Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka faktycznie w większości opiera się na suchych faktach, które dla czytelnika nieobytego ze światem sztuki mogą wydawać się nużące. W trakcie czytania przydałaby się automatyczna wyszukiwarka skradzionych obrazów, rzeźb, figur itp. Mimo wszystko z przyjemnością pozycję przeczytałam, choć nie jest to powieść, którą da się przelecieć w dwa dni. Jedno, co na pewno z tego wyniosłam: inaczej spoglądam na rzeczy w muzeach i galeriach; tym razem zastanawiam się, które najbardziej chciałabym ukraść/ posiadać ;)

Książka faktycznie w większości opiera się na suchych faktach, które dla czytelnika nieobytego ze światem sztuki mogą wydawać się nużące. W trakcie czytania przydałaby się automatyczna wyszukiwarka skradzionych obrazów, rzeźb, figur itp. Mimo wszystko z przyjemnością pozycję przeczytałam, choć nie jest to powieść, którą da się przelecieć w dwa dni. Jedno, co na pewno z tego...

Czasami zastanawiam się, jak wyglądałoby moje życie bez powieści Cobena. Byłoby z pewnością bardziej puste i smutne. Zawsze czytam jego książki w maksymalnie 3 dni, okupując to zazwyczaj brakiem snu i oderwaniem od rzeczywistości. Nie inaczej było w przypadku "Mistyfikacji". Ale tu doszło jeszcze coś szczególnego - już od pierwszych stron ponownie pokochałam Cobena jako pisarza, a jednocześnie znienawidziłam. Ponownie wywrócił mi świat do góry nogami. Nie potrafiłam się oderwać od lektury i jedyne co mnie uratowało to jakaś resztka silnej woli i instynktu przetrwania, w przeciwnym razie z mojego mózgu pozostałaby sieczka. Nie lubię przerzucać kartek nie czytając ich czy też omijać pewne fragmenty, ale tu przeszłam kurs przyspieszonego czytania. Nie mogłam doczekać się rozwiązania całej historii, ręce świerzbiły mnie aby "tylko" zerknąć na koniec, ale bogu dzięki się powstrzymałam. Gdy za szybko przeczyta się książkę, to też nie ma z tego żadnej przyjemności. Nieraz przeklinałam w myślach Cobena za igranie z moją cierpliwością.
"Mistyfikacja" jest genialna. Po prostu. Postacie świetnie nakreślone, fabuła intrygująca i niespodziewana, a akcja wartka (choć nie wybuchowa jak w przypadku np. serii z Myronem). W pewnym momencie zaczęłam powoli sklejać elementy układanki, ale ciągle mi coś nie chciało pasować. Pod tym względem powieść przypominała mi "W głębi lasu". Pod innym z kolei kątem - zwłaszcza fabuły i bohaterów - "Niewinnego". Jak na pierwsze dzieło Cobena, książka jest majstersztykiem. Pewnie za parę dni ochłonę na tyle, aby ocenić ją trzeźwym okiem, ale na obecną chwilę jest ona dla mnie zdecydowanym numerem jeden wśród jego powieści.

Czasami zastanawiam się, jak wyglądałoby moje życie bez powieści Cobena. Byłoby z pewnością bardziej puste i smutne. Zawsze czytam jego książki w maksymalnie 3 dni, okupując to zazwyczaj brakiem snu i oderwaniem od rzeczywistości. Nie inaczej było w przypadku "Mistyfikacji". Ale tu doszło jeszcze coś szczególnego - już od pierwszych stron ponownie pokochałam Cobena jako...

Zdecydowanie inna niż kolejne dwie książki z serii z dziennikarzem Jakubem Sternem. Ta część jest w niektórych miejscach tak nielogiczna i niewytłumaczalna, że człowiek jest zafascynowany czytaniem, ale nic z tego nie rozumie. Tak jakby ktoś opowiadał niedorzeczny sen. Sama fabuła kryminalnego dochodzenia schodzi jakby na drugi plan, ważniejsza jest prywatna strona życia dziennikarza i jego psychologiczna gra z mordercą. Ale nie do końca do mnie to przemawia. Kolejne części są bardziej lakoniczne jeśli chodzi o strefę prywatną, w większym stopniu skupiają się na rozwikłaniu zagadki w sposób w miarę logiczny. Mają mimo wszystko lepszy klimat. Minusem "Foresta Umbra" są dla mnie niektóre dialogi, przydługie i męczące (chociaż mistrzostwem były rozmowy Sterna z Murofem, zwłaszcza pierwsza). Mam trudność w jednoznacznej ocenie tej książki, choć na pewno dwie kolejne z serii podobały mi się bardziej.

Zdecydowanie inna niż kolejne dwie książki z serii z dziennikarzem Jakubem Sternem. Ta część jest w niektórych miejscach tak nielogiczna i niewytłumaczalna, że człowiek jest zafascynowany czytaniem, ale nic z tego nie rozumie. Tak jakby ktoś opowiadał niedorzeczny sen. Sama fabuła kryminalnego dochodzenia schodzi jakby na drugi plan, ważniejsza jest prywatna strona życia...