Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dzieło jest obszerne, ma trzy tomy; zapisało się twardymi zgłoskami w kulturze i literaturze europejskiej. Warto je czytać i znać, pamiętać. Fabuła jest wystarczająco złożona i wciągająca czytelnika. Dużo intryg, niespodziewanych zwrotów akcji – majstersztyk, uchodzący za najlepsze (i słusznie) dzieło Aleksandra Dumasa. Hrabia de Monte Christo jawi się jako niezwykle bogaty dandys – wyraz "niezwykle" jest tutaj najbardziej adekwatny do tego opisu. Pieniądze w rękach takiej osobistości stanowią klucz do dosłownie wszystkiego. Tytułowy bohater ma cechy super człowieka, nadczłowieka, kogoś nadzwyczajnego, któremu wszystkie pomysły udają się; wychodzi bez szwanku z każdej opresji (jak Superman, Batman, James Bond, Angus MacGyver). Naiwnością jest wiara w to, że nikt nie jest w stanie rozpoznać w postaci księdza Giacomo Busoniego, angielskiego lorda Wilmore'a, orientalnego Sindbada Żeglarza – jednej, tej samej osoby, czyli hrabiego de Monte Christo, a w dalszej kolejności Edmunda Dantesa. Jakby pozostali bohaterowie mieli słabe kojarzenie i niepamięć. Występują niewiarygodne sytuacje w więzieniu. Jedna z nich: ziemie z podkopu wysypują za okno, a silny wiatr ją unosi w przestrzeń. Jest dużo fikcji (na przykład Sindbad Żeglarz i jego sezam),nieprawdopodobieństw. Tę powieść można nazywać "bajką" – w pospolitym tego wyrazu znaczeniu (nie jako gatunek literacki). "Bóg" – to pojęcie jest nadużywane, nader często przy końcu powieści. Jest to niewłaściwie pojmowany Bóg – to Jego wypaczony obraz (przez wyobrażenia bohaterów). Chyba właśnie taki zamysł przyświeca Aleksandrowi Dumasowi. Hrabia de Monte Christo przywołuje słowa księdza Busoniego (obaj są tym samym mężczyzną, Edmundem Dantesem) "na każdą boleść istnieją dwa lekarstwa: czas i milczenie".