Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bezrefleksyjna relacja autora-poety z wzięcia LSD w USA w towarzystwie sekciarzy z new-age'owskiego kościoła/komuny. Pokazuje 2 ważne sprawy. Po pierwsze, że środek psychodeliczny to coś, czego autor nie powinien nigdy dotykać. Zwyczajnie, to nie dla niego. Po drugie, że warunki, w jakich się bierze takie środki są bardzo ważne i mają ogromny wpływ na działanie. Ten punkt też dla autora zawiódł. Otoczenie duchowych poszukiwaczy nie było w jego odczuciu ani bezpieczne, ani odpowiednio spokojne. Nie zrobiono mu żadnej krzywdy; przeciwnie, dbano o niego, cackano się ponad miarę z jego paranoją, zamiast dać zastrzyk usypiający. Sądzę, że punkt pierwszy: nieodpowiednie usposobienia autora, było głównym odpowiedzialnym za złego tripa. Nie powinien dotykać takich środków. Winienie o cokolwiek ludzi, którzy na jego prośbę zorganizowali mu podróż i pomagając mu cackali się z jego paranoją kilka godzin jest żałosne. Wartość tej krótkiej książki tkwi jedynie w zobaczeniu jak ważne przy środkach psychodelicznych jest, by brały je osoby gotowe na tak ekstremalne poznawczo doświadczenia oraz by warunki, w jakich są brane były odczuwane jako bezpieczne. Warto zwrócić uwagę też na dwa momenty, gdzie podróż paranoicznego autora niesie pozytywne treści. Pierwszy to gdy wychodzi z domu sekty na śnieg i go wraz z księżycem podziwia, a drugi, to jak po męczeniu w środku nocy przyjaciela, który angażuje swojego znajomego, by po niego przyjechał i odwiózł na pociąg, finalnie ląduje z końcem podróży w NY i tam, na samym końcu, opisuje głębokie, pozytywne działanie środka. No, nic dziwnego, jak w końcu jego idiotyczna paranoja, którą męczył nie tylko siebie, ale osoby, które chciały mu pomoc, się uspokoiło, to odblokowały się treści pozytywne. Autor być może powinien się leczyć psychiatrycznie, bo podczas złej podróży dość łatwo skręcił w autodestrukcyjne działania (gryzł sobie palca aż do krwi i próbował się powiesić). Psychodelik zazwyczaj nie daje nic nowego, ale wzmacnia to, co już jest w człowieku, więc autor jak najbardziej powinien porozmawiać z psychiatrą. Oczywiście opisywany trip to były lata 70, a Jerzy Sito umarł w 2011. Ciekawe jednak, co z dłuższej perspektywy by powiedział o tym tripie i czy psychicznie był do końca zdrowy, czy miał jakieś problemy, bo one wbrew nierzadkim opiniom zafascynowanych psychodelikami nie powinny ułatwiać decyzji o tripowaniu.