Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Literaturę i życie można zmieścić pomiędzy mitem Prometeusza i Syzyfa, gdzieś pomiędzy sensem i absurdem.

Albert Camus próbuje obudzić w nas przytomność i przywrócić autentyczność istnienia. Porównując życie do mitu Syzyfa, ukazuje jego pełnię absurdu a zarazem sens.

Życie ma sens tylko wtedy, gdy nie zadaje się pytania o jego sens. Nie ma końca, ale ma początek, jakieś przedtem i pomiędzy, jakieś potem. Rozbite na miliardy chwil – tych wszystkich „dziś” i „wczoraj”, „kiedyś” i „jutro”. Jutro będzie takie samo jak pojutrze, i wszystkie inne dni – to nieodwracalne odkrycie miażdży, ale nie zabije, jeśli ta prawda zostanie rozpoznana. Chwile – wczorajsza wspinaczka, dzisiejsza wędrówka – układają się w linearną całość. Wędrujemy jak Syzyf w dół i w górę, żyjąc w dwóch czasach: żywym i zamarłym. Nie negujemy wieczności, lecz nic dla niej nie robimy. Wybieramy swój absurdalny wysiłek zamiast ucieczki. Będąc istotą ludzką musimy opowiedzieć się za walką; uczestniczyć i w niej umrzeć. Jak pisze Camus, los to nie kara, nie został dany z wysokości. Jest naszą własnością, narzędziem, które toruje drogę, by znieść to, co nieuchronne. Dlatego tak jak Syzyf trzeba iść ze świadomością, że nie dojdziemy, lecz to nie jest ważne. Wystarczy, że pragniemy tam być. Nie jest ważny cel, liczy się droga.

Czy to jest recepta na szczęśliwe(spełnione)życie?

Literaturę i życie można zmieścić pomiędzy mitem Prometeusza i Syzyfa, gdzieś pomiędzy sensem i absurdem.

Albert Camus próbuje obudzić w nas przytomność i przywrócić autentyczność istnienia. Porównując życie do mitu Syzyfa, ukazuje jego pełnię absurdu a zarazem sens.

Życie ma sens tylko wtedy, gdy nie zadaje się pytania o jego sens. Nie ma końca, ale ma początek, jakieś...

Poniżej oczekiwań. Książka, która nie powinna się ukazać.

Poniżej oczekiwań. Książka, która nie powinna się ukazać.

Rzeczy trwają, kiedy my rozpaczliwie szukamy trwania.

Właściwe bytowanie rozpościera się w ciszy - pisał Heidegger, lecz współczesny świat udaje, że tego nie słyszy. Trudno dziś nie ulec złudzeniu, że coś tym bardziej jest, im głośniej krzyczy. Ludzkość, religia, polityka czy państwo opierają się na ontycznym porządku „To jest”, który hałaśliwie narzuca narrację o tym skąd, jesteśmy i dokąd zmierzamy. Alternatywą pozostaje „Być” - po cichu, bezokolicznikowo. Łatwo wskazać wymiar ontyczny kredyi wykazać, że jest martwa, lecz samo jej bycie trudno w ten sposób uchwycić. Pewne jest, że gdzieś w czasoprzestrzeni istniejemy razem: ja i one, człowiek i rzeczy. Pytanie „Czym jest rzecz?” jest pytaniem „kim ja jestem?”. Odpowiedź musi być gdzieś "Pomiędzy", na płaszczyźnie współistnienia, gdzie się spotykamy. Ukrywa się w filozofii ciszy, filozofii rzeczy.

Książka, która pozwoli spojrzeć inaczej na otaczający nas świat rzeczy i na nas samych.

Rzeczy trwają, kiedy my rozpaczliwie szukamy trwania.

Właściwe bytowanie rozpościera się w ciszy - pisał Heidegger, lecz współczesny świat udaje, że tego nie słyszy. Trudno dziś nie ulec złudzeniu, że coś tym bardziej jest, im głośniej krzyczy. Ludzkość, religia, polityka czy państwo opierają się na ontycznym porządku „To jest”, który hałaśliwie narzuca narrację o tym...