Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Lato, gdy mama miała zielone oczy”. Tak zielone jak kłamstwo, jak suknia wróżki, jak zapomnienie. Jak absynt i sen po nim. A słoneczniki pachniały słońcem. Słońce znikało za latem. Rzepak rzepaczył rzepakową nutą. Maki przeganiały rower. Rozmazana czerwień studzona żółcią. Rozpędzona cisza, cisza po horyzont, po bzyczenie pszczół, po skowyt duszy, po zanikanie. Ślimacza uczta, bachanalia i rozpasanie. A przyjaźń utrwalona sokiem, lep przywiązania, smak zależności. I próżnia. I mauzoleum. I diariusz miłości.

To niepozorna książka, rozmiar kieszonkowy, liczba stron na jeden wieczór. A czytałam ją całe wieki. I całe wieki była ze mną. I teraz myślę o niej i zawieszam się. Bo nie potrafię krótko o niej opowiadać. Bo potrzeba mi całych godzin, całych chwil, całych teraz. Chcę ją streścić a zapadam się w emocji, i nie potrafię z niej prosto wyjść. Więc w zgodzie z sobą podążam za odczuciem, odmalowuję pejzaże, chwytam skojarzenia. To jeszcze nie to, ale właściwy kierunek. Dobre i to.

„Lato, gdy mama miała zielone oczy”. Tak zielone jak kłamstwo, jak suknia wróżki, jak zapomnienie. Jak absynt i sen po nim. A słoneczniki pachniały słońcem. Słońce znikało za latem. Rzepak rzepaczył rzepakową nutą. Maki przeganiały rower. Rozmazana czerwień studzona żółcią. Rozpędzona cisza, cisza po horyzont, po bzyczenie pszczół, po skowyt duszy, po zanikanie. Ślimacza...

Co wyróżnia „Supernormalsów” spośród innych tego typu pozycji? Mnie ujęła wielka kultura i empatia autorki. Wyważenie, uważność i ogromne poszanowanie drugiego człowieka wręcz biją z każdej karty książki. Jak rzetelnie i fachowo można opisać trudne doświadczenia, wykazując się zrozumieniem i troską, nie popadając jednocześnie w nadmierną ckliwość i patos. Bo Meg Jay podejmuje tematy bardzo dotkliwe, pisze o traumach, doświadczeniach przemocy, molestowania, opuszczenia, uzależnień. A podmiotem tych doświadczeń są... dzieci. A zatem waga tematu jest przeogromna. I po lekturze mogłabym się czuć przytłoczona i dotkliwie poobijana. Jednak tak nie jest. Bardzo poruszyła mnie tematyka, ale jednocześnie poczułam się wzmocniona i jakby mądrzejsza. Mam wiele tematów do przemyśleń, wiele „dokonałam” odkryć, a tematyka badań psychologicznych opisanych w książce przyprawiła mnie o zawrót głowy. Nie miała pojęcia jak tego wiele.

Czy czuję się Supernormalsem? Nie, ale pewną satysfakcję sprawia mi, że mogę tak o sobie powiedzieć.

Co wyróżnia „Supernormalsów” spośród innych tego typu pozycji? Mnie ujęła wielka kultura i empatia autorki. Wyważenie, uważność i ogromne poszanowanie drugiego człowieka wręcz biją z każdej karty książki. Jak rzetelnie i fachowo można opisać trudne doświadczenia, wykazując się zrozumieniem i troską, nie popadając jednocześnie w nadmierną ckliwość i patos. Bo Meg Jay...

Co ze mną nie tak? Ileż razy zadawałam sobie to pytanie, pogłębiając tym samym i tak już dużą frustrację spowodowaną odczuwalnym „niedopasowaniem”. Ile rozmów ze sobą przeprowadziłam, ile gniewu wyzłościłam, ile łez wylałam? To kawał mojej historii. I nagle czytam, że nie tylko mojej. Dorosłe Dziecko z rodziny Dysfunkcyjnej (DDD), to posługując się pewnym skrótem myślowym, dzisiejszy dorosły, który w dzieciństwie nosił „klucz na szyi”. Klucz na szyi, nieodłączny atrybut moich lat szkolnych, mój i prawie wszystkich moich rówieśników. Ci co go nie nosili, z pogardą byli przez nas nazywani „lalusiami”. Lalusie stanowili zdecydowaną mniejszość. A teraz okazuje się, że wszystkich nas, pokolenie dorastające w latach 70-tych, 80-tych i 90-tych można do jednego gara wrzucić i wyróżnić podobne cechy, zaburzenia czy dysfunkcje. Dla mnie bomba.

Szalenie podoba mi się, że ktoś w moim kraju zajął się konkretną grupą ludzi (w tym mną), poddał ją analizie, sformułował wnioski, a następnie to wszystko usystematyzował i w przystępny sposób opisał. Ta wiedza jest dla mnie bardzo cenna, bo mogę ją odnieść konkretnie do siebie, poprzez opisane historie czy doświadczenia, osadzone w znajomych mi realiach. Odpowiedzi nasuwają się same, pojawiają się pytania, których bez tej lektury, być może nigdy bym nie sformułowała. Jest ciężko, ale jednocześnie czuję pewien luz, bo wreszcie nie jestem w tym osamotniona. Są nas tysiące. Co jednak nie zwalnia mnie od odpowiedzialności za własne życie. Częścią przeszłości zostałam bezwiednie obarczona, jednak na teraźniejszość mam już zdecydowanie większy wpływ. Tak wiele zależy ode mnie. To bardzo krzepiące.

Co ze mną nie tak? Ileż razy zadawałam sobie to pytanie, pogłębiając tym samym i tak już dużą frustrację spowodowaną odczuwalnym „niedopasowaniem”. Ile rozmów ze sobą przeprowadziłam, ile gniewu wyzłościłam, ile łez wylałam? To kawał mojej historii. I nagle czytam, że nie tylko mojej. Dorosłe Dziecko z rodziny Dysfunkcyjnej (DDD), to posługując się pewnym skrótem myślowym,...

Droga „Czuła Przewodniczko”, odkąd poznałam twoje imię nie mogę przestać myśleć o Tobie, a właściwie nie mogę pozbyć się wrażenia Twojej ciągłej obecności przy mnie (we mnie). Bo racje ma Natalia de Barbaro, Twoją czułą obecność odczuwałam na długi, długi czas przez lekturą jej książki. Byłaś w we mnie praktycznie od zawsze. Najpierw byłyśmy bliskimi przyjaciółkami, chyba nawet jednością. I to był stan pierwotny, najbardziej spójny i całkowicie mi przyjazny, nastawiony na JA, na tu i teraz. Czułam, chłonęłam, uczyłam się, wzrastałam. Nasz ścisły związek zaczął się rozluźniać. Między nami stawali ludzie, ich uczucia, lęki, przekonania. Moje myśli, lęki, przekonania. A do tego edukacja, wychowanie, kultura coraz bardziej zamazywały Twoje kontury. Już zaczęłam wątpić w Twoją obecność, już nie pamiętałam naszego związku, wypierałam Cię ze świadomości, aż do całkowitego zagubienia i alienacji od Ciebie.

I oto znowu jestem Ciebie świadoma „Czuła Przewodniczko”, jednak dużo wody upłynęło od naszej pierwotnej spójnej egzystencji. Jestem słabsza i silniejsza, a moja postać obrosła w liczne warstwy i skorupy. I brak mi też wcześniejszej jednorodności. Zamieszkuje mnie wiele postaci, niejednorodnych o przeciwstawnych celach i usposobieniach. A ja tak pragnę spokoju. Zrozumienia i zgody na siebie. Dziękuję, że mnie nie opuściłaś. Nigdy.

Książka Natalii de Barbaro jest bardzo ważna dla mnie. Otrzymałam ją od przyjaciółki, a teraz ja także przyjaciółki pragnę nią obdarować.

Droga „Czuła Przewodniczko”, odkąd poznałam twoje imię nie mogę przestać myśleć o Tobie, a właściwie nie mogę pozbyć się wrażenia Twojej ciągłej obecności przy mnie (we mnie). Bo racje ma Natalia de Barbaro, Twoją czułą obecność odczuwałam na długi, długi czas przez lekturą jej książki. Byłaś w we mnie praktycznie od zawsze. Najpierw byłyśmy bliskimi przyjaciółkami, chyba...

Zryczałam się jak bóbr. Ze szczęścia, z wdzięczności, z nadzieją. Książkę powinnam zacząć czytać od epilogu, bo w nim zawiera się jej cała treść i główne przesłanie. Rzeczywiście, nie nauczyłam się niczego nowego, czego gdzieś w głębi nie wiedziałam. Nie dowiedziałam się żadnej nowinki, której by już wcześniej nie przemycały telewizja, internet, książki czy czasopisma. Bo teraz wszyscy mamy żyć świadomie, w oparciu o wartości a nie cele. Jednak dopiero Steven C. Hayes, twórca terapii akceptacji i zaangażowanie (ACT) zmienił moją perspektywę i wyzwolił ufność wobec „elastyczności psychologicznej” (właściwie, to dzięki niemu to wyrażenie, a właściwie to wszystko co ono oznacza, zagnieździło się w mojej świadomości a mam nadzieję, że i w podświadomości). Zmieniłam się, i piszę to z pełnym przekonaniem. Widzę to z perspektywy kilku miesięcy powolnej lektury „Umysłu wyzwolonego”, czytania ale też praktykowania zawartych w niej ćwiczeń. To naprawdę działa. Działa. Widzę to dzisiaj.

Gorąco polecam.

Zryczałam się jak bóbr. Ze szczęścia, z wdzięczności, z nadzieją. Książkę powinnam zacząć czytać od epilogu, bo w nim zawiera się jej cała treść i główne przesłanie. Rzeczywiście, nie nauczyłam się niczego nowego, czego gdzieś w głębi nie wiedziałam. Nie dowiedziałam się żadnej nowinki, której by już wcześniej nie przemycały telewizja, internet, książki czy czasopisma. Bo...

Najważniejsza informacja, którą wyniosłam z lektury „Gorskiego” Vesny Goldsworthy? Nieruchomości w Belgradzie! Podobno można kupić je za bezcen i do tego ich niskie ceny nadal się utrzymują. Tylko po co mi one, te nieruchomosci? Bo przecież nie jako inwestycja skoro ceny nie rosną, a przeprowadzać się tam nie zamierzam? Ale może ktoś przeczyta tę opinię i postanowi właśnie w Belgradzie rozpocząć nowy rozdział swego życia. Przecież to nie jest nieprawdopodobne.

Czytałam „Gorkiego” i próbowałam wyłuskać z powieści jak najwięcej informacji o Serbii, bo narratorem i głównym jej bohaterem jest tak zwany „uciekająca panna młoda”, Serb opuszczający Bałkany w wyniku opanowującej je wojny. Nikola Kimović, uchodźca, który osiadł w Londynie ale nigdy tak naprawdę się w nim nie zadomowił, bo jego dusza na zawsze pozostała w kraju, które opuściło ciało. I jak akcja ksiązki krążyła wokół miłosnej historii tytułowego Gorskiego i pięknej Natalii, ja uparcie wyłuskiwałam wzmianki, dotyczące nostalgii narratora za utraconą ojczyzną. Zadania prostego nie miałam, bo Nikola choć pełen tęsknoty, świadomości swego stanu nie miał. I tak tkwił zawieszony gdzieś w próżni, uparcie odkładając moment przejęcia odpowiedzialności za swoje dalsze życie. Ale podświadomość nie śpi, a z nią nie spałam i ja. Przyglądała się w skupieniu marzeniom i myślom Nikoli, i wielką radością przyjęłam wzmiankę o Djokoviciu, serbskim tenisiście, ucieleśnieniu dumy i radości z przynależności do tego samego narodu.

Najważniejsza informacja, którą wyniosłam z lektury „Gorskiego” Vesny Goldsworthy? Nieruchomości w Belgradzie! Podobno można kupić je za bezcen i do tego ich niskie ceny nadal się utrzymują. Tylko po co mi one, te nieruchomosci? Bo przecież nie jako inwestycja skoro ceny nie rosną, a przeprowadzać się tam nie zamierzam? Ale może ktoś przeczyta tę opinię i postanowi właśnie...

Gdybym miała cudowną moc i sprowadziła z zaświatów Margaret Mitchell, na chwilę, tak żeby tylko zdradziła mi co dalej, jak potoczyły się dalsze losy bohaterów „Przeminęło z wiatrem”, Bo przecież oni żyli nadal, gdzieś szarpali się z losem, i absolutnie nie przyjmuję do wiadomości, że zostali powołani do życia tylko na kartach powieści. A Margaret Michell ich znała, wiedziała gdzie ich znaleźć i znakomicie poznała ich historię. I gdyby zdradziła mi wszystko co wie, to czy ta wiedza uzdrowiłaby moje skołatane i stęsknione serce, czy poczułabym ulgę? Bo jeśli opowieść miałaby zadowolić moje romantyczne oczekiwania, to czy nie rozczarowałoby mnie to „żyli długo i szczęśliwie w zgodzie i we wzajemnym poszanowaniu”, i czy uwierzyłabym w taką sielską egzystencję Retta i Scarlett? A z drugiej strony, gdyby zgodnie z książkowym temperamentem i co jest bardziej prawdopodobne, bohaterowie Ci nadal szarpali się i kąsali, ranili i zdradzali, znęcali by się nad sobą nawzajem do granic wytrzymałości, to nie lepiej byłoby ich jednak rozdzielić na wieki, dla dobra siebie samych jak i rzeszy śledzących ich podglądaczy? Sama nie wiem. Na szczęście nie mam żadnych tajemnych mocy, a na pewno takich, co ściągają pisarzy z zaświatów.

Po raz kolejny utonęłam w „romansie wszechczasów” i znowu pokochałam wszystkich bohaterów, bo przez ponad 1000 stron książki naprawdę można się mocno przywiązać i zżyć. Ale zaskoczyło mnie coś innego, bo z czasów poprzedniej lektury (w moich latach nastoletnich) pamiętałam o wielkim melodramacie, natomiast całkowicie uleciała mi z pamięci piękna opowieść o czasach minionych, o wiktoriańskiej Ameryce, konfederackim południu, honorze i manierach. O tradycji, którą wypiera „nowe”. I właśnie ta kronika schyłku starych zasad jest clou tej powieści, bo historia wielkiej miłości Retta i Scarlett jest w moim odczuciu zaledwie kanwą, drugim planem tej opowieści. Margaret Michell wykonała kawał dobrej roboty.

Gdybym miała cudowną moc i sprowadziła z zaświatów Margaret Mitchell, na chwilę, tak żeby tylko zdradziła mi co dalej, jak potoczyły się dalsze losy bohaterów „Przeminęło z wiatrem”, Bo przecież oni żyli nadal, gdzieś szarpali się z losem, i absolutnie nie przyjmuję do wiadomości, że zostali powołani do życia tylko na kartach powieści. A Margaret Michell ich znała,...

Lektury kształcą i są pełne wiedzy o życiu, a gdy jesteś otwarty i kreatywny, to zawartą w nich wiedzę zastosujesz praktycznie w każdym momencie swej egzystencji. „Emma” to dla mnie poradnik psychologiczny, którego znaczenie odkryłam dopiero podczas kolejnej lektury. Jak bezsensowne i miałkie wiodę życie, błądzę niczym przysłowiowy goryl we mgle. Te wydumane zobowiązanie, obowiązki, powinności! Trawie swój czas na kompletnie niepotrzebnych czynnościach. I jak tu mam być spełniona, zadowolona, szczęśliwa?

Jane Austen, dziewiętnastowieczna trenerka osobista i psycholożka otworzyła mi oczy. Rozmowy, przede wszystkim wyważone, kulturalne rozmowy. O! tych nie sposób przecenić. O pogodzie, o przeciągach, o talentach i ich braku, o chorobach, tych rzeczywistych i wyimaginowanych, ten temat jest najważniejszych. I o emocjach, Ale rozmowę prowadź tak, aby broń boże nie zahaczyć o sedno, niech rozmówcy się domyślają o co Ci chodzi. Jak to niewiarygodnie rozwija intelekt. A, i wypełnia czas. Zamiast myśleć o niebieskich migdałach, ty rozważasz wszelkie możliwe znaczenia cudzej wypowiedzi. Do tego spotkania towarzyskie, tylko zgodnie z konwenansem, w myśl dobrych manier. Spacery, bale, śniadania, podwieczorki, kolacje, rewizyty. Do tego obowiązkowe przymiarki u krawcowej, spotkania z golibrodą, szewcem…. I jak tu czas znaleźć na tak zwane „obowiązki domowe”, gdy człowiek jest zarobiony, że taczki nie zdąży załadować. No to zapewnia pole do popisu licznym usługodawcom: pokojówki, majordomusy, lokaje, ogrodnicy, woźnicowie, guwernantki, stajenni… I takim sposobem, nie tylko sobie zapewniamy sens egzystencji ale tez wspomagamy liczną rzesze bliźnich. BRAWO!!!

Lektury kształcą i są pełne wiedzy o życiu, a gdy jesteś otwarty i kreatywny, to zawartą w nich wiedzę zastosujesz praktycznie w każdym momencie swej egzystencji. „Emma” to dla mnie poradnik psychologiczny, którego znaczenie odkryłam dopiero podczas kolejnej lektury. Jak bezsensowne i miałkie wiodę życie, błądzę niczym przysłowiowy goryl we mgle. Te wydumane zobowiązanie,...