Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tak pokrótce, jak ktoś lubi horror z lat 80, lub bardziej ogólnie opowieści oniryczne może do oceny dodać z jedną lub dwie gwiazdki. Fani fabularnej wersji Zew Cthulhu będą usatysfakcjonowani z tego albumu. Graficznie, nie jest źle, jeśli komuś odpowiada taka bardziej brudna, niechlujna, wykoślawiona kreska. W horrorze jest to prosty zabieg, aby graficznie nadać klimatu. W przypadku tego komiksu wyszło co najmniej poprawnie. Trzymając się konwencji historii onirycznej, brudne, bure kolory, lub przejścia do szarej kolorystyki nie jest tak kiczowatym zabiegiem. Broni się. Scenariusz, on chyba najbardziej padł ofiarą małego albumu. Autorowi nie udało się na tych niecałych 50 stronach nadać odpowiedniego tonu historii. Wyszło prosto, banalnie i tak jakoś, hmmm, nieprzekonująco. Byłby z tego taki słabszy odcinek "Opowieści z krypty", choć tutaj scenarzyści mieliby więcej czasu i skorygowaliby co niektóre wątki. Któraś już tam para adaptuje dziewczynkę i umiera. Nikt się nie interesuje, nigdzie nie ma śladu śledztwa. A dla pielęgniarza ze szpitala wystarczył jeden wieczór, dla dziennikarza drugi i wszystko jasne. Tylko w sumie zawsze to jest jakaś odskocznia od amerykańskiego komiksu, zwłaszcza tego superbohaterskiego. Na tle co niektórych historii facetów w trykotach nie jest tak tragicznie. Choć nigdy bym nie podał tego albumu jako przykładu dobrego komiksu europejskiego. Wypełnia średnią półkę, aby te perełki miały tło do błyszczenia.