Dick Francis raz jeszcze...

Mam taką manierę poznawania nieznanych wcześniej autorów, że gdy trafi mi do ręki książka, wywołująca żywsze zainteresowanie, to czytam kolejne i kolejne ich utwory aż wreszcie rozumiem - jak mi się wydaje - ich przesłanie, sposób pisania, obrazowania, język...

Oczywiście, jak to zwykle ze zróżnicowanymi przecież gustami ludzi bywa, jedni autorzy "mi pasują", inni mniej. Severski, Raczyński, Krajewski, Szamałek - trafili mi do przekonania, Mróz i Bonda - nie do końca. Tych z pierwszej grupy staram się czytać, wszystko, co napiszą. Do tej drugiej grupy raczej nie sięgam. Chyba, że na lubimyczytac czytelnicy-recenzenci przekonają mnie, że warto.

To, naturalnie, o pisarzach "lżejszych". Bo jest grupa pisarzy, jak Myśliwski, Rylski czy Chwin (z tych żyjących),których dzieła bezwzględnie trafiają na moją półkę.

Dick Francis przekonał mnie dobrym językiem, literackością, tym sposobem pisania, który nie ogranicza się do opowiedania fabuły. Więc systematycznie, jedna po drugiej przeczytuję jego książki.

"Dreszcz" nie zawiódł. Solidna, sprawnie napisana powieść kryminalna, z wartką akcją, której niespodziewane zwroty dynamizują intrygę. Rzecz dzieje się, jak to u Dicka Francisa, w środowisku koniarzy. Bohaterem jest Don Roke, hodowca koni z Australii, którego poproszono o wyjaśnienie tajemnicy fałszywych zakładów bukmacherskich w Anglii. Udana powieść.

Chyba jednak naczytałem się tego autora za dużo i w pewnym momencie złapałem się na spostrzeżeniu pewnej powtarzalności w jego utworach. A może to zwykły przesyt tym akurat stylem?... Tak czy inaczej, uznałem, że na razie z Dickiem Francisem dam sobie spokój. Co nie oznacza, że nie rekomendują jego powieści.

Dick Francis raz jeszcze...

Mam taką manierę poznawania nieznanych wcześniej autorów, że gdy trafi mi do ręki książka, wywołująca żywsze zainteresowanie, to czytam kolejne i kolejne ich utwory aż wreszcie rozumiem - jak mi się wydaje - ich przesłanie, sposób pisania, obrazowania, język...

Oczywiście, jak to zwykle ze zróżnicowanymi przecież gustami ludzi bywa, jedni...

Nic specjalnego jako audiobook toche smetny na dluga podroz ale dobrnelam do konca

Nic specjalnego jako audiobook toche smetny na dluga podroz ale dobrnelam do konca

Powieść Dicka Francisa liczy sobie już pół wieku z małym okładem i czuć w niej tę staromodność, elegancję i nobliwość, przyznam jednak, że bardzo ujęła mnie swoim spokojem i bezpretensjonalnością.

Fabuła jest tak prosta, że można ją streścić jednym zdaniem: Australijski hodowca koni przyjeżdża do Yorkshire na prośbę angielskiego hrabiego, by podając się za chłopca stajennego przeprowadzić prywatne śledztwo w sprawie dopingów, stosowanych na koniach wyścigowych w tamtejszych stajniach.
W sposób równie prosty toczy się akcja, Francis uniknął nadymania objętości książki poprzez wprowadzanie mało znaczących czy wręcz niepotrzebnych postaci, dorabiania nic nie wnoszących do sprawy kryminalnej wątków itp. Sprawy toczą się stosunkowo nieśpiesznym rytmem, bez wielkich zawirowań czy zwrotów akcji, dopiero pod koniec autor zadbał o ciut większą dawkę napięcia, w większości jednak książka bardziej przypomina powieść obyczajową niż sensacyjną. Główny bohater, który w pierwszej osobie opowiada o swoich przeżyciach, poprzez swą opanowaną, pozbawioną patosu i zbędnych emocji relację kojarzy się z detektywami z dawnych powieści kryminalnych, jak choćby z Philipem Marlowem, choć daleko mu do jego cynizmu, ale przypomina go też niezachwianymi zasadami i bezbłędnie działającym kompasem moralnym. To też ma swój smaczek retro - wspomnienie czasów, gdy literacki czy kinowy dobry glina był zawsze gliną _czystym_, a najgorsze, co można mu było zarzucić, to średnia dbałość o wygląd (zawsze wymięty trencz porucznika Columbo) lub skłonność do złośliwych komentarzy i uzależnienie od węglowodanów (Kojak i jego słynne lizaki),natomiast motywem zbrodni bywała zwykle stara, dobra chciwość i żądza wzbogacenia.

Dla mnie, wykarmionej (przekarmionej?) ostatnio współczesnymi modnymi kryminałami i thrillerami, ciężkimi od smrodu krwi, zepsucia i rozmaitych, najczęściej seksualnych dewiacji, lektura "Dreszczu" stanowiła miłą odmianę i relaks, odpoczynek od potworności i okrucieństwa, zalewających nas niestety nie tylko w literaturze i nie tylko zmyślonych.
Teraz, pokrzepiona, mogę znów czytać o tych bezwzględnych, zimnych mordercach ze Skandynawii!

Powieść Dicka Francisa liczy sobie już pół wieku z małym okładem i czuć w niej tę staromodność, elegancję i nobliwość, przyznam jednak, że bardzo ujęła mnie swoim spokojem i bezpretensjonalnością.

Fabuła jest tak prosta, że można ją streścić jednym zdaniem: Australijski hodowca koni przyjeżdża do Yorkshire na prośbę angielskiego hrabiego, by podając się za chłopca...

Dobry wciągający kryminał ,

Dobry wciągający kryminał ,