Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dick Francis raz jeszcze... Mam taką manierę poznawania nieznanych wcześniej autorów, że gdy trafi mi do ręki książka, wywołująca żywsze zainteresowanie, to czytam kolejne i kolejne ich utwory aż wreszcie rozumiem - jak mi się wydaje - ich przesłanie, sposób pisania, obrazowania, język... Oczywiście, jak to zwykle ze zróżnicowanymi przecież gustami ludzi bywa, jedni autorzy "mi pasują", inni mniej. Severski, Raczyński, Krajewski, Szamałek - trafili mi do przekonania, Mróz i Bonda - nie do końca. Tych z pierwszej grupy staram się czytać, wszystko, co napiszą. Do tej drugiej grupy raczej nie sięgam. Chyba, że na lubimyczytac czytelnicy-recenzenci przekonają mnie, że warto. To, naturalnie, o pisarzach "lżejszych". Bo jest grupa pisarzy, jak Myśliwski, Rylski czy Chwin (z tych żyjących),których dzieła bezwzględnie trafiają na moją półkę. Dick Francis przekonał mnie dobrym językiem, literackością, tym sposobem pisania, który nie ogranicza się do opowiedania fabuły. Więc systematycznie, jedna po drugiej przeczytuję jego książki. "Dreszcz" nie zawiódł. Solidna, sprawnie napisana powieść kryminalna, z wartką akcją, której niespodziewane zwroty dynamizują intrygę. Rzecz dzieje się, jak to u Dicka Francisa, w środowisku koniarzy. Bohaterem jest Don Roke, hodowca koni z Australii, którego poproszono o wyjaśnienie tajemnicy fałszywych zakładów bukmacherskich w Anglii. Udana powieść. Chyba jednak naczytałem się tego autora za dużo i w pewnym momencie złapałem się na spostrzeżeniu pewnej powtarzalności w jego utworach. A może to zwykły przesyt tym akurat stylem?... Tak czy inaczej, uznałem, że na razie z Dickiem Francisem dam sobie spokój. Co nie oznacza, że nie rekomendują jego powieści.