Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Myślałam, że książka pozytywnie mnie zaskoczy jak "Intruz" jednak jakie było moje zdziwienie gdy zaczęłam ją czytać. Akcja ciągnie się jak flaki z olejem, porzuciłam jej czytanie po 250 stronach gdyż zmęczyło mnie czytanie jej. Może kiedyś jeszcze nastąpi ten moment, że się do niej przekonam. Ogólnie plusik za ciekawy pomysł z wykorzystaniem chemii

Myślałam, że książka pozytywnie mnie zaskoczy jak "Intruz" jednak jakie było moje zdziwienie gdy zaczęłam ją czytać. Akcja ciągnie się jak flaki z olejem, porzuciłam jej czytanie po 250 stronach gdyż zmęczyło mnie czytanie jej. Może kiedyś jeszcze nastąpi ten moment, że się do niej przekonam. Ogólnie plusik za ciekawy pomysł z wykorzystaniem chemii

Książka intryguje zarówno okładką jak i treścią. Pisana w formie opowiadań - dla niektórych może być to trochę męczące. Pomimo niekiedy bardzo krótkich historii, czytało się je przyjemnie. Ukazane zostały różne formy zła i strachu - jak choroby czy zabójstwa. Czasami brakowało dalszego rozwinięcia owych opowiadań. Powieść autorstwa Jarosława Jakubowskiego przyprawia o ciarki. Sprawia, że człowiek zaczyna podświadomie się bać, ale równocześnie nie może przestać czytać, zaczyna się zastanawiać co dla niego oznacza zło i strach.

Książka intryguje zarówno okładką jak i treścią. Pisana w formie opowiadań - dla niektórych może być to trochę męczące. Pomimo niekiedy bardzo krótkich historii, czytało się je przyjemnie. Ukazane zostały różne formy zła i strachu - jak choroby czy zabójstwa. Czasami brakowało dalszego rozwinięcia owych opowiadań. Powieść autorstwa Jarosława Jakubowskiego przyprawia o...

Im dłużej czytasz historię Quentina Jacobsena, tym bardziej się w nią zagłębiasz i nie możesz się od niej oderwać. I gdy po krótkim czasie ją przeczytasz, otrzymujesz w zamian od Johna Greena pięknego i cudownego kaca książkowego oraz miliony myśli, niepozwalających zacząć innej książki. Po skończeniu jej czujesz ogromny niedosyt oraz nieodparte pragnienie, by czytać ją jeszcze i jeszcze. Ta "młodzieżówka" z pozoru mało istotna i może niezbyt interesująca, skrywa w sobie wiele tajemnic gotowych do odkrycia, mnóstwo wskazówek okrytych "nastoletnim" humorem autora. Mało jest słów, którymi mogę określić jaka ta powieść jest wspaniała i cudowna. Ogromne brawa dla pana Greena za tak genialną powieść, jakimi są "Papierowe miasta".

Im dłużej czytasz historię Quentina Jacobsena, tym bardziej się w nią zagłębiasz i nie możesz się od niej oderwać. I gdy po krótkim czasie ją przeczytasz, otrzymujesz w zamian od Johna Greena pięknego i cudownego kaca książkowego oraz miliony myśli, niepozwalających zacząć innej książki. Po skończeniu jej czujesz ogromny niedosyt oraz nieodparte pragnienie, by czytać ją...