Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Autystyczna Keiko i jej próba dopasowania się do społeczeństwa, dla którego istnieje bardzo ograniczony katalog akceptowanych sposobów życia.

Pracująca w konbini Keiko niebezpiecznie zbliża się do wieku gdzie brak dzieci i stałej pracy jest już nie tylko dziwny, a nieakceptowalny przez otoczenie i doprowadzający bliskich do rozpaczy. Co począć w sytuacji, gdy tylko monotonna i przewidywalna praca w sklepie pozwala udawać, ze jest się takim jak powinno być? Gdy świat zewnętrzny jest kompletnie niezrozumiały, a tylko ograniczenie się do kilkunastu metrów kwadratowych konbini pozwoliło nauczyć się „normalnych” zachowań i w końcu znaleźć swoje miejsce na ziemi? Ile można poświecić dla zachowania pozorów?

Książka podejmuje tematykę niedopasowania społecznego coraz większej grupy osób w Japonii oraz silnej, społecznej presji na bycie "normalnym", która zaostrza tylko istniejące problemy. Niemniej jednak, absurdalna fabuła w jaką autorka ubiera swoją historię sprawia, że jest to raczej rozrywkowa lektura na jeden wieczór, niż materiał na głębszą refleksję.

Autystyczna Keiko i jej próba dopasowania się do społeczeństwa, dla którego istnieje bardzo ograniczony katalog akceptowanych sposobów życia.

Pracująca w konbini Keiko niebezpiecznie zbliża się do wieku gdzie brak dzieci i stałej pracy jest już nie tylko dziwny, a nieakceptowalny przez otoczenie i doprowadzający bliskich do rozpaczy. Co począć w sytuacji, gdy tylko ...

Wspaniałe, doskonałe! Autentycznie zabawna i celna satyra na nasze wady narodowe w przepysznym gombrowiczowsko-psychodelicznym sosie. Wielka Polska w Argentynie, brr!

Wspaniałe, doskonałe! Autentycznie zabawna i celna satyra na nasze wady narodowe w przepysznym gombrowiczowsko-psychodelicznym sosie. Wielka Polska w Argentynie, brr!

Historia o twardych ludziach, którzy ze sobą nie rozmawiają.
Bardzo lubię powieści osadzone w surowym klimacie północy, w których bohaterowie codziennie muszą zmagać się zarówno z własnymi słabościami, jak i surową naturą. To taki mój trop, który przy zachowaniu przez pisarza pewnego minimalnego poziomu, bez pudła dostarcza mi kilka godzin rozrywki.
Rzeka złodziei opowiada o życiu osadników w Nowej Fundlandii i o ich kontaktach z tubylcami, czyli o tym jak marnie kończą wszyscy, dość pechowi by napotkać na swojej drodze białą rasę.
Z perspektywy współczesnego czytelnika, jest to opowieść o ludziach zadufanych w sobie i małostkowych, którzy bynajmniej nie wzbudzają sympatii, o tych, którzy zagrabiają bogactwa naturalne, odmawiając zobaczenia w ich prawowitych właścicielach ludzkich istot. Trudno też pozbyć się wrażenia, ze gdyby tylko bohaterowie czasem ze sobą porozmawiali, to byliby w stanie rozwiązać większość swoich problemów, co czasami przekładało się u mnie na jawną irytację kierunkiem rozwoju fabuły. Z drugiej strony mam świadomość, ze taka kreacja bohaterów znajduje umocowanie w rzeczywistości, że ludzie właśnie tacy są. A o co chodzi w czytaniu książek, jak nie o to by poznawać to, co nam jeszcze obce?
Mimo faktu, ze porusza poważną problematykę rozliczeniową, Rzeka złodziei jest jednak tylko piękną, estetyczną opowieścią, która nie zostaje z czytelnikiem na dłużej.

Historia o twardych ludziach, którzy ze sobą nie rozmawiają.
Bardzo lubię powieści osadzone w surowym klimacie północy, w których bohaterowie codziennie muszą zmagać się zarówno z własnymi słabościami, jak i surową naturą. To taki mój trop, który przy zachowaniu przez pisarza pewnego minimalnego poziomu, bez pudła dostarcza mi kilka godzin rozrywki.
Rzeka złodziei...