Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kolejna część sagi o czwórce dzieci urodzonych 28 lutego i, dla mnie, kolejny powrót do gimnazjalnych czasów, kiedy to pierwszy raz czytałem te książki.

Co mogę powiedzieć - kolejna książka, kolejne przygody, które są utrzymane na bardzo zbliżonym poziomie, co te z poprzedniej części. Owszem, nadal mocno czuć, że jest to książka przeznaczona stricte dla młodszej młodzieży - co zdecydowanie podkreśla pierwszy romans pojawiający się na łamach serii - jest on tak uroczo infantylny, że nie umiałem go brać teraz zbytnio na serio, ale z drugiej strony był on dla mnie kolejną sentymentalną podróżą, do czasów, kiedy tak właśnie wyobrażałem sobie związki... Mówiąc krótko, jestem teraz po prostu za stary. Postacie są nadal bardzo udane, a Sheng w końcu zalicza rozwój i powoli przestaje być grupowym błaznem, co mnie bardzo cieszy. Jedyne, do czego mógłbym się przyczepić to główny przeciwnik tego tomu - Egon Nose jest po prostu tak strasznie nijaki, w porównaniu do tego z kim musieli się zmierzyć nasi bohaterowie na łamach pierwszego tomu, moje ukochanego badassa ze skrzypcami. Ja osobiście cały czas podczas czytania tęskniłem za Jacobem Mahlerem.

Powtórzę to samo co pisałem przy pierwszej części - dla młodszych będzie to bardzo fajna przygoda, z kolei dla starszych miła podróż do czasów dzieciństwa. Po raz kolejny nie żałuję.

(P.S. Nie zdziwcie się, jak zobaczycie, że od tego tomu Pustelnik Diabeł został przemianowany na Heremit Devil.)

Kolejna część sagi o czwórce dzieci urodzonych 28 lutego i, dla mnie, kolejny powrót do gimnazjalnych czasów, kiedy to pierwszy raz czytałem te książki.

Co mogę powiedzieć - kolejna książka, kolejne przygody, które są utrzymane na bardzo zbliżonym poziomie, co te z poprzedniej części. Owszem, nadal mocno czuć, że jest to książka przeznaczona stricte dla młodszej młodzieży...

Na wstępie muszę przyznać, że był to dla mnie bardzo miły powrót do czasów gimnazjalnych, kiedy to miałem pierwszy kontakt z tą serią i kiedy to też wsiąkłem w nią całkowicie.

Ponowna lektura sprawiła mi dużo frajdy, rzeczywiście miło mi się odświeżało tę historię, ale niestety wraz z przerzucaniem kolejnych stron zacząłem coraz bardziej zauważać, że trochę już wypadłem z głównego targetu czytelników, do których kierowana jest ta książka. Nie będę ukrywał, ale mocno czuć, że jest to historia stricte skierowana do młodzieży i skupiająca się na młodzieżowych rzeczach... i wielkiej przepowiedni możliwego kataklizmu, wiecie takie typowe młodzieżowe rzeczy. Już dla ciut starszego czytelnika niektóre momenty mogą się wydać lekko infantylne, ale mimo to nadal posiadające swojego rodzaju urok. Na pewno jednym z najsilniejszych elementów książki są postacie, polubiłem praktycznie wszystkie, nawet Shenga, mimo że spełnia funkcję takiego typowego comic reliefa, co czasami lekko wybijało z rytmu i trochę irytowało.

Co by nie mówić, „Century: Ognisty pierścień” pomimo upływu lat nadal jest bardzo przyjemną w odbiorze książka. Dla młodszych może być to wstęp do niezapomnianej przygody, a dla starszych, tak jak w moim przypadku, miły powrót do czasów dzieciństwa. Ja tam nie żałuję.

Na wstępie muszę przyznać, że był to dla mnie bardzo miły powrót do czasów gimnazjalnych, kiedy to miałem pierwszy kontakt z tą serią i kiedy to też wsiąkłem w nią całkowicie.

Ponowna lektura sprawiła mi dużo frajdy, rzeczywiście miło mi się odświeżało tę historię, ale niestety wraz z przerzucaniem kolejnych stron zacząłem coraz bardziej zauważać, że trochę już wypadłem z...

Dobra, naprawdę nigdy nie sądziłem, że to powiem, ale historia z Lando Calrissianem w roli głównej to kawał czystego złota.

Moim głównym zarzutem do dość średniawej „Księżniczki Lei” było to, jak słabo angażowała ona czytelnika do opowiadanej przez siebie historii... W przypadku „Lando Calrissiana” taki zarzut nie przeszedłby mi nawet przez gardło. Historia duetu Soule-Maleev naprawdę mocno mnie zaangażowała, że aż ciężko mi było oderwać się od lektury. „Lando Calrissian” jest to kawał wciągającego i trzymającego w napięciu czytadła z bardzo udaną plejadą bohaterów, zaś sam Lando wypada tutaj o wiele ciekawiej niż w filmach z oryginalnej trylogii. Jedyne, do czego można się bardziej przyczepić to dość specyficzna kreska Maleeva. Potrzebowałem chwili, by się do niej przyzwyczaić, ale potem pokochałem ten styl całkowicie, jednak jestem świadomy, że nie każdy będzie miał takie same odczucia w tym przypadku. Jeśli chodzi o markę „Star Wars” jest to najlepszy komiks, jaki dotąd czytałem (Ta, jestem świadomy, że pewnie jeszcze nie raz będę to powtarzał na przełomie następnych swoich opinii).

Tak samo pozytywne odczucia mam w przypadku „Rozbitego imperium”, które dalej trzyma dobry poziom, a nawet jest trochę lepsze niż ostatnio. Jednak jak dobra ta historia nie jest to moim zdaniem „Lando” mimo wszystko ją przebija.

Co tu dużo mówić, za taką cenę, jaką chce Egmont za ten komiks, po prostu grzechem jest go nie kupić.

Dobra, naprawdę nigdy nie sądziłem, że to powiem, ale historia z Lando Calrissianem w roli głównej to kawał czystego złota.

Moim głównym zarzutem do dość średniawej „Księżniczki Lei” było to, jak słabo angażowała ona czytelnika do opowiadanej przez siebie historii... W przypadku „Lando Calrissiana” taki zarzut nie przeszedłby mi nawet przez gardło. Historia duetu...