Cała trylogia to trudna lektura. Po ponad 40 latach dla mnie nadal wybitna. Ostatnią część połknęłam błyskawicznie.

Cała trylogia to trudna lektura. Po ponad 40 latach dla mnie nadal wybitna. Ostatnią część połknęłam błyskawicznie.

Ostatnia część pięknej trylogii o Magdalenie Łumianeckiej, stanowi zakończenie dla wszystkich poruszonych w trylogii watkow, rozliczając ostatecznie przeszłość wszystkich jej bohaterów. W wizycie bohaterowie są już znacznie starsi, doświadczeni życiowo, ale wciąż dotknięci przykrymi wydarzeniami swojej przeszłości. Spontaniczne zatrzymanie się w miejscu, w którym doznali krzywdy i spotkanie z osobami z przeszłości, pozwala im rozliczyć się z gnieżdżących się w sercu tyle lat prawd i niesprawiedliwości. Otwiera się przed nami wątek trudnej lecz silnej przyjaźni dwóch dojrzałych i inteligentnych kobiet, w obliczu wyjścia na jaw trudnej tajemnicy, która nigdy nie miała ich podzielić. Wątek przemiany myślenia i uznawanych ideologii przez niemieckie społeczeństwo, jakie narodziło się w narodzie wraz z zakończeniem wojny, wszystkich związanych z nim skutkami, traumami, bólem i rozpaczliwą chęcią odkupienia krzywd, przed samym sobą w postaci stawiania pomników ofiarom wojny, tak jakby to były pomniki ich własnych dzieci. W wątku tym wyraźnie zaznaczono jednak, że nie wszyscy doznali tej przemiany, a rasizm mimo czasu pokoju jest nadal wszechobecny i wciąż niebezpieczny. Bohaterowie zostają postawieni przed tą rozterką z wnioskiem, takim że im nie trzeba przypominać, oni i tak będą pamiętać, bo tego nie da się zapomnieć, ważne by następne pokolenia nie zapomniały. Wniosek ten jest podsumowującą puentą całej trylogii i równocześnie apelem do czytelnika o zachowanie pamięci, uczczenie jej i stosowanie społeczne na codzień, w odbudowywanej Polsce, ktorej odbudowa będzie trwała całymi dekadami. Autorka tą puentą prosi nas abyśmy czcząc ich pamięć i szanując ich śmierć zachowali pokój w nowym świecie, w własnej codzienności. w wyjaśnieniu splotu losów swoich literackich bohaterów, pokazuje jak ważne jest to dla niej. Równocześnie stawia siebie jako głos tych, których już nie ma, którzy polegli w tej sprawie, choć byli mlodzi, wykształceni, tacy niewinni i wartościowi i tak ciężko wymienić ich wszystkich z imienia i nazwiska a co dopiero zapamiętać. Przekaz ten jest wzruszający i bardzo wartościowy nie tylko dla każdego polskiego patrioty, ale też dla innych narodowości, którzy doświadczyli lub mogą doświadczyć piekła wojny. Niestety zbyt słabo realizowany a nazbyt aktualny w współczesnej rzeczywistości Europy. Uważam, że przekazanie tej dosadnej, jezacej włos puenty, w formie trylogii obyczajowej, która jak łatwo zauważyć ze względu na swój obyczajowy charakter, jest ciekawa i łatwa w odbiorze dla każdego czytelnika, a nie tylko fana historii i odkrywcy twardych faktów, powinna mieć większy zasięg odbioru niż faktycznie ma i jest mi z tego powodu przykro. Jeśli o mnie natomiast chodzi, na moją półkę trafi na stałe i będzie nie raz czytana i przypominana, a przekaz jej przeze mnie zostanie uszanowany zgodnie z wolą autorki.

Ostatnia część pięknej trylogii o Magdalenie Łumianeckiej, stanowi zakończenie dla wszystkich poruszonych w trylogii watkow, rozliczając ostatecznie przeszłość wszystkich jej bohaterów. W wizycie bohaterowie są już znacznie starsi, doświadczeni życiowo, ale wciąż dotknięci przykrymi wydarzeniami swojej przeszłości. Spontaniczne zatrzymanie się w miejscu, w którym doznali...

Po powrocie bohaterów do Edelheim oczekiwałam jeszcze więcej wspomnień na temat wojny i spotkanych tam ludzi. Okazuje się jednak, że tytułowa wizyta stanowi dla postaci ostateczne odcięcie się od tego, co było. Najważniejszym elementem akcji książki jest to, co dzieje się tu i teraz - a to pokazuje, jak bardzo powielane są schematy ludzkich zachowań.

Po powrocie bohaterów do Edelheim oczekiwałam jeszcze więcej wspomnień na temat wojny i spotkanych tam ludzi. Okazuje się jednak, że tytułowa wizyta stanowi dla postaci ostateczne odcięcie się od tego, co było. Najważniejszym elementem akcji książki jest to, co dzieje się tu i teraz - a to pokazuje, jak bardzo powielane są schematy ludzkich zachowań.

„Jutro nigdy nie jest lepsze dla tych, którzy boją się już dzisiaj”.

~~~

Ta część była inna niż poprzednia, żeby nie powiedzieć słabsza. Właściwie spokojnie można by się bez niej obyć, to dla mnie bardziej dodatek niż trzecia część. Choć muszę przyznać, że trochę wybroniła ona tę śmierć, na którą narzekałam ostatnio. Bardzo ładnie i emocjonalnie została tu przedstawiona żałoba. Chyba tak najbardziej bolesny dla mnie był sen, podczas którego Magdalenie śnił się zmarły mąż, mówił rzeczy, z którymi się zupełnie nie zgadzała, ale chciała, żeby mówił, bo tylko tak mogła po prostu słyszeć jego głos.

Z początku pojawiło się trochę chaosu, ale jeśli mam być szczera, to zupełnie mi nie przeszkadzał, a wręcz urealnił te momenty, bo pojawiał się podczas snu i przemyśleń Magdaleny. Nikt z nas przecież nie ma poukładanych myśli, to jeden wielki chaos.

Chociaż „Wizyta” podobała mi się mniej, nadal jestem pod wrażeniem portretów psychologicznych bohaterów oraz wartości i cennych myśli wypływających z tekstu. Uważam na przykład, że scena zdrady była kompletnie niepotrzebna i wciśnięta na siłę, nie wiem po co, spokojnie można by ją wyrzucić, ale z drugiej strony dzięki niej autorce udało się pokazać, że czasem oceniamy ludzi, bo inni tak mówią, bo ktoś się tak zachowuje, to jak mogłoby być inaczej — a tymczasem nie tylko mijamy się z prawdą, ale nawet się do niej nie zbliżamy.

Podobało mi się też ukazanie tego, że wielu problemów można by uniknąć, gdyby zwyczajnie porozmawiać, i tego, że czasem rozmowa nie wystarczy i ktoś musi dostać nauczkę, by się opamiętał. Stanisława Fleszarowa-Muskat pokazała też, jak łatwo rozbudzić w sobie albo w kimś nienawiść zupełnie bez powodu. I że ta nienawiść może zrujnować komuś życie, dosłownie. Albo jak trudno jest wybrać między własnymi pragnieniami, a tym, czego oczekują od nas inni.

Czuję też pewien niedosyt. Brakowało mi jednego bohatera. Na samym początku powiedziano, że wyjechał w interesach, ale miałam nadzieję, że choć na chwilę wróci. W poprzednich częściach był bowiem naprawdę ważny, nawet jeśli było go niewiele. I brakowało mi jeszcze jednej lekcji, którą powinien dostać Gaston. Wszystkie wydarzenia ładnie się układały i miałam ochotę wykrzyczeć mu to w twarz, ale chyba nigdy nie było mu dane tego zrozumieć. A szkoda, bo moim zdaniem to bardzo ważne.

I brakowało mi jeszcze jednego — tego, co sprawiłoby, że „Wizyta” naprawdę dopasowałaby się do poprzednich części. Symbolicznego tytułu z przekazem i zakończenia w rodzaju tych poprzednich. „Pozwólcie nam krzyczeć” i „Przerwę na życie” łączyły dwie rzeczy w zakończeniu, taki pewien schemat, w „Wizycie” go zabrakło.

„Jutro nigdy nie jest lepsze dla tych, którzy boją się już dzisiaj”.

~~~

Ta część była inna niż poprzednia, żeby nie powiedzieć słabsza. Właściwie spokojnie można by się bez niej obyć, to dla mnie bardziej dodatek niż trzecia część. Choć muszę przyznać, że trochę wybroniła ona tę śmierć, na którą narzekałam ostatnio. Bardzo ładnie i emocjonalnie została tu przedstawiona...

Ostatnia część trylogii o losach Magdaleny i Gastona, którzy po 24 latach trafiają do bawarskiego miasteczka , w którym poznali się . Wydarzenia z przeszłości i teraźniejszość wiążą się i mają wpływ na życie ludzi w tym miasteczku. Prowadzą też do ostatecznego rozliczenia się z przeszłością.
Powieść choć trudna , to czyta się ją z zapartym tchem.
Polecam gorąco

Ostatnia część trylogii o losach Magdaleny i Gastona, którzy po 24 latach trafiają do bawarskiego miasteczka , w którym poznali się . Wydarzenia z przeszłości i teraźniejszość wiążą się i mają wpływ na życie ludzi w tym miasteczku. Prowadzą też do ostatecznego rozliczenia się z przeszłością.
Powieść choć trudna , to czyta się ją z zapartym tchem.
Polecam gorąco

Dopiero zaczynając czytać zorientowałem się,że to jest zakończenie trylogii i że były wcześniej jeszcze 2 części.Jednak fabuła została tak skonstruowana,że bez znajomości poprzednich tomów można było w pełni wszystko zrozumieć i wczuć się w akcję.Nie znałem wcześniej nawet nazwiska pisarki,a sprawdziłem,że ma bardzo duży dorobek,który chętnie jeszcze bliżej zgłębię,bo okazało się,że ma bardzo solidny warsztat i pióro.Książka opowiada o Magdalenie,która po 24 latach, wraz z francuskim mężem, odwiedza niemieckie miasteczko,gdzie w czasach wojny przeżyła obóz.Przeszłość nie została do końca wyjaśniona,nie dawała o sobie zapomnieć i skupić się na teraźniejszości,trzeba było zamknąć tamten etap do końca.Okazało się,że jej wizyta miała przewrócić życie do góry nogami.Mamy tu wątek wojenny,miłosny,zdradę,zagubienie,szukanie swego miejsca w powojennych czasach,odradzający się w Niemczech neonazizm.To był dramat obyczajowy z wysokiej półki,bardzo dobrze mi się czytało,przerosło to moje oczekiwania.Warto sięgać po zapomnianych pisarzy,to że PRL nie był dla ludzi dobry to jedno,ale tworzono wtedy często dobrą sztukę,literaturę czy filmy,które świetnie się bronią po latach.

Dopiero zaczynając czytać zorientowałem się,że to jest zakończenie trylogii i że były wcześniej jeszcze 2 części.Jednak fabuła została tak skonstruowana,że bez znajomości poprzednich tomów można było w pełni wszystko zrozumieć i wczuć się w akcję.Nie znałem wcześniej nawet nazwiska pisarki,a sprawdziłem,że ma bardzo duży dorobek,który chętnie jeszcze bliżej zgłębię,bo...

„Wizyta” jest trzecią częścią Trylogii – po „Pozwólcie nam krzyczeć” i „Przerwie na życie”. Jej bohaterowie, Magdalena i Gaston, po dwudziestu latach, po wojnie odwiedzają miasteczko Edelheim – miejsce dawnych dramatycznych przeżyć. Piękna pełna wzruszeń a zarazem wciągająca historia, podobnie jak dwie pierwsze części tej trylogii. Gorąco polecam!!!

„Wizyta” jest trzecią częścią Trylogii – po „Pozwólcie nam krzyczeć” i „Przerwie na życie”. Jej bohaterowie, Magdalena i Gaston, po dwudziestu latach, po wojnie odwiedzają miasteczko Edelheim – miejsce dawnych dramatycznych przeżyć. Piękna pełna wzruszeń a zarazem wciągająca historia, podobnie jak dwie pierwsze części tej trylogii. Gorąco polecam!!!

Cudowna jak poprzednie tomy, przeczytane jednym tchem. Film o losach bohaterów, może serial byłby świetny.

Cudowna jak poprzednie tomy, przeczytane jednym tchem. Film o losach bohaterów, może serial byłby świetny.

Nie zawiodłam się ostatnią częścią trylogii.

Nie zawiodłam się ostatnią częścią trylogii.

"Wizyta" wieńczy trylogię opowiadającą o wojennych i powojennych losach Magdaleny.
W ostatnim tomie bohaterka odwiedza po latach niemieckie miasteczko, w którym przebywała na przymusowych robotach. Odkrywa tam tajemnicę związaną z pierwszym mężem, Piotrem, i na nowo przeżywa wydarzenia z przeszłości.

Niezapowiedziana wizyta staje się okazją do rozrachunku z bolesnymi wspomnieniami; pokazuje też, jak po dwóch dekadach odradzają się w niektórych środowiskach nazistowskie fascynacje.

Podobnie jak dwie pierwsze części, tak i ostatni tom trzyma w napięciu, sprawiając, że czytelnik niecierpliwie odwraca kartki, chcąc poznać kolejne losy ciekawie wykreowanych bohaterów.
Pożegnałam się z nimi z żalem, bo ich losy okazały się wciągające.

Cała trylogia to interesująca opowieść o ludziach uwikłanych z wielką historię, najczęściej wbrew sobie i bez możliwości decydowania o własnym losie.
Fleszarowa-Muskat doskonale oddała ducha opisywanych czasów, ukazując swoich bohaterów w różnych, często ciężkich i przerastających ich sytuacjach. To na pewno jedna z największych zalet cyklu.

Całość napisana jest lekko, mimo poważnej tematyki, z dbałością o literacki kunszt i piękną polszczyznę.
Polecam z czystym sumieniem.

"Wizyta" wieńczy trylogię opowiadającą o wojennych i powojennych losach Magdaleny.
W ostatnim tomie bohaterka odwiedza po latach niemieckie miasteczko, w którym przebywała na przymusowych robotach. Odkrywa tam tajemnicę związaną z pierwszym mężem, Piotrem, i na nowo przeżywa wydarzenia z przeszłości.

Niezapowiedziana wizyta staje się okazją do rozrachunku z bolesnymi...