Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Autor porusza trudny temat; umieranie dziecka.
Nie jestem w stanie nic więcej napisać.
To jest książka, którą trzeba przeczytać.

Autor porusza trudny temat; umieranie dziecka.
Nie jestem w stanie nic więcej napisać.
To jest książka, którą trzeba przeczytać.

Niezwykle osobista książka Reginy Brett. Mówiąc kolokwialnie; Regina nie cyrtoli się. Nazywa rzeczy po imieniu. Nie boi się wywlekać na światło dzienne swojej mrocznej przeszłości. Mówi wprost o bolesnych doświadczeniach swojego dzieciństwa i młodości. Nie zostawia suchej nitki, nawet na najbliższych osobach z rodziny, które ją skrzywdziły w życiu. Opisuje swoją drogę do zrozumienia postawy kochania siebie i innych. Wdzięczności Bogu.
Regina opisuje dość szczegółowo metody leczenia raka piersi, rolę badań genetycznych. Zachęca, wręcz apeluje o podjęcie badań profilaktycznych w kontekście nowotworów, szczególnie raka piersi. Podaje też możliwości działań prewencyjnych.
Przykładowa Lekcja 36 "Dbanie o siebie to nasz święty obowiązek" a w niej znajdziecie akapity zwrócające uwagę na: Medytację. Modlitwę. Jedzenie naturalnych produktów. Picie wody. Ruszanie się. Robienie często siku. Ucinanie sobie drzemki. Mycie zębów. Rozpieszczanie swoich stóp. Wysypianie się. Nie oszczędzanie na sobie.

"Nie dążymy do perfekcji. Dążymy do tego, żeby żyć lepiej.
(...)
Żyć lepiej?
To potrafi każdy z nas."
Regina Brett "Kochaj" str. 249

Niezwykle osobista książka Reginy Brett. Mówiąc kolokwialnie; Regina nie cyrtoli się. Nazywa rzeczy po imieniu. Nie boi się wywlekać na światło dzienne swojej mrocznej przeszłości. Mówi wprost o bolesnych doświadczeniach swojego dzieciństwa i młodości. Nie zostawia suchej nitki, nawet na najbliższych osobach z rodziny, które ją skrzywdziły w życiu. Opisuje swoją drogę do...

Przyjemna dla oka i miła w dotyku okładka. Na tym koniec plusów dla tej książki.

0,01% merytorycznej treści, reszta bełkot. Irytuje brakiem trafnych przemyśleń. Autorka stara się nieudolnie być kontrowersyjna. Napisana w tonie, jakby autorka zjadła wszystkie rozumy świata. "Oświeciłam (…)" współpracowników, rodziców, obcych ludzi...

Już po kilku przeczytanych stronach można z łatwością wywnioskować: że nie lubi dzieci - domniemam powód: bo ich nie ma. Męczą ją uroczystości rodzinne, tradycje, spotkania, ludzie. Jedna z dość płytkich rad autorki co zrobić w zamian: lepiej zjeść w samotności chrupki przed tv. Wśród swych porad "dla umysłu" sugeruje olewanie niedzielnej mszy św. W zamian proponuje rozwiązywanie w tym czasie krzyżówki, co ma wykluczyć alzheimera i dać "spokój ducha"

Od połowy książki zaczyna się latanie wokół swojego ogona. Powtarzanie, nawiązywanie do wcześniejszych rozdziałów, przywoływanie wcześniejszych opisów z podaniem stron. Masło maślane masłem polewane w maśle zamerdane.

Cytując autorkę "oleję" dalsze rozmyślanie o tej pozycji. Oj dawno nie miałam okazji przeczyć książki z takim niesmakiem w ustach. Wielkie, gorzkie rozczarowanie.

Zastanawiam się, co zrobię z egzemplarzem, który zakupiłam. Na pewno nie polecę znajomym. Pozostaje wyrzucić, albo jak pisze autorka "rzucić ją na środek pola i celować do niej z procy" - jedyna mądra rada zawarta w tej książce.

Na końcu zabrakło resume w stylu wcześniejszych opisów: Olewam ciebie "dupku" czytelniku.

Przyjemna dla oka i miła w dotyku okładka. Na tym koniec plusów dla tej książki.

0,01% merytorycznej treści, reszta bełkot. Irytuje brakiem trafnych przemyśleń. Autorka stara się nieudolnie być kontrowersyjna. Napisana w tonie, jakby autorka zjadła wszystkie rozumy świata. "Oświeciłam (…)" współpracowników, rodziców, obcych ludzi...

Już po kilku przeczytanych stronach...