Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bardzo mi się podobała. Historia snuta na przestrzeni lat w sposób rewelacyjny. Nie przeszkadza absolutnie, że jest dużo postaci. W ogóle się nie pogubiłam. Przechodzenie z rozmyślań jednego bohatera do drugiego jest przeprowadzone w mistrzowskim stylu. Bardzo ciepła, wzruszająca powieść. Polecam z całego serca.

Bardzo mi się podobała. Historia snuta na przestrzeni lat w sposób rewelacyjny. Nie przeszkadza absolutnie, że jest dużo postaci. W ogóle się nie pogubiłam. Przechodzenie z rozmyślań jednego bohatera do drugiego jest przeprowadzone w mistrzowskim stylu. Bardzo ciepła, wzruszająca powieść. Polecam z całego serca.

Nie porwała mnie. Pomysł dobry ale chyba tłumaczenie słabe.

Nie porwała mnie. Pomysł dobry ale chyba tłumaczenie słabe.

Nie zachwyciła mnie, nie przepadam jak powieść skacze w czasie. Muszę się co chwila zastanawiać która jest babką a która córką której. Dobrze że jest chociaż drzewo genealogiczne na końcu książki bo zupełnie bym się pogubiła.

Nie zachwyciła mnie, nie przepadam jak powieść skacze w czasie. Muszę się co chwila zastanawiać która jest babką a która córką której. Dobrze że jest chociaż drzewo genealogiczne na końcu książki bo zupełnie bym się pogubiła.

No mnie zmęczyła, nie przypadła mi do gustu.

No mnie zmęczyła, nie przypadła mi do gustu.

Nie jest taka zła... czyta się łatwo i przyjemnie. Lubię taki lekki dowcip słowny, żarty, śmieszne porównania, poczucie humoru. Szkoda, że para się jednak po napisaniu tej książki rozwiodła. Trochę to było do przewidzenia czytając ich historię.

Nie jest taka zła... czyta się łatwo i przyjemnie. Lubię taki lekki dowcip słowny, żarty, śmieszne porównania, poczucie humoru. Szkoda, że para się jednak po napisaniu tej książki rozwiodła. Trochę to było do przewidzenia czytając ich historię.

bardzo ładne rysunki pani Agnieszki Filipowskiej.

bardzo ładne rysunki pani Agnieszki Filipowskiej.

bardzo nam się podobała, mnie i mojej córeczce Ani, lat 7.

bardzo nam się podobała, mnie i mojej córeczce Ani, lat 7.

przeczytałam ją też Ani w kwietniu 2020. Mam dwoje dzieci, i bardzo lubię im czytać książki.

przeczytałam ją też Ani w kwietniu 2020. Mam dwoje dzieci, i bardzo lubię im czytać książki.

Przebrnęłam, było ciężko

Przebrnęłam, było ciężko

Dobrze się zapowiadała, ale niestety akcja słabo się rozkręciła.

Dobrze się zapowiadała, ale niestety akcja słabo się rozkręciła.

nie zachwyciła mnie, dobry pomysł, ale słabo zrealizowany. Autor chyba lepiej sprawdził by się w powieści erotycznej.

nie zachwyciła mnie, dobry pomysł, ale słabo zrealizowany. Autor chyba lepiej sprawdził by się w powieści erotycznej.

bardzo ciekawa, smutna, trup pada gęsto.

bardzo ciekawa, smutna, trup pada gęsto.

ciekawy kryminał, przeczytana jednym tchem, każdy był na równi podejrzany (oprócz Ewy) i sytuacja wyjaśniła się dopiero na przedostatniej stronie.

ciekawy kryminał, przeczytana jednym tchem, każdy był na równi podejrzany (oprócz Ewy) i sytuacja wyjaśniła się dopiero na przedostatniej stronie.

Całkiem, całkiem

Całkiem, całkiem

Przepiękna, o ważnych sprawach, wciągająca. Po przeczytaniu jest ulga że przed nami kolejne tomy.

Przepiękna, o ważnych sprawach, wciągająca. Po przeczytaniu jest ulga że przed nami kolejne tomy.

Cudowna jak poprzednie tomy, przeczytane jednym tchem. Film o losach bohaterów, może serial byłby świetny.

Cudowna jak poprzednie tomy, przeczytane jednym tchem. Film o losach bohaterów, może serial byłby świetny.

cudowna, przeczytana jednym tchem. Polecam serdecznie wszystkie trzy tomy historii o Magdalenie, Piotrze i Gaston. I o wielu innych bohaterach.

cudowna, przeczytana jednym tchem. Polecam serdecznie wszystkie trzy tomy historii o Magdalenie, Piotrze i Gaston. I o wielu innych bohaterach.

śliczne rysunki

śliczne rysunki

Moim zdaniem ta książka nie jest o chłopcu buntowniku tylko o chłopcu który ma wielkiego doła, depresję. Co chwilę czytam, że coś go przygnębia. Przygnębia go szkoła, koledzy. Wszystko wydaje mu się brzydkie i smutne. Jedynie wspomnienia nieżyjącego brata mają pozytywne zabarwienie i miło myśli o siostrze Phoebe. Kiedy leży w swoim pokoju w internacie czuje się okropnie samotny, tak bardzo, że ma ochotę umrzeć. Nawet z prezentów, jak czytamy: "prawie zawsze z prezentów które dostaję wynika w końcu jakiś smutek." Kiedy trafia do obskurnego hotelu dalej jest przygnębiony. Wspominając rodzeństwo myśli: "szczerze mówiąc ja jeden nie udałem się w rodzinie." Nocne spacery po mieście: "Człowiek czuje się jeszcze bardziej osamotniony i przybity. Zrobiło mi się okropnie żal, że nie mogę pójść do domu." I tak całą książkę czytamy: "rzygać mi się chciało, było mi jakoś dziwnie żal, znowu zrobiło mi się okropnie smutno, nie chciało mi się, czułem się przybity i tak dalej, prawie że miałem ochotę umrzeć, czułem się zgnębiony". Po wizycie prostytutki: "cholernie czułem się nieszczęśliwy, przygnębiony, okropnie przybity, ogarnia mnie chandra, zdawało mi się że umieram, myślałem żeby ze sobą skończyć, korciło mnie żeby wyskoczyć oknem, będę cały krwawą miazgą". Na spotkaniu z koleżanką Sally w końcu trochę się otworzył i wykrzyczał co myśli: "Czy ty nie masz po dziurki w nosie tego wszystkiego? Czy nie ogarnia cię strach, że wszystko przepadnie? Nienawidzę mieszkać w Nowym Jorku. Nienawidzę taksówek i autobusów, konduktorów, nienawidzę ściskania łapy bałwanowi (...) nienawidzę jeździć windą, nienawidzę facetów którzy wciąż przymierzają spodnie u Brooksa, ludzi, którzy wiecznie...". Kiedy w końcu trafia do domu i rozmawia z siostrą ta w stwierdza: "Ty w ogóle nic nie lubisz, nie lubisz żadnej szkoły. Nie lubisz miliona rzeczy. Nic nie lubisz." oczywiście to zgnębiło go na amen i przywołało wspomnienia kolegi który się zabił skacząc przez okno. Żegnając się z siostrą nagle rozpłakał się i nie mógł przestać. Kolejny przystanek, u państwa Antolini przybliża nam jeszcze bardziej psychikę Holdena. Pan Antolini mówi wiele ważnych dla Holdena rzeczy: "zmierzasz szybkim krokiem do jakiegoś straszliwego upadku. Człowiek który w tę przepaść się stacza nigdy nie odczuje i nie dowie się, że już sięgnął dna. Wciąż tylko spada, spada coraz niżej... nie jesteś pierwszy w którym postępowanie innych ludzi obudziło zamęt, strach a nawet obrzydzenie" Niestety pan Antolini nie okazał się dobrym psychoanalitykiem bo fatalnie zakończyła się wizyta Holdena w jego domu. Znowu pech i cholerne przygnębienie. Myślę, że dno tej depresji osiągnął kiedy poczuł nagle nienawiść do Phoebe która postanowiła razem z nim uciec z domu. Potem już było tylko lepiej. "Nagle poczułem się szalenie szczęśliwy patrząc, jak Phoebe krąży na karuzeli w kółko, o mało nie krzyczałem ze szczęścia." A potem żyli długo i szczęśliwie czyli wrócili na święta do domu, poszedł do kolejnej szkoły, miał spotkania z psychoanalitykiem. Dla mnie ta książka jest o zagubionym, samotnym chłopcu w depresji a nie o buntowniku.

Moim zdaniem ta książka nie jest o chłopcu buntowniku tylko o chłopcu który ma wielkiego doła, depresję. Co chwilę czytam, że coś go przygnębia. Przygnębia go szkoła, koledzy. Wszystko wydaje mu się brzydkie i smutne. Jedynie wspomnienia nieżyjącego brata mają pozytywne zabarwienie i miło myśli o siostrze Phoebe. Kiedy leży w swoim pokoju w internacie czuje się okropnie...

Bardzo mi się podobała. Wciągnęła mnie. Odkładałam na siłę, żeby przedłużyć przyjemność z czytania.

Bardzo mi się podobała. Wciągnęła mnie. Odkładałam na siłę, żeby przedłużyć przyjemność z czytania.