Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wydawać by się mogło, że wraz z zakończeniem II wojny światowej ludzie odzyskali pokój, jednak dla niektórych koniec tego konfliktu oznaczał początek wieloletniej gehenny. Dla Niemców zamieszkujących kraje Europy Środkowej rozpoczął się wówczas okres masowych wysiedleń, represji i prześladowań. Przeczytacie o nich w książce autorstwa R. M. Douglasa pt. „Wypędzeni. Powojenne losy Niemców”, która trafiła do polskich czytelników dzięki niezawodnemu Wydawnictwu RM.

Autor tej książki podjął się trudnej próby rekonstrukcji procesu wysiedlenia ludności niemieckiej po 1945 roku. Tej przymusowej migracji podlegali m.in. mieszkańcy ziem polskich, Węgier, byłej Jugosławii czy Czechosłowacji. I choć opisywane zjawisko wymyka się wszelkim ramom czasowym i granicom humanitarnym, to dzięki problemowej narracji zastosowanej w „Wypędzonych” czytelnicy mają szansę poznać przyczyny wspomnianych wysiedleń, zajrzeć za kulisy „dzikich” i „zorganizowanych” akcji przesiedleńczych, zaobserwować metody stosowane wobec ludności niemieckiej zamieszkującej wspomniane państwa i poznać problemy, z jakimi borykali się Niemcy zmuszeni do osiedlenia się w czterech okupacyjnych strefach dawnej nazistowskiej potęgi.

Oparta na świadectwach wysiedlonych, zawierającą bogatą bibliografię przedmiotową i opowiedziana w pasjonujący sposób historia przedstawiona w „Wypędzonych” zdumiewa i porusza skalą bestialstwa, ludzkiej znieczulicy i bezwzględności politycznej, z jaką przedstawiciele władz traktowali mieszkańców swoich państw. Losy Niemców, którzy doświadczyli wysiedlenia okazują się często tożsame z losami ofiar nazizmu z tą różnicą, że bolesne doświadczenia przesiedleńców przez wiele lat były tematem tabu, niewygodnym dla wizerunku humanitarnej powojennej Europy. Dzięki „Wypędzonym” wreszcie dochodzą do głosu na kartach książki, którą serdecznie polecam nie tylko pasjonatom historii, ale również wszystkim zainteresowanym problematyką społeczną, migracjami ludności czy polityką europejską ostatnich dziesięcioleci.

Wydawać by się mogło, że wraz z zakończeniem II wojny światowej ludzie odzyskali pokój, jednak dla niektórych koniec tego konfliktu oznaczał początek wieloletniej gehenny. Dla Niemców zamieszkujących kraje Europy Środkowej rozpoczął się wówczas okres masowych wysiedleń, represji i prześlad...

Rozwiń

Zwiń

Mówią, że każdy człowiek nosi w sobie jakąś historię. Niektóre z nich są nazbyt bolesne, by móc je opowiedzieć. Czasem musi minąć wiele lat, aby osobiste przeżycia jednej osoby stały się dostępne dla szerokiego grona odbiorców. Tak było z historią Rachel Roth, a właściwie Romy Rotsztejn, która przez dziesiątki lat przechowywana w pamięci autorki, dopiero niedawno ujrzała światło dzienne. „Przysięgnij, że przeżyjesz” to prawdziwy diament wśród niezliczonej ilości świadectw zaliczanych do literatury o Zagładzie, który trafił do rąk czytelników dzięki staraniom Wydawnictwa RM.

Wojenne losy Romy przypominają bolesną i przerażającą drogę, która wiedzie od bram getta warszawskiego przez Majdanek, Auschwitz-Birkenau, Bergen-Belsen aż po Erec Israel. W trakcie tych kolejnych „przystanków” na nazistowskim szlaku zbrodni, bohaterka traci swych bliskich i wielokrotnie sama niemal zagląda śmierci w oczy. Słowo dane obcej osobie trzyma ją jednak przy życiu i motywuje do tego, by kiedyś dać światu świadectwo. Dziś, gdy mamy w rękach „Przysięgnij, że przeżyjesz”, wiemy na pewno, że na taką opowieść warto było czekać dziesiątki lat.

Lekkie pióro i swoboda pisarska autorki mocno kontrastują z przejmują tematyką jej opowieści. Każda kolejną strona książki przynosi hiobowe wieści i sprawia, że czytelnik staje oko w oko z Zagładą a mimo tego, z wielkim zaangażowaniem oddaje się lekturze, która daje pocieszenie udowadniając, że wola życia może odnieść triumf nad widmem śmierci.

„Przysięgnij, że przeżyjesz” to książka nie wymagająca żadnej rekomendacji. Jest świadectwem Holocaustu i jako taka winna być powszechnie znana i komentowana. Nie sposób bowiem dziś mówić o eksterminacji Żydów inaczej niż poprzez literackie relacje nielicznych już żyjących ofiar i świadków tego zbrodniczego procesu. Dlatego właśnie warto sięgnąć po wspomnienia Rachel Roth i nosić w sobie pamięć o niezawinionych ofiarach II wojny światowej, takich jak rodzina Naszej bohaterki.

Mówią, że każdy człowiek nosi w sobie jakąś historię. Niektóre z nich są nazbyt bolesne, by móc je opowiedzieć. Czasem musi minąć wiele lat, aby osobiste przeżycia jednej osoby stały się dostępne dla szerokiego grona odbiorców. Tak było z historią Rachel Roth, a właściwie Romy Rotsztejn, k...

Rozwiń

Zwiń

Wiedziona dziesiątkami pozytywnych opinii w społeczności bookstagrama naiwnie postanowiłam sięgnąć po bestselller sprzedażowy ostatnich miesięcy i sprawdzić, na czym polega fenomen książki pt. „Witajcie w księgarni Hyunam-Dong” i mówiąc szczerze, nadal nie wiem. Być może dlatego, że fenomenu tu żadnego nie ma?

Księgarnia miłośniczki książek, znanej jako Yeong-ju, która z założenia miała być miejscem wymiany myśli, zasadniczo spełnia swoją funkcję. Mało tu kupowania książek, ale są za to spotkania kół dyskusyjnych, warsztaty z pisania i przede wszystkim pyszna kawa, dla której klienci chętnie odwiedzają to miejsce. I tak, księgarnia stała się dla bohaterów spokojną przystanią, jak przystało na powieść ukształtowaną w nurcie „healing books”. Z pozytywów, to by było na tyle.

W trakcie lektury mamy wrażenie, że opowieść ciągnie się w nieskończoność, a jeden dzień podobny jest do drugiego. I choć w kawiarni zjawiają się różni ludzie z rozmaitymi problemami, to akcja bynajmniej nie nabiera tempa, toczy się niespiesznie, nie wycisza i nie otula a po prostu irytuje i nudzi. Być może do mnie, wychowanej w innej kulturze, zagadnienia związane z pracoholizmem i potrzebą znalezienia czasu dla siebie w przeładowanym obowiązkami dniu, nie trafiają tak jak do koreańskich odbiorców tej prozy. A może to kwestia sposobu ich prezentacji, bo sam problem jest przecież ważny i obecny w niemal każdym współczesnym kraju.

„Witajcie w księgarni Hyunam-Dong” być może przypadnie do gustu pasjonatom literatury koreańskiej, miłośnikom „healing books” oraz tym, którzy nie oczekują od książki niczego szczególnego a w trakcie czytania chcą po prostu odpocząć od codzienności i szybko zapomnieć o danej lekturze. Ja już o niej niemal zapomniałam.

P.S. Duży plus za okładkę i przekład autorstwa Dominiki Chybowskiej-Jang, które choć trochę ratują tę książkę. 📖

Wiedziona dziesiątkami pozytywnych opinii w społeczności bookstagrama naiwnie postanowiłam sięgnąć po bestselller sprzedażowy ostatnich miesięcy i sprawdzić, na czym polega fenomen książki pt. „Witajcie w księgarni Hyunam-Dong” i mówiąc szczerze, nadal nie wiem. Być może dlatego, że fenome...

Rozwiń

Zwiń

Spędzając majówkę w jednym z hoteli utrzymanych w stylu minionych dekad, niejako z rozmysłem sięgnęłam po prozatorski debiut Izabeli Tadry pt. „Hotel ZNP”, który ukazał się nakładem Wydawnictwa Filtry i przepadłam. Porwał mnie potok słów wypowiadanych przez główną bohaterkę tej historii a koleje jej losu, choć zawiłe, okazały się trudną, lecz wartą uwagi narracją o istocie kobiecości, relacjach damsko-męskich i nieustannym przekraczaniu granic: moralnych, estetycznych, przyzwoitości i dobrego smaku.

Belcia nie ma szczęścia w miłości. Wiecznie wpada w ramiona niewłaściwych, zdaniem jej matki, mężczyzn a z jednym z nich próbuje, choć z mizernym skutkiem, stworzyć rodzinę. Aż wreszcie spotyka tego, z którym łączą ją chwile uniesień i wspólny pokój w hotelu z widokiem na Wisłę i to właśnie ów pan staje się adresatem monologu doświadczonej przez życie bohaterki. Znajdziecie w nim wszystko, czego zaznać może kobieta. Mamy tu trudności z samoakceptacją, skomplikowane relacje miłosne i rodzinne, utratę nienarodzonego dziecka, a przede wszystkim nieustanne próby bycia dla kogoś tą odpowiednią, wystarczającą osobą.

W trakcie lektury „Hotelu ZNP” trudno nie zadać sobie pytania o to, gdzie leży źródło kobiecych trosk. Czy za porażki odpowiedzialni są rodzice obniżający poczucie dziecięcej wartości, czy też same wybieramy na Naszych towarzyszy ludzi toksycznych, nie widzących niczego poza czubkiem własnego nosa? Czasami, jak w przypadku Naszej bohaterki, to właśnie połączenie obu czynników wpływa na trudy dorosłości niepewnej i bolesnej zarazem.

Mimo wielu poważnych tematów poruszonych na kartach debiutu Izabeli Tadry, nie brak w tej książce błyskotliwego humoru i ironicznych, niemal filmowych ujęć perypetii Naszej bohaterki. To one sprawiają, że czytelnik zanurzony w narracji z zaciekawieniem chłonie kolejne zdania wypowiadane przez Belcię i potrafi niemal poczuć to, co ona, kiedy dokonuje kolejnego zamachu na swoją kobiecość.

Jeśli szukacie powieści współczesnej z oryginalną narracją prowadzoną z kobiecej perspektywy i bliską czytelnikowi tematyką, dla której inspiracją stało się samo życie, to serdecznie polecam Wam właśnie „Hotel ZNP”.

Spędzając majówkę w jednym z hoteli utrzymanych w stylu minionych dekad, niejako z rozmysłem sięgnęłam po prozatorski debiut Izabeli Tadry pt. „Hotel ZNP”, który ukazał się nakładem Wydawnictwa Filtry i przepadłam. Porwał mnie potok słów wypowiadanych przez główną bohaterkę tej historii a ...

Rozwiń

Zwiń