Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książkę przeczytałem w jeden wieczór, jest dobrze napisana i łatwo się ją czyta. Biografia Sergiusza Piaseckiego zajmuje około 70 stron (dużo fotografii), pozostałe z 220 stron zawierają wstęp prezentujący postać autora książki, informacje o dziełach S. Piaseckiego i ich wydaniach a także zmianach w nich dokonywanych przez wydawców i samego autora, streszczenia, zebrane recenzje, opinie krytyków i czytelników. Jest także bibliografia utworów S. Piaseckiego i publikacji o nim. Polecam.

Książkę przeczytałem w jeden wieczór, jest dobrze napisana i łatwo się ją czyta. Biografia Sergiusza Piaseckiego zajmuje około 70 stron (dużo fotografii), pozostałe z 220 stron zawierają wstęp prezentujący postać autora książki, informacje o dziełach S. Piaseckiego i ich wydaniach a także zmianach w nich dokonywanych przez wydawców i samego autora, streszczenia, zebrane...

Dobrze napisana książka o Człowieku który był i pozostanie legendą. Fascynująca, inspirująca historia.

Dobrze napisana książka o Człowieku który był i pozostanie legendą. Fascynująca, inspirująca historia.

Szybko się czyta, a historie niekiedy dwu czy czteroletnich dzieci oddzielonych przez sowiecką władzę od rodzin chwytają za serce. Wspomnienia z bezpiecznego rodzinnego domu, śmierć rodziców, podróże w bydlęcych wagonach, ciężka praca w łagrach, głód, samotność, choroby, odmrożenia.. a potem polski sierociniec do którego trafiają nieliczni szczęśliwcy... dzieci gromadzące chleb pod poduszką z obawy że nie będzie co jeść na drugi dzień, nieufające opiekunom, gotowe do ucieczki..

Są też opisane niełatwe starania opiekunów sierocińca o prowiant, dach nad głową, wydanie przez urzędników zgody na podróż dzieci przez sowiecką Rosję do Aszchabadu a potem do Persji. Oczywiście zgodnie z tytułem na tym się nie kończy, dzieci jadą do Indii, historia prowadzi nas przez Bombaj, uzdrowisko dla chorych na gruźlicę aż po Boże Narodzenie w malarycznym Janmagarze.

Warto przeczytać.. na zachętę dodam że mimo trudnego tematu podczas lektury wiele razy się uśmiechałem, np. kiedy dzieciarni kazano odśpiewać hymn brytyjski przed konsulem i przekręciły słowa na "God shave the King" ;-)

Szybko się czyta, a historie niekiedy dwu czy czteroletnich dzieci oddzielonych przez sowiecką władzę od rodzin chwytają za serce. Wspomnienia z bezpiecznego rodzinnego domu, śmierć rodziców, podróże w bydlęcych wagonach, ciężka praca w łagrach, głód, samotność, choroby, odmrożenia.. a potem polski sierociniec do którego trafiają nieliczni szczęśliwcy... dzieci gromadzące...

Książka pokazuje Instytut od środka, pokrótce charakteryzuje sylwetki ludzi którzy tworzyli tę instytucję, przypomina warunki w których przyszło im działać, opisuje niewidoczne na zewnątrz konflikty i problemy. Autor przedstawia obu wybranych przez Sejm prezesów - Leona Kieresa oraz Janusza Kurtykę, wyciągając na światło dzienne ich porażki oraz sukcesy. Nie buduje pomnika.
Książka może być ciekawa dla osób zainteresowanych losami zarówno dziesięcioletniego już IPN-u jak i historią niezniszczonej części akt Służby Bezpieczeństwa (znajdującej się w jego archiwach), opisujących komunistyczne zbrodnie i zarazem tragedie ludzi, którzy przeciwstawiali się sowieckiej dominacji.

Książka pokazuje Instytut od środka, pokrótce charakteryzuje sylwetki ludzi którzy tworzyli tę instytucję, przypomina warunki w których przyszło im działać, opisuje niewidoczne na zewnątrz konflikty i problemy. Autor przedstawia obu wybranych przez Sejm prezesów - Leona Kieresa oraz Janusza Kurtykę, wyciągając na światło dzienne ich porażki oraz sukcesy. Nie buduje...

"Cnota egoizmu" jest zabraniem i opisaniem w formie esejów zasad filozofii życia - obiektywizmu - zaprezentowanej przez Ayn w jej niesamowitych powieściach. Po książkę sięgnąłem dość szybko po przeczytaniu "Atlasa zbuntowanego" oraz "Źródła", co w konsekwencji skończyło się wrażeniem powtarzania drugi raz tego samego materiału.

"Cnota egoizmu" jest zabraniem i opisaniem w formie esejów zasad filozofii życia - obiektywizmu - zaprezentowanej przez Ayn w jej niesamowitych powieściach. Po książkę sięgnąłem dość szybko po przeczytaniu "Atlasa zbuntowanego" oraz "Źródła", co w konsekwencji skończyło się wrażeniem powtarzania drugi raz tego samego materiału.

Polecam wszystkim którym podobał się "Atlas zbuntowany" i "Źródło". Miałem ochotę na więcej prozy Ayn Rand i nie zawiodłem się. Niestety książka nie ma jeszcze (2010) polskiego wydania.

Polecam wszystkim którym podobał się "Atlas zbuntowany" i "Źródło". Miałem ochotę na więcej prozy Ayn Rand i nie zawiodłem się. Niestety książka nie ma jeszcze (2010) polskiego wydania.

Książka zawiera dużo szczegółowych informacji na temat tego, co działo się bezpośrednio po katastrofie, w jaki sposób było prowadzone śledztwo, cytowane są zeznania uczestników i świadków. Autor przedstawia także tło historyczne katastrofy, stawia hipotezy dotyczące zleceniodawców ewentualnego zamachu, przedstawia dowody i poszlaki. Ostatecznych wniosków oczywiście wyciągnąć nie może, ale wskazuje kto odniósł największą jego zdaniem korzyść z śmierci generała.

Książka zawiera dużo szczegółowych informacji na temat tego, co działo się bezpośrednio po katastrofie, w jaki sposób było prowadzone śledztwo, cytowane są zeznania uczestników i świadków. Autor przedstawia także tło historyczne katastrofy, stawia hipotezy dotyczące zleceniodawców ewentualnego zamachu, przedstawia dowody i poszlaki. Ostatecznych wniosków oczywiście...

Po liczących odpowiednio ponad tysiąc i kilkaset stron "Atlasie Zbuntowanym" i "Źródle" książka rozczarowuje. Jest cieniutka i jest jej zbyt mało...

Po liczących odpowiednio ponad tysiąc i kilkaset stron "Atlasie Zbuntowanym" i "Źródle" książka rozczarowuje. Jest cieniutka i jest jej zbyt mało...