Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Krótki tom opowiadań boszniackiej pisarki. Bośniak oznacza w naszym języku mieszkańca Bośni, niezależnie od narodowości i religii (w oryginale – Bosanac),zaś Boszniak (w oryginale Bošnjak) oznacza mieszkańca Bośni wywodzącego się ze społeczności słowiańskich muzułmanów (za czasów Jugosławii pisanych wielką literą, jako narodowość). Nie muszą być wyznawcami islamu wystarczy, że mają tureckie imiona a islam wyznawali ich przodkowie. Ale nie narodowość i religia mają znaczenie w tej prozie. Wręcz przeciwnie, większość problemów, jakie pokazuje Šejla Šehabović dotyczy kobiet, niezależnie od kraju pochodzenia, rasy, religii czy języka. Nie ma w nich nic boszniackiego, a bośniackie jest tylko wspomnienie wojny z lat 1992-1995, gdzie każdy stracił kogoś z rodziny bądź spośród przyjaciół, bądź z obu tych grup. Trauma wojny jest w ludziach ciągle żywa (książkę wydano w 2012 r.),ale nie usprawiedliwia takich działań jak na przykład przemoc w rodzinie. Opowiadania są nierówne – moim zdaniem najlepsze są dwa ostatnie. Dwa, trzy inne ulatują z pamięci po przejściu do następnego i ich brak dobrze by zrobił temu wyborowi. Ale tomik wart jest przeczytania właśnie z powodu wojennej traumy, która jak widać przeorała tych, którzy pozostali. Niestety redakcja i tłumaczenie bardzo utrudniają lekturę. Brak spisu treści, niektóre zdania wydrukowano inną czcionką. Tłumaczka z nieznanych przyczyn zastosowała własną transkrypcję fonetyczną i pisownię nazw własnych. Boszniacy piszą alfabetem łacińskim, podobnie ja my i Chorwaci. Nie ma potrzeby zapisywania nazwy miasta Vukovar jako Wukowar. We wszystkich krajach dawnej Jugosławii namawiano nas na ćevap lub ćevapcici, wymawiane jako „czewap”. Nigdy nie słyszeliśmy wymowy „ciewape”. No i na koniec błąd ortograficzny. Słowo „chodź” z „dź” na końcu oznacza przyjdź do mnie, pójdź ze mną etc. Jeśli chcemy powiedzie, że czegoś nie zrobiliśmy, mimo że mieliśmy na to ochotę - napiszemy „choć” z „ć” na końcu. Niestety w tej książce jest odwrotnie.