Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Gdy dostałam ją w swoje małe łapki już wtedy zaczynało mną targać uczucie euforii. Była to jedna z książek, która wprowadziła mnie - trzymając za rączkę - w świat wielkiej literatury o nadnaturalnych stworzeniach. Książka opowiadała bowiem o losach dowódcy - Mordana i uprowadzonej przez niego uzdrowicielki - Liljans.

Byłam niezwykle zakochana w głównych bohaterach zwłaszcza w Mordanie i jego "ziomkach" z grupy. Pokazywała całkowicie inny świat fantastyki, który niestety ale coraz częściej w każdej książce jest do siebie podobny. Lynn wybrnęła z tego świata i ukazała świat niemal w 100% stworzony od początku. Czytając, mamy odczucie jakbyśmy byli w innych czasach gdzie wierzono wówczas w różne ciekawe istoty.

Jeśli chodzi o postacie. Szczerze, nie miałam nawet co zarzucić. Liljans była całkiem myślącą kobietą. Wiedziała jak wydostać się z kłopotów. Umiała posługiwać się jednym słowem, tym, czego czasami brakuje bohaterkom w książkach - czyli mózgiem, co mnie niezmiernie cieszyło. Natomiast jeśli chodzi o Mordana, on też był dobrze stworzoną postacią, która miała jakieś problemy, jednym słowem, był emocjonalną postacią, jednak na swój sposób był pokazany w złym świetle. Samo traktowanie uzdrowicielki pokazywało nam na początku jak bardzo "emocjonalny" jest🤦‍♀️. Przyznaję, gdy zaczęłam czytać, powstrzymywałam okrzyki oburzenia widząc postępowanie czarnowłosego wojownika, jednak z każdą stroną, orientowałam się, że jednak ma to coś i jednak potrafi używać serca (i mózgu! :D)

Całokształt jest naprawdę dobrze napisany. Bardzo podobało mi się skomponowanie zdań autorki, które wyglądały mniej więcej tak:

"To boli, kochać cię, ptaszyno! I to szaleństwo! Wiem! Ale - niech mi wybaczą moce, które kierują moim losem - mimo to cię kocham! "

Więc podsumowując - Mamy pięćset stron dobrej lektury, okraszoną niekiedy humorem, posiadającą naprawdę dobrze stworzonych bohaterów i to wszystko zwieńczone dobrym zakończeniem przez, które krzyczę zastanawiając się dlaczego nie ma drugiego tomu.

Jest to jedna z tych książek, którą często chwalę, pokazuję innym, a nawet sama czerpię z niej inspirację do swoich prac.

Nie dostrzegłam w niej czegoś, co by spowodowało mój zawód (nie licząc braku drugiego tomu oczywiście) dlatego chyba na zawsze będzie w moim serduszku i mam nadzieję, że te o to dzieło również trafi do waszych serc.

Gdy dostałam ją w swoje małe łapki już wtedy zaczynało mną targać uczucie euforii. Była to jedna z książek, która wprowadziła mnie - trzymając za rączkę - w świat wielkiej literatury o nadnaturalnych stworzeniach. Książka opowiadała bowiem o losach dowódcy - Mordana i uprowadzonej przez niego uzdrowicielki - Liljans.

Byłam niezwykle zakochana w głównych bohaterach...

W KzW poznajemy Violet Lee - młodą dziewczynę o niezwykle ciętym języku i Kaspara Varn'a - niezwykle aroganckiego, jak i również przystojnego wampira.
Historia Vi rozpoczyna się kiedy, to późnym wieczorem czeka na swoją przyjaciółkę w centrum miasta.

Można by rzec, że początek jakoś specjalnie nie porywa, do czasu, aż Violet jest świadkiem starcia między Kasparem, a Pierrem - jego wampirzym wrogiem. Ów starcie kończy się niezbyt dobrze dla Pierr'a, ale również i dla Vi.
Kaspar znajduje ją i zabiera do swojej posiadłości, gdzie poznajemy rodzinę Kaspara. Oczywiście, w książce spotykamy o wiele więcej postaci np. rodzinę Vi bądź innych bohaterów trzecioplanowych.
Kaspar rozumiejąc w jak bardzo poważne wpadł kłopoty, przez porwanie Violet, daje jej możliwość wyboru - albo stanie się wampirem, albo zostanie tak długo w posiadłości dopóki się nie zgodzi. Tym samym Vi dowiaduje się, że Kaspar Varn, jest również księciem i następcą tronu. Pytanie tylko, czy Violet zgodzi się na jego warunki?

Gibbs, napisała KzW w bardzo dojrzały sposób. Są sceny dla dorosłych, główni bohaterowie często bluźnią, co akurat nie do końca mi się spodobało.
Niekiedy nie byłam w stanie zrozumieć niektórych "zabawnych" scen, które miały miejsce. Dla mnie wydawały się chwilami dość... żenujące.
Jednak autorka zrobiła coś, co mnie zadowoliło. Zmienienie zachowania i umiejętności naszych krwiopijców i wrzucenie bardziej, mrocznego, drapieżnego i przede wszystkim ciekawego świata.Razem z Vi, badamy świat wampirów i zmagamy się z jego złem przy tym poznając tajemnice rodziny Varnów i Lee. KzW potrafiła wywołać u mnie kalejdoskop różnych emocji, od radości aż po złość.Violet miała nudną osobowość w przeciwieństwie do Kaspara, którego postać była świetnie wykreowana. W pewnym momencie nawet wykopałam książkę zła na Kaspara za jego podłość i ignorancję w stosunku do Vi, a gdy wróciłam do czytania, to wychwalałam go pod niebiosa za jego dobrą stronę.
Jeśli chodzi o KzW, to szczerze, jestem na tak. Książka była dla mnie niezwykle emocjonująca i ciekawa i jestem pewna, że sięgnę po następny tom

W KzW poznajemy Violet Lee - młodą dziewczynę o niezwykle ciętym języku i Kaspara Varn'a - niezwykle aroganckiego, jak i również przystojnego wampira.
Historia Vi rozpoczyna się kiedy, to późnym wieczorem czeka na swoją przyjaciółkę w centrum miasta.

Można by rzec, że początek jakoś specjalnie nie porywa, do czasu, aż Violet jest świadkiem starcia między Kasparem, a...

Gdy dostałam w swoje dłonie "Dwory" byłam dość sceptycznie nastawiona. Dla mnie, osoby której prawie każda książka jest opisana w XXI w. była to niemalże katastrofa, gdyż akcja odgrywa się... no właśnie. Średniowiecze? Świat równoległy? Nie mam pojęcia.
"Ale jak ja mam się wczuć w akcję, skoro nie ma tam telefonów?"
Telefonów może nie ma ale jest za to niezwykle dużo scen zapewniających zawał serca i krwotok z nosa.
Główna bohaterka na początku nie przypadła mi do gustu, czasami mnie wręcz denerwowała swoim charakterem i byciem obrażoną na wszystko co żyje. Pokochałam za to Tamlina i Luciena... Takie słodkie dwie kluchy... Do czasu.
W późniejszych scenach Tamlin mnie wkurzał za wszystko, wystarczyło że się odezwał, a ja niemal już się gotowałam, a nerwowość Feyry w końcu miała usprawiedliwienie.
Niezwykle ciężko mi się ją czytało, bo była nudna i nie wiedziałam o co chodzi i dlaczego Feyra biega z łukiem z patyków..., lecz z każdą stroną, coraz bardziej mnie pochłaniała, aż w końcu stałam się wielkim fanem serii. Ba! Nawet samej autorki!
Książka jest ciekawa. Wśród typowych książek o wampirach, wilkołakach, to jednak jest coś nowego.
Kupując pierwszy tom mamy pewność, że będziemy świetnie się bawić czytając go. Sam styl okładki pierwszego (oraz innych części) jest bardzo ciekawy, minimalistyczny, ale interesujący i zachęca do sięgnięcia po niego.
Według mnie, seria jest naprawdę godna polecenia. Jest ciekawa i mimo, że na naszym polskim rynku jest już dobre około pięć lat, to wciąż można znaleźć ją na półkach w empiku bądź innej księgarni. Nic innego nie zostało jak tylko na własnej skórze przekonać się do tej książki.

Gdy dostałam w swoje dłonie "Dwory" byłam dość sceptycznie nastawiona. Dla mnie, osoby której prawie każda książka jest opisana w XXI w. była to niemalże katastrofa, gdyż akcja odgrywa się... no właśnie. Średniowiecze? Świat równoległy? Nie mam pojęcia.
"Ale jak ja mam się wczuć w akcję, skoro nie ma tam telefonów?"
Telefonów może nie ma ale jest za to niezwykle dużo scen...