Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pierwsze polski tom zbiorczy pięciu pierwszych tomów „Pasażerów wiatru” był dla mnie bardzo miłą niespodzianką. Jest to bardzo dramatyczna opowieść przygodowa, która pokazuje świat w bardzo naturalistyczny sposób. Drugi tom zbiera już tylko dwa ostatnie tomy oryginalnej serii. Czy przemawia do czytelnika podobnie jak poprzednia odsłona? Akcja rozgrywa się kilkadziesiąt lat po finale pierwszego tomu w latach 60. XIX w. Zabo, prawnuczka Isy przybywa do Luizjany, żeby odnaleźć ostatnich żyjących członków swojej rodziny. Będzie musiała przedostać się przez tereny toczone wojną secesyjną, by poznać prawdę o przeszłości swojej prababki. Początkowo byłem bardzo zdezorientowany aż takim przeskokiem czasowym. Jednakże w pewnym momencie okazuje się, że ten zabieg ma sens, bo sprawia, że można inaczej spojrzeć na pewne wydarzenia. Na dodatek samą fabułę można podzielić na warstwę współczesną i retrospekcję stanowiące bezpośrednią kontynuację pierwszego tomu. Warstwa współczesna trochę się dłuży. Jest tu zaledwie parę bardziej dramatycznych wydarzeń, ale nie do końca czułem, że gdzieś w tle rozgrywa się wojna. Również o Zabo wiadomo stosunkowo niewiele, ale na szczęście nie okazuje się kopią Isy, ale postacią o trochę innym charakterze. Bardzo poruszające są za to retrospekcje skupione na dalszych losach Isy. Nie powracają tu żadne inne postacie znane z poprzednich tomów i nie ma też specjalnie wielu odwołań do wcześniejszych wydarzeń. Isa musi tu odnaleźć się w zupełnie nowej roli i podjąć parę trudnych decyzji. W dalszym ciągu dosyć niejednoznacznie podchodzi się tu do problemu niewolnictwa. Można tu jednak dostrzec dosyć jasny podział na dobrych i złych, chociaż zdarzają się postacie reprezentujące więcej odcieni szarości. Podobnie jak poprzednio w swoich rysunkach autor nie boi się pokazywania bardziej naturalistycznych scen. Przy tym jednak udaje mu się też pokazać piękno i dzikość przyrody czy parę wzruszających scen. Doceniam też, że postacie w jego wykonaniu reprezentują różne typy urody. Warto wspomnieć, że polskie wydanie ma bardzo wiele przypisów autorstwa Wojciecha Birka umieszczonych na końcu tomu. Pozwalają one lepiej zrozumieć realia historyczne czy językowe. Ten tom zbiorczy nie wywarł na mnie już takiego wrażenia jak poprzedni. W dalszym ciągu to jest dobry komiks, ale nie ma już tego rozmachu. Stanowi godne zakończenie opowieści o Isie.