Akcja powieści Piotra Kuncewicza „Dęby kapitolińskie”, której drugie wydanie ukazuje się nakładem Wydawnictwa Łódzkiego, osadzona jest w scenerii historycznej - rzecz dzieje sie w Galii podbitej przez Franków za króla Chlodwiga po upadku Imperium Rzymskiego. Śledzimy dzieje miłości chrześcijanki - córki zwycięskiego wodza Franków i bohatera książki - potomka starego rzymskiego rodu, ostatniego wyznawcy pogańskich bogów, który w rozmowie z biskupem tak określa swoja rolę w życiu: „- Jestem strażnikiem historii. - „Strzeżesz tego, czego nie ma. Jesteś małym człowieczkiem. „Czy mały człowieczek nie może mieć swojej wielkiej chwili?” - Ta wielka chwila nadeszła, gdy na szczycie wzgórza, na miejscu starych dębów, pod którymi Klaudiusz składał ofiarę swym bogom, ma stanąć kościół katolicki. Fanatyzm reprezentantów wrogich sobie poglądów doprowadza do wytworzenia się sytuacji, z której nie ma wyjścia - „Czy jakiś mur istniał naprawdę? Czy nie był tylko wzajemną pomyłką?” To pytanie w ślad za Autorem zadaje sobie czytelnik.

Niezależnie od odniesień historycznych powieść podejmuje problem uniwersalny, ukazując w sposób modelowy starcie dwu przeciwstawnych obozów, zderzenie dwu światów trwających w bezprzedmiotowym sporze podsycanym wzajemną nietolerancją. - „Ginę nie z czynów, ale ze słów” - powie bohater, który zaplątany w sieć wzajemnych uprzedzeń i grę pozorów, nie wie, dlaczego ani po co ginie.