Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po raz kolejny nie zawiodłam się na moim ukochanym autorze. Wzrusza, zaskakuje, zaciekawia - Galsworthy niezmiennie ma czytelnikowi do zaoferowania wiele emocji. Klimat (5/5): Kocham wiktoriańską Anglie, z jednej strony elegancka i dystyngowana, z drugiej powoli otwierająca się na nowe wybory i teorie dopiero tworzących się nurtów psychologicznych oraz socjologicznych. Dzięki tej książce, czytelnik może przenieść się do XIX wiecznego Londynu i poczuć na własnej skórze, jak to było naprawdę w burżuazyjnych rodzinach, gdzie skandal był największą trwogą, a mimo to, trudno było się od niego opędzić - w końcu zawsze z człowieka wyjdzie jego prawdziwa natura. Bohaterowie (5/5): Za każdym razem budzi we mnie ogromny podziw z jaką delikatnością i psychologicznym kunsztem przedstawiane są postaci w książkach Galsworthiego. Tutaj każdy jest inny, niby cała rodzina zanurzona w angielskich konwenansach, a jednak znajdziemy buntowniczą June, nostalgiczną Irenę, cierpiętniczą Wilfrede, zakochanego Vala i wiele wiele więcej. Bohaterowie są spójni wewnętrznie, dokonują trafnych dla swych osobowości wyborów a przy tym nieustannie zaciekawiają czytelnika swoimi osobami. Z dużą łatwością idzie nam wczuć się w członków rodzine Forsyte, ponieważ są bardzo rzeczywiści i wyraziści. Emocje (5/5): Podobnie jak w pierwszej części mamy do czynienia z prawdziwym rollercoasterem emocji. Z jednej strony smutek, wzruszenie, z drugiej nadzieja i płonąca miłość. Piękna historia o ludziach i ich przemyśleniach, życiu które nie zawsze układa się tak ,jak byśmy chcieli, oraz o konsekwencjach kpiącego z nas losu. Język (5/5): Uwielbiam pióro Galsowrthiego. Piękne, majestatyczne opisy, dzięki którym możemy zanurzyć się w historii i pospacerować uliczkami XIX wiecznego Londynu. Wspaniałe dialogi - idealnie odwzorowujące tamtejsze sposoby wypowiedzi, budujące emocje, zachowujące różnorodność sposobu mówienia w zależności od bohatera. Opisowość tego autora i bezsprzeczny kunszt prozatorski nadają całej historii wrażenia obcowania z czymś niezwykłym. Fabuła (4,5/5): Mimo że książka ma już ponad 100 lat, fabuła jest grubymi nićmi szyta, porządnie zaplanowana, ciekawa, wzbudzająca emocje i zainteresowanie. Bawią nie tylko myśli bohaterów i ich teorie na temat życia ale również przeróżne perypetie stawiające ich w nieciekawych sytuacjach. Nie jest to oczywiście typowy wyciskacz łez, Galsworthy wspaniale balansuje między szczęściem a przekornym pechem, sprawiając że cała opowieść zdaje się być dogłębnie prawdziwa a zarazem interesująca. Całość wydarzeń w książce wypada bardzo dobrze, początek był bardzo spokojny (podobnie jak w I tomie),ale potem książka nabiera tempa i co chwila zaskakuje. Pierwsza część posiadała na końcu zwrot akcji którego nijak się nie spodziewałam, a wzbudził we mnie ogromne emocje, stąd druga - nie posiadając wydarzenia na podobnym poziomie- zyskuje 0,5 punkta mniej, ale tak naprawdę i tak lektura Sagi Rodu Forsyteów zawsze mnie bawi i sprawia, że nie mogę się od niej oderwać. Komu polecam? Wszystkim fanom klasyki lub osobom, które po przeczytaniu dzieł Jane Austen czy np. Lucy Moud Montgomery nie czuli się usatysfakcjonowani. Saga Rodu Forsyteów to coś jeszcze wyżej, pięknie opisowa, posiadająca wiele filozficznych i psychologicznych prawd, z ciekawymi bohaterami i wartką fabułą. Zaskakujące że nie jest aż tak popularna jak inne stare książki. 10/10 - Galsworthy jest moim ulubionym pisarzem, jego druga książka tylko to we mnie potwierdziła.