Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Przychodzi mi do głowy pewne twierdzenie, które szybko zapisuję. Prawo doskonałości. Wrażenie, jakie wywołujemy, jest odwrotnie proporcjonalne do tego co ludzie wiedzą na nasz temat. Do twierdzenia dołączam wykres: dwie rozbieżne proste."
Nie da się nie zauważyć, że autorka podeszła do życia nastolatków w bardzo psychologiczny sposób. Aż za bardzo. Czytając tą książkę nie raz miałam ochotę potrząsnąć główną bohaterką, wytłumaczyć jej, że życie tak nie wygląda, a ludzie nie są tacy źli. W końcu liceum nie jest jak te w amerykańskich filmach, gdzie każdy ma przyklejoną plakietkę, a najważniejszą wartością jest popularność.
Jest jednak w tej historii coś piekielnie inteligentnego, co sprawia, że mam nadzieję o niej nie zapomnieć. Sporo uczy.
Co do bohaterów... Waverly wydaje mi się zbyt mądra jak na swój wiek. Zgorzkniała i zmęczona, choć jej życie wcale nie jest takie złe. Ale być może wszystko jest skutkiem bezsenności - czasem nie powinno się zbyt dużo myśleć.
Marshall jest dość wrażliwym chłopakiem. Choć denerwowała mnie jego autodestrukcyjność, to szczerze go polubiłam. Okazał się znacznie odważniejszy od Waverly.
Maribeth kojarzy mi się z Makbetem. "Po trupach do celu" jest chyba jej mantrą. Ma nieco wypaczoną hierarchię wartości.
O Autumn nie wiem co myśleć. Jest bardzo tajemniczą postacią. Nieprzewidywalną. Choć liczyłam, że na koniec mimo wszystko okaże się nieco lepszą przyjaciółką, nieważne jak głupio zachowała się Waverly.
Książkę oczywiście polecam. Warto ją przeczytać choćby dla tych kilku naprawdę ładnych cytatów.

"Przychodzi mi do głowy pewne twierdzenie, które szybko zapisuję. Prawo doskonałości. Wrażenie, jakie wywołujemy, jest odwrotnie proporcjonalne do tego co ludzie wiedzą na nasz temat. Do twierdzenia dołączam wykres: dwie rozbieżne proste."
Nie da się nie zauważyć, że autorka podeszła do życia nastolatków w bardzo psychologiczny sposób. Aż za bardzo. Czytając tą książkę nie...