Recenzja pierwotnie zamieszczona na portalu www.szortal.com

Dziś pod nóż idzie druga księga z czterotomowej historii Rejsu Chathranda, Szczury i morze rozległe. Debiutancka powieść Roberta V. S. Redicka - Sprzysiężenie Czerwonego Wilka – okazała się przyjemną lekturą, choć nie pozbawioną wad. Z ciekawością siadłem do lektury oczekując równie atrakcyjnych przeżyć.

W pierwszym tomie, gargantuicznych rozmiarów okręt wyruszył z misja pokojową mającą na celu pogodzić zwaśnione od wieków imperia. Okazuje się jednak, że to jedynie przykrywka dla intrygi mającej wywołać kolejną wojnę która ma przynieść ostateczną dominację jednego z mocarstw. Niestety, nieszczęśliwie dla spiskowców, na pokładzie znajduje się młody smolarz obdarzony magicznymi zdolnościami, który dość szybko odkrywa w czym rzecz. Wiedziony instynktem przetrwania i wrodzoną szlachetnością stara się przeszkodzić niecnym knowaniom. Szybko znajduje grupę przyjaciół, którzy przyłączywszy się, pomagają mu jak mogą w słusznej sprawie. Niestety mimo usilnych starań rzeczy mają się nie najlepiej. Nic nie jest jednak przesądzone.

W zasadzie, wszystko co napisałem w recenzji pierwszego tomu można by odnieść również do tomu drugiego. Najmocniejszą stroną powieści jest konstrukcja świata. Przedstawiony z rozmachem, przy pomocy ogromnej palety wszelakich barw robi duże wrażenie na czytelniku. W poprzednim tomie autor poświęcił temu aspektowi wiele miejsca w swej powieści. Tym razem, siłą rzeczy, nie było to konieczne, jednak Redick wciąż rozwija, wydawałoby się, zupełnie kompletny świat. Pozwala nam poznać historię Alifrosu z szerszej perspektywy, pojawiają się nowe rasy (zupełnie oryginalne, nie znajdziemy ich na kartach powieści jakiegokolwiek innego autora),nowe terytoria. Poznajemy również lepiej bohaterów, ich charakterystyki stają się pełniejsze, bogatsze.

Fabuła powiela schematy poznane w pierwszej części chociaż nabiera także pewnej nowej cechy. Mamy tym razem morską powieść drogi. CSK Chathrand przemierza morza i oceany przenosząc bohaterów od lokacji do lokacji, od przygody do przygody. Sytuacja zmienia się powoli (chociaż momentami akcja gna na złamanie karku),autorowi nigdzie się nie śpieszy. Spokojnie snuje opowieść, oprawiając historię bogatą ornamentyką. Z drugiej strony mamy tu szablon znany z poprzedniego tomu. Ścierające się strony pozostają w stałym impasie. Sytuacja przypomina tę z okopów pierwszej wojny światowej. Mimo nieustannych ataków, fint i parad, szala zwycięstwa przechyla się to na tę, to na tamtą stronę, nie przynosząc jednak decydującego rozstrzygnięcia.

W porównaniu do pierwszego tomu, Szczury i Morze Rozległe są powieścią o zdecydowanie bardziej morskim klimacie. Znacznie tu więcej statków i okrętów, bitew i pościgów, walki z morskim żywiołem.

Niewiele zmienia się w sposobie przedstawienia bohaterów. Jest ich wielu, ich charakterystyki są pełne i bogate. Jedyne zastrzeżenie to dość oczywiste zabarwienie charakterologiczne. Postacie pozytywne, mimo wad w które są wyposażone, bezwiednie przyciągają sympatię czytelnika, negatywne są równie łatwe do nielubienia.

Podstawową i w zasadzie jedyną wadą powieści jest nadmierna skłonność autora do korzystania z rozwiązań typu ‘deus ex machina’. Redick często doprowadza do sytuacji gdy jedna ze stron wydaje się znajdować na definitywnie przegranej pozycji. Wtedy ni stąd ni zowąd wydarza się coś co odmienia, nieuchronny wydawałoby się, bieg rzeczy.

Brak jakichkolwiek zastrzeżeń do literackiej strony pozycji. Na tym polu autor, tłumacz i korektor odwalili wspólnie kawał dobrej roboty. Przez kolejne strony płyniemy bez napotykania jakichkolwiek raf językowych.
Podsumowując, otrzymujemy oryginalną, awanturniczo-przygodową powieść fantasy w anturażu marynistycznym na całkiem niezłym poziomie. Może ociupinkę słabszą od tomu pierwszego, bo wielopoziomowość intrygi pierwszej części zamieniona została na bardziej linearną konstrukcję fabularną. Zdecydowanie, adresatem pozycji jest czytelnik nastoletni. Z pewnością jednak osoby dorosłe, bogatsze w literackie doświadczenia, nie będą pozbawione przyjemności płynącej z lektury.

O ile od biedy można przeczytać Szczury i Morze Rozległe bez znajomości pierwszego tomu tetralogii, to jednak odradzałbym taki sposób postępowania. Mimo, iż autor wplata najistotniejsze informacje na temat wcześniejszych wydarzeń w początkowych partiach powieści, to z powodu bogactwa przedstawionego świata i złożoności intrygi zawartych w pierwszej części, odbiór kontynuacji będzie w dużym stopniu upośledzony.

Recenzja pierwotnie zamieszczona na portalu www.szortal.com

Dziś pod nóż idzie druga księga z czterotomowej historii Rejsu Chathranda, Szczury i morze rozległe. Debiutancka powieść Roberta V. S. Redicka - Sprzysiężenie Czerwonego Wilka – okazała się przyjemną lekturą, choć nie pozbawioną wad. Z ciekawością siadłem do lektury oczekując równie atrakcyjnych przeżyć.

W...

Muszę przyznać, że coraz bardziej podoba mi się to, co wymyślił Redick. "Sprzysiężenie Czerwonego Wilka" wydawało mi się w porządku, ale bez rewelacji. Tom drugi już jednak przykuł moją uwagę. Co prawda nadal uważam, że czegoś Redickowi brakuje, że jego fabuła mogłaby być jeszcze bardziej poplątana. Teraz gmatwanina jest w dużym stopniu pozorna, bo de facto sprowadza się do tego, w jakim stopniu bohaterowie stoją po jednej z dwóch stron konfliktu. A ja wolałbym, żeby Redick porzucił dualizm na rzecz pluralizmu motywacji i celów. Mimo wszystko zaprezentowany świat wciągnął mnie. Spodobały mi się fanatyczne szczury i nowe informacje na temat przeszłości. Powieść ma też bardzo dobre zakończenie. Liczę więc, że progresja będzie kontynuowana w kolejnym tomie.

Muszę przyznać, że coraz bardziej podoba mi się to, co wymyślił Redick. "Sprzysiężenie Czerwonego Wilka" wydawało mi się w porządku, ale bez rewelacji. Tom drugi już jednak przykuł moją uwagę. Co prawda nadal uważam, że czegoś Redickowi brakuje, że jego fabuła mogłaby być jeszcze bardziej poplątana. Teraz gmatwanina jest w dużym stopniu pozorna, bo de facto sprowadza się do...

Po jakże obiecującej lekturze pierwszej odsłony Rejsu Chathranda, pełna pozytywnych uczuć sięgnęłam po tom drugi. Po lekturze wiem już, że w niczym nie ustępuje swojemu poprzednikowi i z wielką nadzieją wypatruję zaplanowanej na czwarty kwartał tego roku premiery zwieńczenia cyklu.

Z Tashą, Pazelem oraz Neepsem rozstaliśmy się na chwilę przed uroczystością podpisania traktatu godzącego po latach Mzithrim z Arqualem a ściśle powiązanym z planowanym ślubem, mającym przypieczętować przymierze. Z drugiej strony, trójka młodych bohaterów razem z Dradielu oraz Hercólem, również naznaczonymi przez czerwonego wilka, zawiązali przymierze, którego celem jest pokonanie Anurisa i uniemożliwienie mu zdobycia władzy nad Nie-kamieniem. Bohaterowie opuszczeni przez Ramachniego muszą szukać sprzymierzeńców na pokładzie statku. Jednak czy mogą komuś zaufać w tak ważnej sprawie? Ponadto obecność Nie-kamienia na pokładzie statku ma dziwny wpływ na wszystkich podróżujących.

Odpłynąwszy z Simji Chathrnad wyrusza z powrotem na wschód do Etherhode, a przyjemniej tak ma to wyglądać dla wszystkich obserwatorów. Po upozorowanej katastrofie statek udał się na południe mijając szereg tropikalnych wysepek, by w końcu wypłynąć na Morze Rozległe, bezkresny ocean, pośrodku którego szaleje straszliwy wir, wciągający w swe otchłanie wszystko, co tylko pojawi się na morzu, bądź w powietrzu ponad nim. Bliskość wiru sprawia, że podróż tak wielkim okrętem jest niezmiernie uciążliwa, jednak mniejsze jednostki nie mają najmniejszych szans na NelluRoq. Zabrakło mi mapy południowych krain, co w sumie jest zgodne z koncepcją dziennikarskiej relacji, której trzyma się powieść, jednak nieco mi utrudniło orientację.

Umiejscowienie akcji na pokładzie Chathranda ma jeden mankament, jest to zamknięty teren, w związku z tym nie możemy liczyć na spotkanie nowych bohaterów, a co najwyżej na lepsze poznanie, którzy pojawili się już w poprzednim tomie. I chociaż na pierwszym planie wciąż pozostają Tasha, Pazel i Neeps, to mamy okazję zdecydowanie lepiej zrozumieć pozostałych bohaterów. Swe, nieznane wcześniej oblicze odkrywa między innymi Bolutu, Lady Oggosk, czy kapitan Rose. Każda z tych postaci jest niejednoznaczna i wielopoziomowa, wszystkimi kierują motywy absolutnie niejasne dla pięciorga sprzysiężonych. Autor umiejętnie dawkuje odkrywane powoli tajemnice, więc czytelnikowi równie trudno wybrać kogoś, kto mógłby pomóc im w walce z Anurisem.

Książkę czyta się bardzo dobrze, nie ma w niej przestojów, ale fabuła nie pędzi też jak szalona. Można w pełni rozkoszować się słoną bryzą, nie narzekając na nudę. Autor idealnie oddał zagubienie i desperację bohaterów, zmuszonych do działania, którego nie są pewni. Zwroty akcji nie są zbyt częste, dzięki czemu sprawiają wrażenie naturalnych konsekwencji, a nie niespodziewanej interwencji istot z innych wymiarów. Akcja toczy się dość spokojnie, są momenty, w których dzieje się bardzo dużo oraz takie, które pozwalają nieco odpocząć. Niczym na morzu, gdzie po burzy, następuje chwila ciszy.

Zdecydowanie polecam tę powieść. Autor z wielkim wyczuciem prowadzi fabułę, nie zarzucając czytelnika ciągłymi zwrotami akcji o sto osiemdziesiąt stopni. Jest to kawałek świetnie napisanej fantastyki, która pozwala zagłębić się w bardzo bogatym i skrupulatnie stworzonym uniwersum.

Po jakże obiecującej lekturze pierwszej odsłony Rejsu Chathranda, pełna pozytywnych uczuć sięgnęłam po tom drugi. Po lekturze wiem już, że w niczym nie ustępuje swojemu poprzednikowi i z wielką nadzieją wypatruję zaplanowanej na czwarty kwartał tego roku premiery zwieńczenia cyklu.

Z Tashą, Pazelem oraz Neepsem rozstaliśmy się na chwilę przed uroczystością podpisania...

Nie wiem, czemu ta seria jest tak niedoceniona. Wielowątkowa i klimatyczna. Na pewno ją zapamiętam. To bardzo dobra kontynuacja pierwszej części. Gorąco polecam.

Nie wiem, czemu ta seria jest tak niedoceniona. Wielowątkowa i klimatyczna. Na pewno ją zapamiętam. To bardzo dobra kontynuacja pierwszej części. Gorąco polecam.