Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Higuchi Ichiyo czaruje słowem, a opowiadania są przede wszystkim przejmująco smutne. Pozycja dla zainteresowanych kulturą Japonii.

Higuchi Ichiyo czaruje słowem, a opowiadania są przede wszystkim przejmująco smutne. Pozycja dla zainteresowanych kulturą Japonii.

Książka o ludziach, jak każda Markusa Zusaka. Wyjątkowo przyjemna i wciągająca. Wiele pozytywnych emocji i ciepły uśmiech, który przywołuje wspomnienie tej lektury. Tylko trochę rozczarowało mnie zakończenie.
Autor ma ciekawy styl pisania. Nie czaruje ładnymi słówkami, piszę krótkimi zdaniami, szczerze i z humorem.

Książka o ludziach, jak każda Markusa Zusaka. Wyjątkowo przyjemna i wciągająca. Wiele pozytywnych emocji i ciepły uśmiech, który przywołuje wspomnienie tej lektury. Tylko trochę rozczarowało mnie zakończenie.
Autor ma ciekawy styl pisania. Nie czaruje ładnymi słówkami, piszę krótkimi zdaniami, szczerze i z humorem.

Fikcyjna postać pozostanie zawsze fikcyjną. To tylko zlepek liter. Nie jestem w stanie to samo powiedzieć o Kate Sadgwick. Ona żyje na tych kartkach i krzyczy do każdego czytelnika, aby zaczął żyć, ale czy da się żyć tak, jak ona? "Promyczek" wyrywa nam serce, a równocześnie pozostawia coś niezwykle pięknego. Żadna książka tak mocno nie zmotywowała mnie, żadna nie zmieniła mojego poglądu na życie. Żadna książka nie była tak MOJA i tak bliska sercu, jak dzieło Kim Holden. Pokochałam Kate, pokochałam jej świat i pasję do życia. Do historii sięgnę jeszcze z pewnością nie raz. Pewnie będę płakać dwa razy bardziej. Polecam "Promyczka" absolutnie każdemu.

Fikcyjna postać pozostanie zawsze fikcyjną. To tylko zlepek liter. Nie jestem w stanie to samo powiedzieć o Kate Sadgwick. Ona żyje na tych kartkach i krzyczy do każdego czytelnika, aby zaczął żyć, ale czy da się żyć tak, jak ona? "Promyczek" wyrywa nam serce, a równocześnie pozostawia coś niezwykle pięknego. Żadna książka tak mocno nie zmotywowała mnie, żadna nie zmieniła...

Pierwszy raz czytałam tę książkę kilka lat temu. Ostatnio do niej powróciłam. Płakałam. Bardzo często płakałam. Płakałam nad tym co piękne, wzruszające i nad tym co okrutne. To jedna z tych książek, które bardzo trudno jest opisać mi słowami. Nigdy nie powiedziałam nikomu o niej: "to świetna książka", albo "bardzo ciekawa". Jedyne, co mogę powiedzieć, to "musisz ją przeczytać".
Markus Zusak musi należeć do tych ludzi o czystej duszy, które same unoszą się do góry i dobrowolnie oddają się śmierci. "Takie duszę są najlepsze", jak sam pisał.
Bo kim trzeba być, by stworzyć takie arcydzieło?

Pierwszy raz czytałam tę książkę kilka lat temu. Ostatnio do niej powróciłam. Płakałam. Bardzo często płakałam. Płakałam nad tym co piękne, wzruszające i nad tym co okrutne. To jedna z tych książek, które bardzo trudno jest opisać mi słowami. Nigdy nie powiedziałam nikomu o niej: "to świetna książka", albo "bardzo ciekawa". Jedyne, co mogę powiedzieć, to "musisz ją...

Gatunkowo nie do końca trafia w mój gust, ale bardzo mi się podobało. Akcja wciąga i zaskakuję, postacie są barwnie pokazane i przyjemnie się ją czyta. Dla mnie nie jest to jakiejś wielkie arcydzieło, ale z pewnością zasługuję na uwagę.

Gatunkowo nie do końca trafia w mój gust, ale bardzo mi się podobało. Akcja wciąga i zaskakuję, postacie są barwnie pokazane i przyjemnie się ją czyta. Dla mnie nie jest to jakiejś wielkie arcydzieło, ale z pewnością zasługuję na uwagę.

Po przeczytaniu na zmianę waliłam w książkę pięścią, że tak szybo i irytująco nieoczekiwanie się skończyła i całowałam ją z uwielbieniem, za to, że jest takim arcydziełem. Najwspanialsze książki to według mnie te, których wartości nie da się opisać słowami. Taka właśnie jest ta książka. Końcówka mnie całkiem rozłożyła na łopatki. Tak strasznie pokochałam bohaterów, że nie mogłam pogodzić się z tak nagłym odejściem ich z mojego życia. Bo nawet jeśli przeczytam książę drugi raz już nigdy w taki sam sposób jak działo się to za pierwszym razem. Razem z postaciami śmiałam się, zastanawiałam nad sensem życia, a przede wszystkim płakałam ze wzruszenia. Wyjątkowy sposób w jaki John Green zmusza czytelnika do myślenia jak zwykle skradł moje serce. Śmiem nawet twierdzić, że jego popis w ,,Will Grayson, Will Grayson" jeszcze bardziej mnie urzekł niż bestselerowe ,,Gwiazd naszych wina". Również nowo poznany autor David Levithan przyjemnie mnie zaskoczył. Choć początkowo denerwowały mnie małe literki w tekście, wiedziałam, że pisarz chciał tym sposobem wyrazić ten marny stan ducha jego "willa", który sam siebie widzi wyłącznie jako małą literę, a po pewnym czasie przyzwyczaiłam się do tego sposobu pisania.
Problemy zawarte w tej książce choć nie różnią się od tych zawartych w zwykłych amerykańskich obyczajówkach, mam wrażenie, że są pokazane w całkiem innym świetle. Mimo, że większość kwestii porusza problem homoseksualizmu tutaj schodzi to na drugi plan. Autorzy po prosu skupili się na stworzeniu wyjątkowej i poruszającej historii.

Po przeczytaniu na zmianę waliłam w książkę pięścią, że tak szybo i irytująco nieoczekiwanie się skończyła i całowałam ją z uwielbieniem, za to, że jest takim arcydziełem. Najwspanialsze książki to według mnie te, których wartości nie da się opisać słowami. Taka właśnie jest ta książka. Końcówka mnie całkiem rozłożyła na łopatki. Tak strasznie pokochałam bohaterów, że nie...

Po mojej wielkiej miłości do głównego bohatera i świata, w którym żyje stwierdzam, że to jedna z najlepszych książek tego typu jakie do tej pory czytałam.

Po mojej wielkiej miłości do głównego bohatera i świata, w którym żyje stwierdzam, że to jedna z najlepszych książek tego typu jakie do tej pory czytałam.