Ostatnio przeczytałam powyższą (bardzo radosną) książeczkę Piotra Szulkina. To maleństwo liczące 140 stron, na dwie godzinki. Składa się z trzech opowiadań z których dwa zrobiły na mnie dość spore wrażenie. Powiem wprost - Szulkin się nie pierdoli - te teksty są dosadne. Swoich bohaterów zanurzył w gęstej, egzystencjalnej brei i zaczął gotować pod przykryciem, a słuchanie tych dobywających się z czeluści garnka jęków, krzyków i lamentu doprawionego do smaku groteską, bardzo mnie rozbawiło.

"Ślimak" opowiada o wizycie kontrolera sanitarnego na jednej z planetoid produkujących kostki brukowe. Nadzorowany - Pratt - prawie się nie odzywa. Jest zestresowany, boi się. Kontroler, wykorzystując jego małomówność, serwuje mu dość osobisty monolog, w trakcie którego jest dla niego bardzo miły i prawi mi dużo komplementów ("Zaś co do reszty pana niby-życia, to szarak z pana. [...] Pana całe życie to jak wyleniały liszaj na brudnej ścianie prowincjonalnego dworca", "To pana ból, debet życiowy. Pan jest przegrany, pan urodził się przegrany").
Życie człowieka przyrównuje do ślimaka, który pełznąc pozostawia za sobą śliski, błyszczący ślad na asfalcie. Mówi o drodze, która już od samego początku naznaczona jest przypadkowością losu, zdolna do nagłej zmiany kierunku bez naszej wiedzy - a która i tak niezależnie od tego, na końcu okazuje się tak samo daremna.

"Per procura" natomiast miażdży. Nie pamiętam kiedy ostatnio tak śmiałam się czytając jakąś historię, chociaż przyznaję - był to śmiech przez łzy. Mamy tutaj spowiedź aktorki grającej per procura.

"Nie dość, że udaję, to jeszcze zastępuję kogoś w udawaniu, czyli tak, jakby udaję, że udaję".

Ten gorzki, choć oprószony słodkim komizmem monolog odkrywa przed nami zdesperowaną kobietę cierpiącą na chroniczną samotność, rozczarowaną życiem, które najchętniej poddałaby wyciszeniu. Słowa kreślą tutaj ból, bezsens, niezrozumienie.

Pesymistyczna jest ta książka, chwilami bezlitosna, zmuszająca do egzystencjalnych refleksji.

Ostatnio przeczytałam powyższą (bardzo radosną) książeczkę Piotra Szulkina. To maleństwo liczące 140 stron, na dwie godzinki. Składa się z trzech opowiadań z których dwa zrobiły na mnie dość spore wrażenie. Powiem wprost - Szulkin się nie pierdoli - te teksty są dosadne. Swoich bohaterów zanurzył w gęstej, egzystencjalnej brei i zaczął gotować pod przykryciem, a słuchanie...

ryczałam przy tym. nie wiem, czy teraz ryczałabym znowu, ale wtedy ryczałam.

ryczałam przy tym. nie wiem, czy teraz ryczałabym znowu, ale wtedy ryczałam.

Trzy historie, z czego dwie pierwsze mają postać bardziej monologów. Umiarkowanie ciekawe, potrafią poruszyć pewne filozoficzne zagadnienia. W trzeciej historii najwięcej się dzieje, tylko wydaje się to takie nierealne.

Trzy historie, z czego dwie pierwsze mają postać bardziej monologów. Umiarkowanie ciekawe, potrafią poruszyć pewne filozoficzne zagadnienia. W trzeciej historii najwięcej się dzieje, tylko wydaje się to takie nierealne.

Ciekawa, niezły humorek, jakby Mrożkowy.

Ciekawa, niezły humorek, jakby Mrożkowy.

Chciałabym zobaczyć "Per Procura" na deskach teatru.

Chciałabym zobaczyć "Per Procura" na deskach teatru.