, nazwisk i zajmowanych pozycji odrobinę miesza czytelnikowi w głowie i przeszkadza w łatwym odbiorze treści. W niektórych miejscach język stylizowany na średniowiecze, w większości jednak bohaterowie zachowują się zbyt beztrosko, są zbyt pewni siebie (szczególnie kobiety, od których wymagało się jednak innych wzorców zachowań).

Polecić mogę chyba jedynie tym, którzy zamieszkują okolice wspomnianych na początku miast i będą rozpoznawać bliskie sobie tereny, nazwy, budynki... no i oczywiście fanom czarowników/c, tajemnicy Świętego Graala i innych nadprzyrodzonych elementów.

Czego oczekujemy po zapoznaniu się ze streszczeniem na okładce? Wielu tajemnic, wartkiej akcji, sekretów skrywanych przez kruszwickich zakonników, kabalistycznej symboliki obiecywanej przez autora, prawdziwej polskiej czarownicy, nadwornego alchemika, czeskiego czarnoksiężnika Bohumila, pogańskich obrzędów, przyzywania samego diabła, zagadkowych morderstw nad którymi...

„Ognie Świętego Wita” są dla mnie idealnym przedstawicielem tworów, które można nazwać mianem „typowego średniaka".

W moim mniemaniu głównym minusem książki jest to, że brakuje w niej tego czegoś, co by do niej przyciągało. Owszem, czyta się ją bez większych problemów oraz bez uczucia zmęczenia nią — jednak człowiek w ogóle nie przejmuje się tym, co się tam dzieje i co spotyka bohaterów. Ot po prostu przyjmuje to do wiadomości i czyta dalej. Gdy skończy się ją czytać, nie czuje się żadnych specjalnych emocji — nie czuje się jakiegokolwiek zażenowania ani też spełnienia czy zafascynowania tym, co się właśnie przeczytało. Jedyne co się czuje to to, że zaliczyło się kolejną książkę.

„Ognie Świętego Wita” nie są ani złą książką, ani też dobrą. Jest to po prostu niczym szczególnym niewyróżniający się twór, który można przeczytać w wolnym czasie.

„Ognie Świętego Wita” są dla mnie idealnym przedstawicielem tworów, które można nazwać mianem „typowego średniaka".

W moim mniemaniu głównym minusem książki jest to, że brakuje w niej tego czegoś, co by do niej przyciągało. Owszem, czyta się ją bez większych problemów oraz bez uczucia zmęczenia nią — jednak człowiek w ogóle nie przejmuje się tym, co się tam dzieje i co...

Do przeczytania książki skusił mnie tekst na okładce. Niestety z szumnych zapowiedzi niewiele wynikło. Autor skacze z wątku do wątku, nagle porzuca głównych jak dotąd bohaterów by przeskoczyć do innych. Sprawia to, że czytelnik nie przywiązuje się zbytnio do opisywanych postaci. Miała być tajemnica, a jest, w moim odczuciu, jedynie zamieszanie i nieład. Wszystko to sprawia, że książka nie porywa. Nie nazwałbym jej jednak złą. Ma ona również swoje dobre strony jak np. wiedza historyczna autora, która nadaje opowieści swoisty klimat i charakter. Na plus zaliczyłbym również nieźle ułożone dialogi.

Do przeczytania książki skusił mnie tekst na okładce. Niestety z szumnych zapowiedzi niewiele wynikło. Autor skacze z wątku do wątku, nagle porzuca głównych jak dotąd bohaterów by przeskoczyć do innych. Sprawia to, że czytelnik nie przywiązuje się zbytnio do opisywanych postaci. Miała być tajemnica, a jest, w moim odczuciu, jedynie zamieszanie i nieład. Wszystko to sprawia,...

Po przeczytaniu udanego debiutu literackiego Jarosława Klonowskiego „Tajemnica świętego Wormiusa”, przyszedł czas, by sięgnąć po kolejną jego książkę, która opisuje dalsze przygody znanych z pierwszej powieści bohaterów (przynajmniej ich części). Naturalnym rzeczy torem, sięgnęłam zatem po drugą z cyklu trzech powieści, „Ognie świętego Wita”.

Jak na tak małe zagęszczenie tytułów, w oczy uderza duża ilość świętych. Nie będzie to dziwić, jeśli zajrzy się do biografii autora. Bardzo szybko wyjaśni się skąd taki pomysł na pisanie. Zatem? Wzięło się ono z zafascynowania autora, przypieczętowanego napisaniem pracy magisterskiej na temat Kultu Świętych w średniowiecznych miastach kujawskich. To zauroczenie przeniosło się do świata powieści, w którym Jarosław Klonowski wykorzystał swoją szeroką wiedzę historyczną na obmyślenie intrygi kryminalnej. Wokół spraw związanych ze świętym Witem, wokół czarów i czarnoksięstwa skupiła się fabuła „Ogni świętego Wita”. Z jakim efektem? Już opowiadam.

Jak już wspomniałam, cała historia kręci się wokół ciemnych, piekielnych mocy. Niejaka Katarzyna Kucharczykowa, zostaje oskarżona o czary. Unika stosu, bo od śmierci ratuje ją jej wpływowy kochanek, starosta bydgoski Andrzej Kościelecki i jego poplecznicy. Gdy na świat przychodzi syn Katarzyny i Andrzeja, chłopiec zostaje natychmiast odebrany matce, której wmawia się, że dziecko zmarło podczas porodu. W jakim celu? Tego oczywiście dowiecie się z książki. Ja ze swojej strony dorzucę tylko, że cel będzie iście piekielny.

Czytelników, którzy mieli okazję przeczytać „Tajemnicę świętego Wormiusa”, pewnie ucieszy fakt, że w centrum wydarzeń ponownie znajdą się Alfred Ostenwald, Miriam, czy stary, niedobry Plotzlish. Dla mnie bomba, zwłaszcza że Miriam wraca jeszcze bardziej temperamentna, jeszcze bardziej niezależna i jeszcze bardziej intrygująca. Niestety, na wyrazistości straciła pozostała dwójka, przygaszona i przytłamszona gdzieś pośród wydarzeń. Być może kreacja taka związek ma z dość nieczytelną , miejscami trudną w odbiorze intrygą.

Magia, mrok i diabelskie sprawki wywołują ciarki na plecach. Okrutne i makabryczne zbrodnie sprawiają, że czyta się na jednym wdechu. Ale całość rozmyta jest poprzez zbyt duże zagmatwanie fabuły i słabą przejrzystość. Nie można zarzucić niczego językowi, bo tym autor posługuje się dobrze, jednak sam język choćby najbardziej plastyczny, bez zmyślnie poprowadzonego wątku kryminalnego, to zbyt mało, by książkę uznać za wybitną, czy przynajmniej bardzo dobrą. A u Jarosława Klonowskiego jeden wątek pogania drugi, wypiera trzeci, pędząc z kolei za czwartym na złamanie karku. Trochę to chaotyczne i jakby sklejone bez wcześniejszego przemyślenia, co powinno stanowić dla czytelnika clue. Trochę tak, jakby autor pisał wyłącznie pod wpływem impulsu i chwili, nie wracając do tego, co już się pojawiło.

Szybkie tempo jest hamowane przez zbyt nieczytelną i nie do końca zrozumiałą intrygę, czy może raczej próbę powiązania jej z elementami mistycyzmu. Przynajmniej dla mnie stanowiło to problem.

Co na plus? Nieszablonowe myślenie autora, rozwiązania które zaskakują i dekoncentrują, odsyłają podejrzenia czytelnika na zupełnie inne tory, zwodzą na manowce. Sprawne posługiwanie się językiem i duży potencjał pisarski, sprawiający, że po przeczytaniu jego tekstu, ma się ochotę na jeszcze. A okazję ku temu daje „Miriam”. Z pewnością sięgnę po trzecią część cyklu, zwłaszcza że postać tej rudowłosej Żydówki niezmiennie mnie zachwyca.

Po przeczytaniu udanego debiutu literackiego Jarosława Klonowskiego „Tajemnica świętego Wormiusa”, przyszedł czas, by sięgnąć po kolejną jego książkę, która opisuje dalsze przygody znanych z pierwszej powieści bohaterów (przynajmniej ich części). Naturalnym rzeczy torem, sięgnęłam zatem po drugą z cyklu trzech powieści, „Ognie świętego Wita”.

Jak na tak małe zagęszczenie...

Książka, po której jestem przede wszystkim sfrustrowana. Rewelacyjny, ale moim zdaniem zmarnowany potencjał.
Jest pisana lekkim i zgrabnym językiem. Fabuła jest ciekawa i interesująca a zapomniane, pobliskie Gopło czy Kruszwica stały się dla mnie egzotyczne i tajemnicze. Niestety te pozytywy zostały przytłoczone przez pęd akcji w stylu "byle do przodu". Klonowski postawił na dynamikę wydarzeń co odbiło się na kondycji psychologicznej bohaterów. W tym ferworze zdarzeń nie rozumiem sensu ich poczynań ani nie wierzę w motywację, którą się kierują. Nie mogę powiedzieć, żeby jakakolwiek postać zaistniała całą mocą swojej osobowości. Dla mnie to duży minus. Brakuje mi także dbałości o klimat i atmosferę wydarzeń.
Mimo to Klonowski to dla mnie duży talent i nadzieja na dobrą, historyczna literaturę w Polsce. Trzymam kciuki!

Książka, po której jestem przede wszystkim sfrustrowana. Rewelacyjny, ale moim zdaniem zmarnowany potencjał.
Jest pisana lekkim i zgrabnym językiem. Fabuła jest ciekawa i interesująca a zapomniane, pobliskie Gopło czy Kruszwica stały się dla mnie egzotyczne i tajemnicze. Niestety te pozytywy zostały przytłoczone przez pęd akcji w stylu "byle do przodu". Klonowski postawił...

Książka, co do której mam mieszane uczucia. Historia opowiedziana jest ładnym językiem, bogatym w szczegóły, autor starał się wiernie oddać sposób ubioru ludzi w średniowieczu, dzięki niemu dowiedziałam się np. jak wygląda jopula. W opowieści brakowało mi jednak głównego, scalonego wątku, miałam raczej wrażenie, że książka składa się z wielu wątków, z których żaden nie jest uwypuklony. Trochę mi przeszkadzało, że w trakcie lektury czytelnik zapoznaje się z postacią, a ta nagle znika, by pojawić się pod koniec książki i od razu zginąć. Jednakże takie prawo autora, może robić, co mu się podoba ze swoimi bohaterami.
Myślę, że J.Klonowski ma dużo potencjału, przydałoby się jednak, żeby dopracował stronę techniczną swojej twóczości. Trzymam za to kciuki i życzę sukcesów.

Książka, co do której mam mieszane uczucia. Historia opowiedziana jest ładnym językiem, bogatym w szczegóły, autor starał się wiernie oddać sposób ubioru ludzi w średniowieczu, dzięki niemu dowiedziałam się np. jak wygląda jopula. W opowieści brakowało mi jednak głównego, scalonego wątku, miałam raczej wrażenie, że książka składa się z wielu wątków, z których żaden nie jest...

Informację o tej książce i autorze znalazłam, w któryms wydaniu "Gazety Pomorskiej". Do jej przeczytania zachęciła mnie recenzja oraz to, że akcja powieści rozgrywa się między innymi w średniowiecznej Bydgoszczy, czyli w moim rodzinnym mieście. W dodatku "Ognie..." to kryminał, a po taką literaturę lubię od czasu do czasu sięgnąć.
Przyznaję, że nie miałam czasu czytać tej książki "jednym ciągiem", jak lubię najbardziej, tylko wracałam do niej po kilku dniach przerwy. Być moze z tego powodu momentami nie wiedziałam, co się w tej historii dzieje? Niestety, dla mnie wiele z opisywanych wydarzeń zostało ukazane zbyt schematycznie. W pewnym momencie czytałam tę książkę tylko po to, by poznać zakończenie - rozczarowało mnie zupełnie... Na pocieszenie (siebie samej) mogę powiedzieć, że kilku bohaterów tej książki zostało ciekawie ukazanych.

Informację o tej książce i autorze znalazłam, w któryms wydaniu "Gazety Pomorskiej". Do jej przeczytania zachęciła mnie recenzja oraz to, że akcja powieści rozgrywa się między innymi w średniowiecznej Bydgoszczy, czyli w moim rodzinnym mieście. W dodatku "Ognie..." to kryminał, a po taką literaturę lubię od czasu do czasu sięgnąć.
Przyznaję, że nie miałam czasu czytać tej...

Ciekawa, choć o wiele bardziej podobała mi się "poprzedniczka" -"Tajemnica Świętego Wormiusa".

Ciekawa, choć o wiele bardziej podobała mi się "poprzedniczka" -"Tajemnica Świętego Wormiusa".

Ciekawa, dobrze napisana książka z klimatem, błyskotliwa

Ciekawa, dobrze napisana książka z klimatem, błyskotliwa