Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Language is inadequate.
The gods sing a hymn of silence,
and I am silently singing." <3

Autorzy krótko przedstawiają historię tekstów przypisywanych egipskiemu mędrcowi Tothowi, którego czczono jako boga, a którego starożytni Grecy identyfikowali z bogiem Hermesem. Aby odróżnić go od egipskiego odpowiednika, nadali mu przydomek Trismegistus, co oznacza Po Trzykroć Wielki (ja w innej książce spotkałam się z teorią, że oznacza to, że Hermes jest trzecią reinkarnacją Thota).

Oczywistym wydaje się, że teksty te nie są oryginalnie spisane przez Thota. Zachowane fragmenty w językach greckim, łacińskim i koptyjskim powstały ok II i III wieku naszej ery w środowisku naukowym Biblioteki Aleksandryjskiej, która wtedy była bardzo zróżnicowana kulturowo. Uważam jednak, że nie należy z góry dyskredytować ich pierwotnego źródła, dla mnie jest to naturalne, że jest to zbiór tekstów różnych autorów, będących przedstawicielami pewnego nurtu umysłowego i filozoficznego, którzy spisywali idee po swoich przodkach, starając się zachować je dla potomności.

Autorzy tego zbioru podkreślają, że nie przedstawiają tłumaczenia oryginalnych tekstów, nawet nie fragmenty, tylko wyciąg najważniejszych idei. Przeprowadzili własną redakcję w celu, jak zaznaczyli, sprawienia, aby teksty te były bardziej przystępne dla współczesnego czytelnika. To samo zrobili starożytni Grecy dla swoich czytelników, nadając im chociażby formę dialogów. W tym wydaniu narrator bezpośrednio zwraca się do czytelnika.

Hermes w swoim tekście podkreśla, że każde kolejne tłumaczenie zawsze będzie pewnym zniekształceniem, bo żaden język nie odda oryginalnego egipskiego, którego brzmienie miało też aspekt magiczny.

Była to dla mnie ważna informacja, zanim w ogóle przeszłam do czytania samej treści tych tekstów hermetycznych. Cieszę się, że autorzy to podkreślili i mogłam odpowiednio nastawić się do lektury, biorąc pod uwagę możliwość zniekształceń, interpretację autorów i ich intencje. Ważne w tej książce zatem jest zapoznanie się z samą ideą, a nie oryginalnym tekstem. Spotkałam się z głosami zarzutu wobec tego faktu i są one słuszne, jednak przy odpowiednim podejściu te teksty są po prostu piękne i zrozumiałe. Mając styczność z tłumaczeniami bardziej bliskim oryginałom oczywiście zdobywamy wartościową wiedzę, jednak częściej może być ona niejasna, a dłuższe czytanie tych tekstów może nużyć. (Tak miałam niedawno z tekstami biblijnymi).

Książka jest podzielona na rozdziały, które poprzedzają autorskie komentarze. Tutaj też spotkałam się na goodreads z zarzutem powtórzeń. Jest to fakt, ale mnie nie zniechęca. Wkraczając w nowy paradygmat myślowy, nie przyjmujemy go automatycznie, potrzebujemy ciągłych powtórzeń, przypomnień, utrwaleń. Dosłownie pisze o tym David Hawkins a pośrednio pokazują autorzy, u których często czytam podobne informacje. Pozwala mi to je ciągle interpretować i konfrontować z innymi punktami widzenia.

Główne tematy poruszone w książce:
- Kontemplacja kreacji, Atum/Bóg/Pierwotny Umysł; Kosmos, który jest odzwierciedleniem tego Umysły; Człowiek, który jest odzwierciedleniem Kosmosu, a tym samym Boga.

- Umysł człowieka jest odzwierciedleniem umysłu Boga, tak jak my kreujemy nasze myśli, tak Bóg w swoim umyśle kreuje wszelkie stworzenie.

- Wszystko we Wszechświecie jest żywe, jedynie tylko człowiek posiada Umysł, który pozwala mu poznać Boga, ponieważ wywodzi się on od niego. Tylko podobne może poznać podobne.

- Człowiek został stworzony, aby poprzez swój Umysł poznawał Boga, Jego Stworzenie i sam brał udział w kreacji.

- Znaczenie zodiaku, Przeznaczenia i Konieczności. Kierują one życiem ludzi nieświadomych do czasu, aż się przebudzą.

- Idea czasu jako pętli, sterowanej ruchem ciał niebieskich, bez początku i końca. Mimo, że czas jest iluzoryczny (przeszłość minęła, przyszłość nie nadeszła a teraźniejszość nie trwa i natychmiast przemija), ludzkim czasem również kieruje ruch Ziemi wokół własnej osi i wokół Słońca.

- Dla człowieka czas jest destrukcyjny, we wszechświecie umożliwia ciągły rozwój i kreację.

- Paradoksy jak np. niezmiennym prawem Natury jest to, że zawsze wszystko się zmienia.

-Człowiek jest mediatorem, to jedyne miejsce we Wszechświecie, gdzie spotyka się Umysł z materią.

I jeszcze inne aspekty, ale nie będę się za bardzo już rozpisywać :D Zazwyczaj nie chcę tego typu książkom dawać oceny 10, bo chcę sobie zachować pewien dystans i mam na uwadze, że autorzy mają różne doświadczenie, wiedzę i różne podejścia, nie unika się też na pewno własnych interpretacji, jednak tę książkę bardzo mocno poczułam, mimo mojego sceptycyzmu na początku, kiedy chodziło o nieadekwatność w tłumaczeniu. Na plus bibliografia z informacją, z których fragmentów korzystano, pisząc dany rozdział.

Jeszcze na koniec autorzy:
"The teachings of the ancient mystery religions were closely guarded secrets. An oath of secrecy, punishable by death, was taken by all initiates. In reality however, these secrets guard themselves. They are 'sacred open secrets' written in the language of nature, in the movement of the stars and the singing of the birds. The answers are there for all who are able to look and listen with minds unclouded by others' opinions.

Hermes has taught us some of these profound secrets. If we are not ready to receive them, we will simply not understand what we have read. Words lead us to the doorway of Truth, but only by contemplating their meaning can we pass through. If we meditate on these teachings we will know them to be true. If we don't, they will be just more concepts and opinions."

"Language is inadequate.
The gods sing a hymn of silence,
and I am silently singing." <3

Autorzy krótko przedstawiają historię tekstów przypisywanych egipskiemu mędrcowi Tothowi, którego czczono jako boga, a którego starożytni Grecy identyfikowali z bogiem Hermesem. Aby odróżnić go od egipskiego odpowiednika, nadali mu przydomek Trismegistus, co oznacza Po Trzykroć Wielki...

14.07.22

Przerwana na 73 %.

Mam wiele problemów z tą książką, zacznę jednak od dobrych stron - jak zawsze, wspaniały styl pisarski autorki, który pozwala przez 400 stron czytać tak naprawdę o niczym, i wykreowany świat i koncept magiczny, który ma duży potencjał, nie jest jednak moim zdaniem do końca wykorzystany. To jest jak najbardziej subiektywna opinia, jednak po czwartej przeczytanej (prawie) książce w tym uniwersum, spodziewałam się czegoś więcej.

Historia jest bardzo powolna, jak to bywa u pani Hobb. Jest unikatowa i przyjemnie się ją czyta, jednak tutaj już straciłam cierpliwość. Gdy po 450 stronach rozmyślań głównego bohatera i jego podróży (ze szczegółami dotyczącymi pogody i stanu jego samopoczucia, nie mogłam już czytać jak Fitz jest głodny, zmęczony i obolały) w końcu docieramy to konkretnej akcji... to wygląda ona absurdalnie i komiczne. Nie po to tyle czekałam. W tym momencie stwierdzam, że kończę swoją przygodę z serią Elderlings pani Hobb, nad czym naprawdę ubolewam, bo czytało się te książki naprawdę dobrze. W tym co piszę może wydawać się, że jest sprzeczność, jednak mimo pięknego stylu zmęczyłam się. W książkach fantastycznych chcę przygód, akcji i pełnokrwistych bohaterów.

Najlepszą postacią tej powieści jest Nighteye (Ślepun), wilczy towarzysz Fitza. Mimo swojego podeszłego wieku i słabej kondycji, jest najbardziej użytecznym i rozsądnym bohaterem tej historii. Mam przeczucia co do jego losu, więc kiedyś dokończę tę książkę, z szacunku dla niego.

Co do samego Fitza, zrujnował on dla mnie tę serię. W pierwszej części swojej trylogii był małym chłopcem i nastolatkiem postawionym w bardzo trudnej sytuacji i szczerze go polubiłam i mu kibicowałam. W drugiej zaczął mnie irytować, a w trzeciej nie mogłam go już znieść. Tolerowałam go, bo wiedziałam że jest jeszcze młody (miał wtedy 20 lat) i wiele przeszedł, byłam w stanie jakoś to zrozumieć. Ale w tej części, po 15 latach, spodziewam się jakiegoś rozwoju postaci. Niestety. Nadal jest on użalającym się nad sobą, narzekającym na wszystko, mającym do wszystkich pretensje podróbką bohatera. Jest to realistyczne, bohater ma swoje słabości i nie jest idealny. Ale po pierwsze, ten konkretny nie uczy się na swoich błędach, po drugie, w przygodowych powieściach fantasy chcę choć odrobinę epickości, pewności siebie, umiejętności walki, sprytu, czegokolwiek. Fitz nie ma nic, jest bezużyteczny, a jego misja toczy się do przodu tylko dzięki umiejętnościom podstarzałego wilka. To, co jeszcze mi się w nim nie podoba, to brak chęci brania odpowiedzialności za swoje czyny. Gdy był skrytobójcą całe swoje sumienie zrzucił na swojego zleceniodawcę, a teraz gdy jest w miarę samodzielny, nie potrafi podejmować decyzji i z rozżaleniem i tęsknotą wspomina czasy, kiedy to inni za niego decydowali. Przejawia on jeszcze mechanizm udawania, że nie dostrzega pewnych przykrych rzeczy. Jak sam powiedział, łatwiej jest mu udawać, że tego nie widzi, niż się z tym skonfrontować. Dla mnie jest to żałosne i sprawiło, że nie chcę na razie o nim czytać. Mam nadzieję, że w pięciu kolejnych tomach nastąpi jakiś rozwój jego postaci. Oczywiście jest on tak rozpisany celowo, ponieważ wiele rozsądku pani Hobb wkłada w usta Ślepuna, który gasi Fitza w wielu momentach.

Myślę, że za jakiś czas dokończę, chociaż zakończenie głównego wątku mało mnie już niestety interesuje.

Update 16.08.22.
Dokończyłam. Ta seria jest specyficzna i powolna, ale myślę że po dłuższej przerwie wrócę z sentymentem do tego niezwykłego świata i historii.

Zwiekszam ocenę z 4 na 6. Plus za pocisk Bastarda, my baby boy is growing up.
"You've called me a bastard, a thief, and now a liar. A prince should be more mindful of what insults he flings, unless he thinks that his title alone will protect him. So here's an insult for you, and a warning. Hide behind being a prince while calling me nasty names, and I'll call you a coward. The next time you insult me, your bloodlines won't stop my fist."

14.07.22

Przerwana na 73 %.

Mam wiele problemów z tą książką, zacznę jednak od dobrych stron - jak zawsze, wspaniały styl pisarski autorki, który pozwala przez 400 stron czytać tak naprawdę o niczym, i wykreowany świat i koncept magiczny, który ma duży potencjał, nie jest jednak moim zdaniem do końca wykorzystany. To jest jak najbardziej subiektywna opinia, jednak po...

"Przerywam swoją opowieść, czytelniku. Nie winię cię, jeśli nie zechcesz iść ze mną dalej, niełatwa to bowiem droga."

Książka wywarła na mnie dziwne wrażenie i mam do niej niejednoznaczny stosunek. Nigdy nie męczyłam się tak przy książce, która paradoksalnie mi się podobała. Zmuszałam się, aby ją kontynuować i zobowiązałam się do czytania minimum jednego rozdziału dziennie, aby ją skończyć, bo byłam już za 50 % i nie chciałam zostawić kolejnej niedokończonej. Nie sądzę, aby wynikało to z nieodpowiedniego czasu po jej sięgnięcie. Jeżeli książka się podoba, nie powinna jednocześnie do siebie zniechęcać. Bardzo ciekawe doświadczenie.

To co bardzo podobało mi się w tej powieści to 3 kwestie:
-główny bohater i sposób narracji
-świat przedstawiony
-i to, co wynika z dwóch powyższych punktów, czyli sposób przedstawiania tego świata.

Uwielbiam bohatera, takiego jak Severian, mimo że charakterologicznie nie jest zbyt dokładnie przedstawiony (tylko tyle ile sam o sobie powie). Narracja jest pierwszoosobowa, opowiada on swoje dzieje, i to, co mnie w nim uderza, to to, jak sam o sobie mówi, że ma perfekcyjną pamięć, co nie raz stanowi dla niego problem. Pamięta wszystko w najdrobniejszych szczegółach, każdą rozmowę, twarz, nawet zapach czy dźwięk (wiele razy jednak, stwierdza, że nie jest czegoś pewien, udaje?). W innym miejscu stwierdza, że jest notorycznym kłamcą i z jego ust nie pada słowo prawdy. Informacje o tym w tekście pojawiają się raz. Ale pamiętaj o tym czytelniku i zastanawiaj się, czy to, o czym czytasz, nie jest poprzekręcane :D

Świat jest niesamowity, klimat przecudowny, mroczny, tajemniczy. Początkowo odnosi się wrażenie, że to typowe fantasy inspirowane średniowieczem, ale po odkrywaniu coraz to nowych szczegółów, mi osobiście jawi się jako świat futurystyczny po wielkiej apokalipsie, która zdegradowała cywilizację właśnie do wieków średnich. Nie jest on w żaden sposób wyjaśniany, przedstawiane są tylko jego smaczki i fragmenty, które akurat dotyczą naszej podróży z głównym bohaterem, jak chociażby książka wielkości kciuka, na której znajduje się więcej woluminów, niż w całej bibliotece, czy zielony, zalesiony, zamieszkany przez ludzi księżyc.

Klimatycznie bardzo przypomina mi świat serii gier rpg Planescape Torment, czy nawet bardziej, Tides of Numenera.

Fabularnie jest tu chaos i zagmatwanie, ale historia jest bardzo intrygująca.

Męczyłam się (?!)
Podobała mi się.
Na pewno będę kontynuować. Nie w najbliższej przyszłości :D

"Przerywam swoją opowieść, czytelniku. Nie winię cię, jeśli nie zechcesz iść ze mną dalej, niełatwa to bowiem droga."

Książka wywarła na mnie dziwne wrażenie i mam do niej niejednoznaczny stosunek. Nigdy nie męczyłam się tak przy książce, która paradoksalnie mi się podobała. Zmuszałam się, aby ją kontynuować i zobowiązałam się do czytania minimum jednego rozdziału...