Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wybór zaczyna się od wczesnych wierszy autora, które często miały formę minimalistyczną, ale wśród których są też jeszcze wiersze dłuższe. Później autor całkowicie zrezygnował z poezji rozbudowanej na rzecz miniatur, na początku 6-4 wersowych, aby ostatecznie i konsekwentnie do dziś od kilkunastu już lat ograniczyć się do trzech wersów, tak, jak ma to miejsce w haiku. Nie są to jednak haiku, ponieważ nigdy nie dotyczą przyrody, nastrojów, ani nie występuje w nich typowa dla nich prostota i lekkość. Miniatury A. Szuby są filozoficzne, dotyczą spraw egzystencjalnych, metafizycznych, często wprost są dialogiem z kimś lub odnoszą do kogoś, kogo bez trudu, choć nie od razu, można zinterpretować jako Boga, mimo iż poeta konsekwentnie od pierwszych tomów nie używa wielkich liter i nazw własnych. Te odniesienia do Kogoś dotyczą głównie późniejszych tomów autora: brak ciebie jako jedyna dostępna nam pełnia * komunii nie będzie dzieli nas pięć obcych tobie zmysłów Trudno byłoby go jednak nazwać poetą religijnym, ponieważ jest to tylko część tej twórczości z późnego okresu, do tego to, że adresatem tych wersów, towarzyszem dialogów, z zamysłu nieoczywistych i niejednoznacznych, jest Bóg, jest jednak interpretacją. Autor nie udziela się w mediach, interesując się nim wiele lat nie pamiętam, abym trafił na chociaż jeden wywiad z nim, choć być może miało to miejsce w jakimś czasopiśmie. Są to jednak sytuacje nieliczne i gdy opowiada o swojej twórczości dotyczy to głównie jego pracy tłumacza, jest on bowiem jednym z najlepszych w kraju tłumaczem poezji anglojęzycznej, którego przekłady można znaleźć w wielu antologiach, tomach poetów z kręgu Festiwalu Miłosza wydawanych przez "Znak" czy choćby tych wydawanych w wyd. Miniatura, które od samego początku wydaje jego własną twórczość. Jest to poeta bardzo osobny, w rzeczywistości trudno znaleźć chociażby jeszcze jednego autora w naszym kraju, który pisałby w podobnej stylistyce i z taką konsekwencją uprawiał ascezę swojego przekazu, soczewkując go do niezmiennej formy trzech wersów. Poezja to bardzo nieoczywista, niełatwa, celowo niedomknięta, pozostawiająca czytelnikowi aż nadto przestrzeni do interpretacji: nie istniałby tak dojmująco gdyby przestał milczeć * ślad po milczeniu kiedy w wierszu najwięcej tego czego w nim nie ma Poezja dla tych, którzy lubią myśleć i których zaangażowanie oraz uważność są niezbędne do próby jej zrozumienia ("jednokrotni podobni / słowom nieświadomym / swoich znaczeń"); którzy noszą w sobie pytania o Boga, o Jego milczenie i obecność w świecie poprzez nieobecność ("jest słowem / nie ma na niego / słowa") i to milczenie traktują jako przestrzeń, możliwość spotkania Go ("słowa stygną / zanosi się / na ciebie"). a tak nawiasem milcząc (Postscriptum CDXCII) to moja interpretacja. Równie dobrze można zrezygnować z tych odniesień metafizycznych (choć nie zawsze będzie to możliwe) i próbować odczytywać je w wymiarze międzyludzkim, bo i tych związanych wprost z drugim człowiekiem lub z autorefleksją na temat bycia-w-świecie nie brakuje w tej twórczości ("to pamięć ropieje // prostokąt po zdjęciu w albumie / dawno się zabliźnił"). Poezja ta zmierza ku absolutnemu minimalizmowi, wydaje się, że ideałem tak obranej drogi byłaby nie-wymowność, ale oznaczałoby to zaprzestanie pisania, dlatego kto jest bez słowa niech pierwszy (Postscriptum DLXXXV)