Kilka pokoleń kobiet przekazujących sobie obojętność zamiast ciepła, troski i miłości. Kobiet, które nie potrafią okazywać uczuć, a są silnymi, ambitnymi osobowościami. Bycie niechcianą przez własną matkę buduje od najmłodszych lat emocjonalny chłód emanujący później w stosunku do własnego dziecka. Zaniedbywane emocjonalnie, pozbawione takiego wzorca tworzą kolejne kopie schematu. Nazywanie tego zjawiska "genem niechciejstwa" brzmi niezrozumiale, a wydaje się być niczym innym jak spychaniem odpowiedzialności na biologię, na czynniki, na które nie mamy wpływu, a przecież tak nie jest.

"Niechciane" to wielowątkowa powieść z licznymi skokami w czasie, co nie stwarza dysonansu. Jednak brak bliższych odniesień międzypokoleniowych wprowadza sztuczność i brak spójności między rodzinnymi wątkami. Wydaje mi się, że jest też spore nagromadzenie nieszczęść, jakie dotykają bohaterki i czyżby tylko po to, by podkreślić zasadność głównej przesłanki w lekturze?
A może te wszystkie kataklizmy mają przede wszystkim wyciskać u czytelnika łzy i maksymalne poruszenie? W każdym razie historie poszczególnych dziewcząt stanowią swoistą odrębność. Są jak opowieść potrzebna na jeden odcinek tego serialu. I tu mam dylemat, bo z jednej strony takie potraktowanie tej historii, gdzie poświęcono miejsce do zapoznania nas z losami konkretnej bohaterki, podoba mi się. A z drugiej taki scenariusz nie ukazuje głębszych interakcji między pokoleniami, na czym mocno traci opowieść. A okraszenie zakończenia - czymś w rodzaju pojednania - spotkaniem przy łożu seniorki to jedynie podkreślenie, że nawet wyboiste drogi prowadzą do domu i wszystko może się zdarzyć. Happy end!

Toksyczne relacje z matką są godne ukazania w szerokim spektrum następstw jakie mają miejsce w dalszym życiu kolejnego pokolenia, a jednak mało jest w naszej literaturze takich odniesień oraz uczciwego potraktowania tematu. Od biedy można przeczytać "Niechciane" by potem, mając sprecyzowane oczekiwania, poszukać ciekawszej lektury w tym temacie.

Kilka pokoleń kobiet przekazujących sobie obojętność zamiast ciepła, troski i miłości. Kobiet, które nie potrafią okazywać uczuć, a są silnymi, ambitnymi osobowościami. Bycie niechcianą przez własną matkę buduje od najmłodszych lat emocjonalny chłód emanujący później w stosunku do własnego dziecka. Zaniedbywane emocjonalnie, pozbawione takiego wzorca tworzą kolejne kopie...

Historia kilku pokoleń kobiet z jednej rodziny dotkniętych genem " niechciejstwa". Twardo stąpające po ziemi, ambitne, silne, ale którym ciężko okazywać uczucia i przyjmować od innych miłość, ciepło, przyjaźń. Dużo wątków, skoki chronologicznie ale nie przeszkadza to w odbiorze książki.

Historia kilku pokoleń kobiet z jednej rodziny dotkniętych genem " niechciejstwa". Twardo stąpające po ziemi, ambitne, silne, ale którym ciężko okazywać uczucia i przyjmować od innych miłość, ciepło, przyjaźń. Dużo wątków, skoki chronologicznie ale nie przeszkadza to w odbiorze książki.

Tekla, Barbara, Waleria, Monika, Julia - matki, które nie potrafiły z różnych przyczyn okazywać miłości swoim córkom. Gen "niechciejstwa" w tej rodzinie powielany był z pokolenia na pokolenie. Autorka bardzo plastycznie ukazała sylwetki bohaterek tej książki, zwłaszcza Walerii, Moniki, Julii i Hanki. Wszystkie są nieszcześliwe, nie radzą sobie ze swoimi emocjami. Narracja skacze poprzez różne lata i wydarzenia, wymaga skupienia. Wolałabym, żeby historia kobiet z rodziny Traczów ukazana została po kolei. Książka pełna emocji, wyzwala złość, litość, i współczucie dla tych kobiet. Najbardziej nie polubiłam Moniki, zimnej pracocholiczki, nie interesującej się co dzieje się z jej jedynaczką. Jak można opuścić urodziny córki dla spotkania z kochankiem.

Tekla, Barbara, Waleria, Monika, Julia - matki, które nie potrafiły z różnych przyczyn okazywać miłości swoim córkom. Gen "niechciejstwa" w tej rodzinie powielany był z pokolenia na pokolenie. Autorka bardzo plastycznie ukazała sylwetki bohaterek tej książki, zwłaszcza Walerii, Moniki, Julii i Hanki. Wszystkie są nieszcześliwe, nie radzą sobie ze swoimi emocjami....

Iwona Małgorzata Żytkowiak w swojej powieści przedstawia kolejne pokolenia kobiet jednej rodzinny – Teklę, Barbarę, Urszulę, Walerię, Monikę, Julię i Hankę. Wszystkie, z różnych przyczyn odrzucają swoje córki, bądź też wręcz wyrzucają z domu. Z pokolenia na pokolenie przekazywany jest z matki na córkę „gen niechciejstwa”.
Kolejne bohaterki nie uczą się na własnej historii i robią owy gest i marnują życie kolejnym pokoleniom swojej rodziny. Mogłaby to być piękna historia gdzie ktoś wyciąga jakieś wnioski z własnych losów, ale nie........., jest to przekazywanie pałeczki w sztafecie patologii, a wręcz niektóre opisane wydarzenia są mocno toksyczne. Mamy tu wszystkie możliwe nieszczęścia a nawet gwałt wykonany na dziewczynie na imprezie z narkotykami i żaden z bohaterów nie wpadł na pomysł, że było to wydarzenie co najmniej niewłaściwe i wypadałoby zgłosić to na policję. Dodatkowo ewidentnie bez żadnych problemów wizowych można wysłać swoje dziecko do Stanów, żeby sobie tam pomieszkało. Autorka żongluje kolejnymi nieszczęściami jak podczas festiwalu "kto da więcej" by wpłynąć na czytelnika aby wymusić melancholię i uczucie współczucia. Każda historia poszczególnych porzuconych dziewczynek to jakby odrębna historia jak w proceduralnym serialu. Niby przewijają się seniorki rodu ale nikt tu ze sobą praktycznie nie ma ze sobą kontaktu. Szkoda bo mam wrażenie, że kolejne wydarzenia członków rodziny mogłyby wpływać na siebie nawzajem bardziej niż jakieś drobne wydarzenia które są pretekstem do przerzucenia historii na inną bohaterkę.
Najciekawsza historia i najbardziej pełna dotyczyła Walerki, Moniki i Julki, która mniej więcej w połowie książki sprawiła, że chciałem ją ukończyć.
Zakończenie moim zdaniem mocno oderwane od rzeczywistości. Kobiety które nie rozmawiały ze sobą, a tym samym nie były emocjonalnie związane z Walerką (o czym chociażby świadczy wywiad z doktorem, który zadaje pytania na temat stanu zdrowia i zachowania chorej, o czym oczywiście rodzina nie ma pojęcia) przyjeżdżają by spotkać się przy szpitalnym łożu seniorki, a to jest pretekstem do zebrania wszystkich "niechcianych" w jednym pomieszczeniu.
Czuje się wymęczony lekturą tej książki. Jest to w pewnym sensie gorsza wersja "Małego życia" ale równie bardzo rozciągnięta.

Iwona Małgorzata Żytkowiak w swojej powieści przedstawia kolejne pokolenia kobiet jednej rodzinny – Teklę, Barbarę, Urszulę, Walerię, Monikę, Julię i Hankę. Wszystkie, z różnych przyczyn odrzucają swoje córki, bądź też wręcz wyrzucają z domu. Z pokolenia na pokolenie przekazywany jest z matki na córkę „gen niechciejstwa”.
Kolejne bohaterki nie uczą się na własnej historii i...

Historia opowiedziana przez Panią Iwonę Żytkowiak jest po prostu piękna. Nie opowiada co prawda o szczęśliwych chwilach, kochających się rodzinach, dobrych czasach. Jest piękna przez ukazanie całego wachlarza emocji, dramatu matek i ich dzieci.
W powieści poznajemy kolejne pokolenia kobiet połączonych więzami rodzinnymi – Teklę, Barbarę, Walerię, Monikę, Julię i Hankę. Na przestrzeni lat mierzą się one z podobnym problemem, z różnych przyczyn porzucają lub emocjonalnie odrzucają swoje córki. Z pokolenia na pokolenie przekazywany jest z matki na córkę, jak to nazwała w książce autorka - „gen niechciejstwa”. Jest on przyczyną wielu rozczarowań i trudnych życiowych sytuacji.
Iwona Żytkowiak pozwoliła się wypowiedzieć każdej z bohaterek. Stworzyła powieść wielowymiarową, z całą gamą uczuć i niezwykle wzruszającą. Poplątane nitki uczuć łączące kolejne pokolenia kobiet, a także nieprzewidywalność losu przyczyniły się do stworzenia niesamowitej opowieści, od której nie można się oderwać.
Książka na pewno pozostanie ona na długo w sercu czytelnika.

Historia opowiedziana przez Panią Iwonę Żytkowiak jest po prostu piękna. Nie opowiada co prawda o szczęśliwych chwilach, kochających się rodzinach, dobrych czasach. Jest piękna przez ukazanie całego wachlarza emocji, dramatu matek i ich dzieci.
W powieści poznajemy kolejne pokolenia kobiet połączonych więzami rodzinnymi – Teklę, Barbarę, Walerię, Monikę, Julię i Hankę. Na...

"W tej rodzinie wciąż ktoś kogoś porzucał,nie tłumaczył,nie słuchał.Odchodził zostawiając ból i pustkę"

"Niechciane to najnowsza powieść Iwony Żytkowiak o dziejach kilku pokoleń kobiet z rodziny Traczów.W tej rodzinie matki nie potrafią kochać swoich córek,porzucają je i ten "gen niechciejstwa"pojawia się w każdym następnym pokoleniu.Tekla,Barbara,Waleria,Monika,Julia nie miały łatwego życia.Każda czuła się niechciana,skrzywdzona i niekochana.Podejmują w życiu trudne decyzje,które niosą za sobą bolesne konsekwencje.
"Niechciane" to bardzo dobra i emocjonalna powieść którą serdecznie polecam.

"W tej rodzinie wciąż ktoś kogoś porzucał,nie tłumaczył,nie słuchał.Odchodził zostawiając ból i pustkę"

"Niechciane to najnowsza powieść Iwony Żytkowiak o dziejach kilku pokoleń kobiet z rodziny Traczów.W tej rodzinie matki nie potrafią kochać swoich córek,porzucają je i ten "gen niechciejstwa"pojawia się w każdym następnym pokoleniu.Tekla,Barbara,Waleria,Monika,Julia nie...

Iwona Żytkowiak stworzyła książkę o pokoleniu kobiet, które są niechciane, niekochane. Jest to historia, w której każda z nich popełnia ten sam błąd niechciejstwa wobec własnej córki, nie okazując jej żadnych głębszych uczuć i zainteresowania. Gdy przyjdzie im się zmierzyć z najgorszą z możliwych sytuacji będą musiały podjąć próbę pogodzenia się dla dobra sprawy. Ale czy im to wyjdzie? Czy przerwą los Tekli Tracz, by dalsze pokolenia mogły być szczęśliwe i kochane? Bardzo dobrze napisana książka, smutna, ale warta przeczytania.

Iwona Żytkowiak stworzyła książkę o pokoleniu kobiet, które są niechciane, niekochane. Jest to historia, w której każda z nich popełnia ten sam błąd niechciejstwa wobec własnej córki, nie okazując jej żadnych głębszych uczuć i zainteresowania. Gdy przyjdzie im się zmierzyć z najgorszą z możliwych sytuacji będą musiały podjąć próbę pogodzenia się dla dobra sprawy. Ale czy im...

Świetna książka. Historia kobiet z jednej rodziny ukazana przez pryzmat kilku pokoleń. Kobiet, które nie potrafią kochać i przez całe życie mają poczucie, że są niechciane i niepotrzebne. Książka smutna, ale bardzo mądra. Polecam....

Świetna książka. Historia kobiet z jednej rodziny ukazana przez pryzmat kilku pokoleń. Kobiet, które nie potrafią kochać i przez całe życie mają poczucie, że są niechciane i niepotrzebne. Książka smutna, ale bardzo mądra. Polecam....

okropnie męcząca, dłużyzny, nic się tak naprawdę nie dzieje przez kilkadziesiąt pierwszych stron, ogólnie - rozczarowanie

okropnie męcząca, dłużyzny, nic się tak naprawdę nie dzieje przez kilkadziesiąt pierwszych stron, ogólnie - rozczarowanie

Przejmująca relacja kobiet jednej rodziny począwszy od babci do prawnuczki. Czy Rozlia Róża przerwie to niechciejstwo mam taka nadzieję. Polecam

Przejmująca relacja kobiet jednej rodziny począwszy od babci do prawnuczki. Czy Rozlia Róża przerwie to niechciejstwo mam taka nadzieję. Polecam