Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Justyna Chrobak mieszka w Bielsku-Białej. Jest autorką takich książek jak: „Zapach Miłości” czy „Córka lasu”. W tym roku ukazała się kolejna powieść pani Justyny – „Trzy razy M”, którą miałam okazję przeczytać w ramach BookTour organizowanego przez Andżelikę Jaczyńską. To było moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki, ale wiem, że nie ostatnie.
Bohaterką „Trzy razy M” jest 27-letnia Małgosia, która po toksycznym związku ze swoim poprzednim partnerem Tomaszem, wyprowadza się z Wrocławia do Bielska-Białej, gdzie mieszka jej starsza siostra. To właśnie ona pomaga jej stanąć na nogi i uwierzyć w to, że wszystko w jej życiu się ułoży. Po dwumiesięcznym poszukiwaniu pracy, Małgorzata znajduje zatrudnienie w firmie Korzyński&Brzozowski, która zajmuje się projektowaniem terenów zielonych. Dwóch młodych, przystojnych prezesów różniących się od siebie pod względem charakterów jak ogień i woda bardzo zmienią jej życie. Marcin – spokojny, pełen wrażliwości i bardzo sympatyczny człowiek, drugi - Mikołaj opryskliwy, zarozumiały i pewny siebie mężczyzna. To właśnie z nimi będzie współpracować nasza bohaterka. To tutaj rozpocznie się jej nowa kariera zawodowa i nie tylko.
W życiu młodej kobiety wszystko zaczyna się układać, aż do momentu, gdy na jej drodze ponownie pojawi się mężczyzna z przeszłości. Co się wydarzy i jak potoczą się losy naszej bohaterki, tego Wam nie zdradzę. Nie chcę nikomu zabierać przyjemność z czytania 😊
Muszę przyznać, że bardzo polubiłam Małgosię i pozostałych bohaterów powieści. Nawet Mikołaja. Autorka bardzo ciekawie wymyśliła swoje postacie. Widać jak zachodzą w nich zmiany, zwłaszcza po głównej bohaterce. Małgosia gdy ją poznajemy, jest załamaną, zlęknioną i bardzo nieśmiałą kobietą. Po tym co przeszła, to nic dziwnego. Nowa praca, która bardzo jej się podoba i kontakt z ludźmi pozwala jej odzyskać wiarę w siebie i swoje możliwości, a przede wszystkim pozwala jej na nowo uwierzyć w mężczyzn. Bo nie wszyscy mężczyźni to sadyści znęcający się psychicznie i fizycznie nad kobietą. Są też tacy, którzy dla swojej wybranki, są w stanie poświęcić bardzo dużo.
Justyna Chrobak napisała bardzo fajną książkę, którą czyta się lekko i przyjemnie. Jej bohaterowie są bardzo autentyczni. Takich ludzi możemy spotkać na swojej drodze. Sama chciałabym mieć taką siostrę jak ma Małgosia.
Akcja powieści toczy się w swoim tempie, nie za szybko, ale i nie za wolno. Sprawia to, że trudno nam oderwać się od lektury, mimo tego, że można domyśleć się zakończenia.
W powieści „Trzy razy M” znajdziecie wątki miłosne, prawdziwą przyjaźń i siostrzane oddanie. Będzie też mały wątek związany z przestępstwem finansowym oraz kilka śmiesznych nieporozumień.
Książka pozwala nam uwierzyć, że mimo tego, że trudno jest uciec od przeszłości, to zawsze możemy spotkać w swoim życiu osoby, które pomogą nam w trudnych sytuacjach. Pozwolą nam ponownie uwierzyć w prawdziwą miłość. Każdy z nas ma jakieś swoje tajemnice, które wpływają na jego zachowanie i to jak go odbieramy. Nie zawsze uda się nam poznać drugą twarz człowieka, ale często jest ona diametralnie różna od tej, którą znamy. Warto dobrze poznać drugą osobę, nim wyrazimy o nim opinię po pierwszym spotkaniu.
Polecam lekturę wszystkim, którzy lubią romantyczne powieści. A ja sama chętnie sięgnę po inne powieści autorki.

Justyna Chrobak mieszka w Bielsku-Białej. Jest autorką takich książek jak: „Zapach Miłości” czy „Córka lasu”. W tym roku ukazała się kolejna powieść pani Justyny – „Trzy razy M”, którą miałam okazję przeczytać w ramach BookTour organizowanego przez Andżelikę Jaczyńską. To było moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki, ale wiem, że nie ostatnie.
Bohaterką „Trzy razy M”...

Agnieszka Lis to jedna z moich ulubionych pisarek. Przeczytałam prawie wszystkie powieści tej autorki i każda zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Bardzo się cieszę, że miałam okazję poznać panią Agnieszkę osobiście na Opolskim Festiwalu Książki. Udało mi się również przeczytać jej najnowszą powieść pt. „Huśtawka” przed premierą, która będzie miała miejsce 4 lipca 2018r.


„Huśtawka” to opowieść o trzech pokoleniach kobiet. Wanda - seniorka rodu, jest wdową i mieszka sama w domu, który pozostał po jej mężu. Jej życie nie było usłane różami. Prawie nie pamięta swojej matki, która zginęła podczas wojny, a mąż – komunista – sprawił, że wielu znajomych się od niej odwróciło. Zresztą samo życie z nim nie było łatwe. Wanda ma dwie córki, które bardzo kocha.


Starsza Małgorzata jest mężatką. Pracuje na uczelni jako wykładowca i prowadzi badania naukowe. Stara się o zagraniczne stypendium. Fizyka jest jej całym światem i to pracy bohaterka poświęca bardzo dużo czasu. Jest osobą bardzo pedantyczną. Bardzo drobiazgowo dba o dom – wszystko zawsze musi być poukładane na swoim miejscu. Jej małżeństwo z Karolem nie układa się najlepiej. Mąż również dużo czasu spędza w pracy, często wyjeżdża służbowo. To sprawia, że Małgorzata podejrzewa go o zdradę. Nie ma też dobrego kontaktu z córką.


Katarzyna – siostra Małgorzaty to jej całkowite przeciwieństwo. Czuje się jak nastolatka, ciągle poszukuje sensu życia. Nie ukończyła żadnych studiów, za to zrobiła karierę w handlu. Prowadzi sieć butików i hurtownię z ubraniami, które przynoszą niezły zysk. Związana jest z Miłoszem i to z nim pragnie wyjechać do Indii, by odkryć siebie.


Joanna – córka Małgorzaty, należy do najmłodszego pokolenia. Studiuje na wydziale ekonomicznym, a cały wolny czas spędza na basenie. Ma duży problem z orientacją seksualną. Do końca nie wie, czy chciałaby spędzić życie z Grażyną, czy z Arturem, który adoruje ją już od jakiegoś czasu. Joanna jest bardzo związana ze swoją babcią i ciotką. To im powierza swoje tajemnice, dzieli się problemami i od nich oczekuje rady. Z matką nie ma najlepszego kontaktu. Małgorzata zawsze traktowała ją ozięble, co sprawiło, że córka wręcz się boi jej cokolwiek powiedzieć.


Każdy z bohaterów tej powieść kryje jakieś tajemnice, które autorka stopniowo nam odkrywa, budując rodzinną historię, w której każdy z nas znajdzie cząstkę siebie.


„Czasami tak bardzo chcemy, żeby coś było prawdziwe, ważne, że tworzymy wygodną dla nas rzeczywistość. Wirtualną. Istnieje tylko w nas i dla nas. Budujemy siebie na interpretacjach a nie na faktach…” s. 66-67


Bardzo ciekawym rozwiązaniem w książce jest tajemnicze miejsce TUTAJ. Bardzo długo nie mogłam rozgryźć gdzie znajduje się Wanda, choć miałam swoje podejrzenia. To tam nestorka rodu rozmawia ze swoim mężem Stanisławem i kochankiem Romanem. Te rozmowy mają bardzo ciekawy przebieg, gdyż zawsze rozmówcy używają słów na daną literę alfabetu. Dzięki temu poznałam wiele nowych pojęć, których znaczenia wcześniej nie znałam.


„ - Jesteś szybka i bystra. W tym świecie, utkanym ze złotych nitek snu, w którym możesz podróżować palankinem lub pociągiem, mieszkać w pagodzie lub pałacu, w którym możesz podziwiać lub przeklinać, w którym możesz wszystko, nie każdemu się chce sięgnąć po słownik. Uczysz się. Ale to twój świat. Ty ustalasz zasady.” s. 334



To właśnie Wanda jest głównym narratorem powieści i jej oczami śledzimy losy rodziny. Czasami patrzymy na nią z góry, innym razem wraz z Wandą uczestniczymy razem w spotkaniu rodzinnym. To sprawiło, że czułam się tak jakbym razem ze wszystkimi siedziała przy jednym stole i słuchała opowieści o ich życiu.


„Huśtawka” to nie jest lekka powieść do poduszki. Jest to świetnie napisana powieść obyczajowa z elementami psychologicznymi. Autorka pokazuje nam jak silne emocje towarzyszą naszym bohaterkom, sprawiając, że powieść trzyma nas w napięciu. Nie wiemy jaką ostateczną decyzję podejmą, bo zmienia się ona jak na tytułowej huśtawce. Raz jest taka, potem pojawia się coś nowego, nowy problem czy odkryta tajemnica i decyzja ulega zmianie.


Bardzo podoba mi się obraz wielopokoleniowej rodziny przedstawiony w powieści. Wszyscy jej członkowie wspierają się i wybaczają sobie błędy. Choć czasami potrzebna była pomoc psychologa. Autorka pokazała nam, jak ważna jest szczerość i próba zrozumienia decyzji innych. Choć czasami rodzice mają inne zdanie niż ich córka – popierają jej wybory.


„… rodzic nie powinien być kapitanem statku swojego dziecka. Powinien umieć zmienić się w latarnię, żeby oświetlić swojemu dziecku drogę.” s. 140



Podobnie jest w relacji babcia – wnuczka. Mimo sporej różnicy wieku Wanda stara się zrozumieć postępowanie Joanny i wspiera ją bardzo mocno w postanowieniach.



„Każde pokolenie ma coś, czym stara się szokować starszych. Tak naprawdę zmienia się tylko opakowanie.” s. 71



W każdej z bohaterek odnajdywałam cząstkę siebie. Powieść pozwoliła mi samej zastanowić się nad tym jaką jestem matką, żoną czy gospodynią. Przemyśleć wiele własnych decyzji.



Autorka nie boi się poruszać tematów trudnych jak choroby psychiczne, nowotwór czy związki lesbijskie. Przedstawia życie prawdziwe, takie jakie jest, a nie upiększone, zakończone happy endem, pozbawione problemów. To właśnie cenię w powieściach Agnieszki Lis.



Serdecznie polecam najnowszą powieść autorki i zachęcam do sięgnięcia po inne jej książki, bo warto.



„… odkryłam ile barw jest na świecie. Zaczęłam cenić życie. Więc jeśli masz szansę, to ją chwytaj. W locie.”

Agnieszka Lis to jedna z moich ulubionych pisarek. Przeczytałam prawie wszystkie powieści tej autorki i każda zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Bardzo się cieszę, że miałam okazję poznać panią Agnieszkę osobiście na Opolskim Festiwalu Książki. Udało mi się również przeczytać jej najnowszą powieść pt. „Huśtawka” przed premierą, która będzie miała miejsce 4 lipca...

John Boyne -irlandzki powieściopisarz, urodził się w Dublinie w 1971 roku. Od najmłodszych lat interesował się literaturą. Swoje pasje rozwijał studiując literaturę angielską i sztukę kreatywnego pisania. Jest autorem powieści dla dorosłych, ale również pisze dla młodszych czytelników. Najbardziej znaną powieścią pisarza jest „Chłopiec w pasiastej piżamie”.
Najnowsza powieść autora „Zostań, a potem walcz” została wydana w kwietniu przez wydawnictwo Replika. Po przeczytaniu poprzednich książek J. Boyne wiedziałam, że na pewno kolejną jego powieść przeczytam.
Czy tym razem również autor mnie zachwycił?
Akcja powieść „Zostań, a potem walcz” toczy się podczas I Wojny Światowej. Głównym bohaterem jest mały chłopiec Alfie Summerfield, którego poznajemy w dniu jego 5 urodzin. Wypadły one w dniu kiedy rozpoczyna się wojna. Ten szczególny dzień zostaje w pamięci młodego chłopca na bardzo długo. Po pierwsze wielu gości nie przyszło na planowane przyjęcie urodzinowe, a Ci którzy byli nie bardzo mieli ochotę na świętowanie. Na ustach wszystkich był tylko jeden temat – wojna. Wkrótce Alfie dowie się, co to znaczy.
Ojciec bohatera – Georgie - postanawia iść walczyć za ojczyznę. Dom bez ojca jest pusty, a obiecane zakończenie wojny na Święta Bożego Narodzenia przeciąga się coraz dłużej. Alfie nie obchodzi już kolejnych urodzin. Bardzo tęskni za ojcem, który pisze sporadycznie listy, skrzętnie ukrywane przez matkę, by drastyczne opowieści o frontowym życiu, nie trafiły do uszu dziecka. Wkrótce i listy przestają przychodzić. Mama Alfiego tłumaczy mu, że ojciec nie może pisać, bo pełni bardzo ważną misję. Chłopiec jednak przeczuwa, że matka wie, co stało się z tatą i ukrywa to przed nim.
Drugą osobą za którą tęskni chłopiec jest jego koleżanka z podwórka, która wraz z ojcem musiała zostać internowana, ponieważ pochodzili z Pragi, nie byli więc rodowitymi Anglikami.
Tak mijają kolejne lata wojny. Alfie potajemnie pomaga matce. Zamiast chodzić do szkoły, czyści buty na dworcu. Pewnego dnia przez przypadek dowiaduje się, że jego ojciec jest w szpitalu psychiatrycznym, w którym jest leczony na nerwicę frontową. Postanawia do niego pojechać.
Więcej szczegółów nie chcę zdradzić, bo też nie chcę Wam zabierać przyjemności z czytania.
John Boyne w powieści „Zostań, a potem walcz” porusza wiele istotnych tematów. Po pierwsze widzimy wojnę oczami małego chłopca, którego dzieciństwo musiało tak prędko się skończyć. Musiał on szybko dorosnąć, by pomóc matce. Widzimy jak zmienia się jego sposób myślenia na temat wojny, gdy widzi jej skutki w domu i miasteczku. Jak stara się poznać na własną rękę, prawdę o swoim ojcu.
Druga ważna kwestia to skutki jakie wojna wywołała w żołnierzach. Autor porusza tutaj temat nerwicy wojennej. Widzimy jak koszmar wojny wpłynął na walczących na froncie. Jak trudno ich z tego wyciągnąć.
W swojej powieści autor wspomina również o ludziach którzy musieli zostać internowani, mimo, iż czuli się anglikami, jednak ich pochodzenie było wątpliwe, bo np. urodzili się w Pradze. Bardzo często podejrzewano ich o szpiegostwo. Widzimy też, jak traktuje się tzw. obdżektorów – mężczyzn, którzy odmówili pójścia na front. Mimo, że swoją decyzję musieli odpokutować w więzieniach, w których ich katowano, to jeszcze po wyjściu na wolność traktowano ich jak gorszych, obrzucano wyzwiskami itp.
Powieść czyta się szybko. Wzbudza ona w czytelniku wiele emocji i wzruszeń. Nawet zakończenie, tak zaskakujące, nie do końca jest szczęśliwe. Wojna pozostawiła po sobie ślad w duszach i umysłach bohaterów książki i wpłynęła na decyzje, związane z ich przyszłym życiem.
W mojej pamięci książka pozostanie na długo, choć nie zrobiła na mnie tak ogromnego wrażenia jak „Chłopiec w pasiastej piżamie”.
Zachęcam do lektury najnowszej powieści J. Boyne, na pewno nie pożałujecie.
Za możliwość przeczytania powieści dziękuję wydawnictwu Replika.

John Boyne -irlandzki powieściopisarz, urodził się w Dublinie w 1971 roku. Od najmłodszych lat interesował się literaturą. Swoje pasje rozwijał studiując literaturę angielską i sztukę kreatywnego pisania. Jest autorem powieści dla dorosłych, ale również pisze dla młodszych czytelników. Najbardziej znaną powieścią pisarza jest „Chłopiec w pasiastej piżamie”.
Najnowsza...