Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Psychologiczna, a nie medyczna.

Bardzo polubiłam się z bohaterem "Pacjentki z sali nr 7", był śmieszny, mądry, tryskał inteligentnym sarkazmem, kochał medycynę - ideał faceta. Czytając tę książkę czułam się jakbym była w środku szpitalnego rozgardiaszu, Baptiste porwał mnie całą i niewiarygodnie mi się to podobało. Z niecierpliwością czekałam na ponowne spotkanie z tym cudownym człowiekiem. W końcu przyszedł na nie czas i... zawiodłam się!

Nasz bohater ma depresję, zmarła mu żona, nie chce być lekarzem, w ogóle nie chce "być", chce umrzeć. Spotyka ciekawą postać - straszą kobietę z którą zawiera pewien układ...

Nie będę tu streszczać całej powieści, chcę tylko zaznaczyć, że akcja książki (cóż za strata) nie toczy się już na szpitalnych korytarzach. Problemem tej powieści nie jest zdrowie fizyczne tylko psychiczne. Pragnęłam się doszukać tu odrobiny medycyny, choćby jednego ciekawego przypadku - nie doczekałam się. Nie jest to słaba powieść, uczy, niesie w sobie konkretną treść, lecz (o zgrozo) nie jest to taka treść jakiej oczekiwałam po pierwszej części. Szkoda, wielka szkoda.

Psychologiczna, a nie medyczna.

Bardzo polubiłam się z bohaterem "Pacjentki z sali nr 7", był śmieszny, mądry, tryskał inteligentnym sarkazmem, kochał medycynę - ideał faceta. Czytając tę książkę czułam się jakbym była w środku szpitalnego rozgardiaszu, Baptiste porwał mnie całą i niewiarygodnie mi się to podobało. Z niecierpliwością czekałam na ponowne spotkanie z tym...

Cykl "Siedem Sióstr" pochłonął mnie bez reszty.
Nie wiem czy przez skojarzenia z Jane Austin czy miejsce w moim sercu jakie zajmuje Londyn, uwielbiam "Siostrę Cienia" i uważam, że jak dotąd to najlepsza część z tych które do tej pory przeczytałam.

Cykl "Siedem Sióstr" pochłonął mnie bez reszty.
Nie wiem czy przez skojarzenia z Jane Austin czy miejsce w moim sercu jakie zajmuje Londyn, uwielbiam "Siostrę Cienia" i uważam, że jak dotąd to najlepsza część z tych które do tej pory przeczytałam.

Niezła, ale..

Książki tej autorki zazwyczaj połykam w ciągu kilku dni (miałam tak przy serii z Lou Clark). Gdy kupiłam tę powieść nie mogłam się doczekać chwili, w której usiądę w fotelu i zacznę lekturę. Moje rozczarowanie było ogromne, męczyłam ją dwa miesiące, wciąż do niej wracając.

Początek jest toporny, nudnawy, dużo postaci, wątków, mało konkretów, wiele faktów na temat wielorybów, przyrody, etc, dlatego opisy zniechęcają (można to odebrać jako zaletę-możliwość poszerzenia swojej wiedzy), momentami zastanawiałam się czy to rzeczywiście książka Jojo. Gdzie ten humor i sarkazm?

Ostatecznie nie zawiodłam się, doczekałam się charakterystycznego poczucia humoru, a przy końcu ciężko było powstrzymać łzy. Początkowo nudna historia, zyskuje na wartości od połowy, pojawiają się nieoczekiwane fakty i zwroty akcji.

Reasumując, gdy przebrnie się przez trudny początek, czeka nas interesujące zakończenie.

Niezła, ale..

Książki tej autorki zazwyczaj połykam w ciągu kilku dni (miałam tak przy serii z Lou Clark). Gdy kupiłam tę powieść nie mogłam się doczekać chwili, w której usiądę w fotelu i zacznę lekturę. Moje rozczarowanie było ogromne, męczyłam ją dwa miesiące, wciąż do niej wracając.

Początek jest toporny, nudnawy, dużo postaci, wątków, mało konkretów, wiele faktów na...

"przeszłość zawsze jest piękna, przyszłość zresztą również, tylko teraźniejszość zadaje ból, który nam towarzyszy jak ropiejący wrzód między dwiema nieskończonościami beztroskiego szczęścia."

Na początek słów kilka o samym autorze. Lubię sposób w jaki pisze. Jest dosadny, dosłowny, konkretny, po prostu nie owija w bawełnę - i za to duży plus, ponieważ przeczytałam tę książkę, bez jednego ziewnięcia, a (dla tego kto nie czytał) ta książka składa się głownie z opisów i wewnętrznych rozważań na tematy głownie polityczne, więc dziękuję Houellbecq-owi za ułatwienie mi - politycznemu laikowi przebrnięcia przez niespełna 300 stron powieści.

Co do samej treści... myślę, że spodziewałam się większego buuum. Nie wiem na przykład dużo więcej spektakularnych wydarzeń ze strony Bractwa Muzułmańskiego (szczególnie po obserwacji obecnych poczynań zamachowców). Jednak zagłębiając się w sam tytuł autor miał na celu pokazanie właśnie ULEGŁOŚCI i to właśnie jest najbardziej zatrważające. Bycie świadkiem jak mniejszość staje się większością, i jak obcość panoszy się w Europie jest trudnym do opisania uczuciem.
Czy naprawdę Europa zmierza do tego? Aby oddać to co swoje? Bez mrugnięcia okiem? Zaakceptować włącznie z wszystkimi konsekwencjami? Cytując książkę: "stopniowo, powoli bez wielkiego hałasu i w atmosferze gnuśnej akceptacji"

Uważam, że jest to ciekawa i obowiązkowa pozycja. Nie tylko dla polityków, ale dla każdego. Do przeczytania i zastanowienia się dokąd zmierzamy.

"przeszłość zawsze jest piękna, przyszłość zresztą również, tylko teraźniejszość zadaje ból, który nam towarzyszy jak ropiejący wrzód między dwiema nieskończonościami beztroskiego szczęścia."

Na początek słów kilka o samym autorze. Lubię sposób w jaki pisze. Jest dosadny, dosłowny, konkretny, po prostu nie owija w bawełnę - i za to duży plus, ponieważ przeczytałam tę...