Kolejna, niewielka objętościowo książka autorstwa Rafała Ziętka jest niezwykłą podróżą w głąb dzieciństwa. Jest tutaj silna analogia do "Małego księcia", ukochanej lektury milionów ludzi. Autor posługuje się dziewczynką, która jest kimś na kształt opiekuna dorosłego człowieka. To mała księżniczka pokazuje świat, którego widok dorosły dawno zatracił. Wszystko co dziecko mówi i robi jest rozbrajające i szczere. Kiedy dorosły próbuje wrócić do swoich dorosłych nawyków, spotyka mur w postaci nieumiejętności.

"Mała księżniczka" to niezwykle ujmująca opowieść o nas, o naszym wewnętrznym, uśpionym dziecku. Rafał Ziętek pokazuje, że każda droga prowadzi do serca i naszej dziecinnej niewinności. Każdy rodzi się dobry, ale zmienia nas życie, ale zawsze mamy wybór.

"Mała księżniczka" zwraca uwagę na rzeczy na pozór oczywiste, ale takowe są one dla dzieci. My dorośli, zamykamy się w skorupach własnych uprzedzeń i nieufności. Ta książka uczy i zaprasza do podróży w czasie, dla każdego z nas ta podróż odbędzie się inaczej, w innym tempie, innym miejscu. Ale zawsze będzie ekscytująca i piękna. Czy dasz się porwać opowieści księżniczki? Ja się dałem porwać i nie żałuję. Polecam.

Kolejna, niewielka objętościowo książka autorstwa Rafała Ziętka jest niezwykłą podróżą w głąb dzieciństwa. Jest tutaj silna analogia do "Małego księcia", ukochanej lektury milionów ludzi. Autor posługuje się dziewczynką, która jest kimś na kształt opiekuna dorosłego człowieka. To mała księżniczka pokazuje świat, którego widok dorosły dawno zatracił. Wszystko co dziecko mówi...

na uspokojenie

na uspokojenie

„Mała księżniczka” Rafała Ziętka to niezwykle ciepła opowieść o tym, jak odnaleźć szczęście i jak nie odbierać go innym.

Ta niewielka objętościowo książeczka bynajmniej nie jest li i jedynie bajką dla dzieci. Jest to opowieść tak uniwersalna, że z jej mądrości czerpać zarówno dzieci jak i dorośli. I choć trudno jest mi zaakceptować tytuł, książka sama w sobie jest bardzo wartościowa.
Rozumiem, że tytuł stanowi nawiązanie do „Małego księcia”, a bohaterka jest – jak twierdzi autor - „młodszą siostrą Małego Księcia”. Oczywiście przywodzi też na myśl kolejną znacząca pozycję z literatury światowej – „Mała księżniczka” autorstwa Frances Hodgson Burnett, z tym że w tym wypadku tytuł jest dokładnie taki sam. Oczywiście nie ma co porównywać książki Rafała Ziętka z pierwowzorem, bo nie o to chodzi, ale brak inwencji jeśli chodzi o tytuł książki, to dla mnie duży minus. Na szczęście treść książki jest na tyle istotna, że warto tę książkę polecić.

Główna bohaterka to mała dziewczynka, która spotyka na pustyni wędrowca i uczy go nowego postrzegania świata, a tym samym przewartościowuje cały jego świat. Dziewczynka zaskakuje swoimi dojrzałymi spostrzeżeniami. Dzięki niej wędrujący mężczyzna zaczyna zauważać wiele szczegółów, które wcześniej były dla niego nieistotne. Wędrowiec zaczyna doceniać wartość wielu rzeczy, które wcześniej wydawały mu się „normalne”. Nigdy wcześniej jednak nie przyszło mu do głowy, aby podziękować deszczowi za to, że pada :-) Dla mnie jest to książka o uczeniu się szczęśliwego życia. Nie rodzimy się z taką umiejętnością. Mamy skłonność do szukania szczęścia nie wiadomo gdzie. Mamy skłonność do „pogoni za szczęściem”. Natomiast Mała Księżniczka nie traktuje niczego w swoim świecie przedmiotowo. Postawa dziewczynki zachęca, aby nie bać się zatrzymać i popatrzeć na to, co ważne. A ważne jest nie tylko to, co nam się ważne wydaje, ale te zwykłe proste rzeczy, którymi otoczona jest nasza codzienność.

Świeża woda znaleziona z trudem na pustyni to dla mnie symbol nowego spojrzenia na życie. A o świeże spojrzenie niełatwo, kiedy jest się przywiązanym do swoich przyzwyczajeń. Znalezienie oazy nie jest takie proste, ale warto się postarać, bo świeża woda pomaga przetrwać.

Wiele uroku dodają tej niepozornej książeczce ilustracje Tomasza Truszkowskiego. Jest w nich wiele prostoty i piękna. Polecam.

„Mała księżniczka” Rafała Ziętka to niezwykle ciepła opowieść o tym, jak odnaleźć szczęście i jak nie odbierać go innym.

Ta niewielka objętościowo książeczka bynajmniej nie jest li i jedynie bajką dla dzieci. Jest to opowieść tak uniwersalna, że z jej mądrości czerpać zarówno dzieci jak i dorośli. I choć trudno jest mi zaakceptować tytuł, książka sama w sobie jest bardzo...

"Mały Książę, będąc na Ziemi, nie powiedział, że ma młodszą siostrę. Może po prostu nikt go o to nie zapytał? Posłuchajcie więc”.

Takimi słowami wstępu autor rozpoczyna podróż przez pustynię, na której spotyka małą dziewczynkę. Dzięki niej uczy się zupełnie nowego podejścia do świata, uczy się doceniać życie, nawet takiego najmniejszego żuczka, uczy się dostrzegać fakt, że nie wszystko się człowiekowi należy i na przykład trzeba podziękować deszczowi, że pada. Że w danym momencie jesteśmy tylko my i nikt więcej, a to oznacza, że nie możemy zrzucać odpowiedzialności na kogoś innego. Mała Księżniczka jest mądrzejsza od wszystkich dorosłych świata, a przy tym jest tak czysta, niewinna i dziecinna, że nie można jej nie pokochać.

Ta cienka książeczka jest bajką zarówno dla dzieci, jak i dorosłych, choć moim zdaniem, zdecydowanie bardziej dla dorosłych. Bo to dorośli stracili zdolność bezinteresownego pomagania, zachwycania się ziarenkami piasku, czy najmniejszymi żyjątkami. I ta książka ma nam o tym przypomnieć.

Została napisana niezwykle prostym językiem, powiedziałabym że aż za prostym. Ale może właśnie to wielki dorosły we mnie tak uważa? Myślę, że czasem należy zerknąć na swoje wewnętrzne dziecko i pozwolić mu się bawić i traktować świat jako cud, a ta opowieść bardzo ładnie może nam w tym pomóc. Przy jej czytaniu zadziwiająco wypoczęłam i odetchnęłam. I chociaż można by się czepiać, że autor starał się naśladować „Małego Księcia” i że średnio mu to wyszło, to myślę, że kiedy się o tym zapomni, to można bardzo ładnie z tej książeczki czerpać. A potem przeczytać swoim dzieciom i pomóc im poznać świat z zupełnie innej strony.

Mam też ochotę zacytować parę zdań, które szczególnie mnie urzekły lub dały do myślenia. Po prostu z jakiegoś powodu się spodobały.

„On musi być twardy, bo tak naprawdę jest bardzo miękki”.

„Świat, w którym się urodziłem i wychowałem, słowa takie jak demokracja i tolerancja odmieniał przez wszystkie przypadki. Jednocześnie dla słabych i niepasujących do obowiązującej mody był bezwzględny. Bóg, w którego gorąco wierzyłem, był Bogiem miłości. Pomimo to młodzi chłopcy ginęli w wojnach o to, kto ma rację. A rzeki poprzegradzane tamami, produkowały energię, żeby zaspokoić kolejne rozrywki świata”.

„Na naszym miejscu jesteśmy tylko my. Nie ma nikogo innego”.

Polecam, warto przeczytać :).

"Mały Książę, będąc na Ziemi, nie powiedział, że ma młodszą siostrę. Może po prostu nikt go o to nie zapytał? Posłuchajcie więc”.

Takimi słowami wstępu autor rozpoczyna podróż przez pustynię, na której spotyka małą dziewczynkę. Dzięki niej uczy się zupełnie nowego podejścia do świata, uczy się doceniać życie, nawet takiego najmniejszego żuczka, uczy się dostrzegać fakt, że...