Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Prawdziwa uczta dla umysłu i serca.

Literacki debiut Anny H. Niemczynow przebił moje najśmielsze oczekiwania. Autorka zgotowała mi podróż po pięciolinii uczuć. Mimo iż jest to powieść obyczajowa, moje emocje sięgały zenitu niczym przy naprawdę dobrym thrillerze.

Główna bohaterka - Matylda, śniła marzenia zwyczajnej, można by rzec typowej kobiety. Pragnęła miłości, szacunku. Chciała spełniać się zawodowo, a przy tym prowadzić dom i być perfekcyjną żoną i matką. W którym momencie zatraciła w tym wszystkim siebie? Kiedy obrała złą drogę? Czy to ona przyciągała do siebie niewłaściwych ludzi, czy oni obierali ją sobie za cel?

“W maratonie życia” jest książką, która powinna trafić w ręce każdej kobiety. Niesamowicie realistyczna historia, stanowi cząstkę każdej z nas. Tak, każdej, bo w każdej z nas zakorzenione są marzenia i lęki Matyldy. Każda z nas, doznała bólu rozstania, goryczy porażki, straty ukochanej osoby, czy też bezcelowego szamotania się z myślami.

Jest to książka od której nie sposób się oderwać. Razem z główną bohaterką biegniemy maraton, by odkryć w jaki sposób uporała się z kłodami życia. Zaliczamy z nią dołki, wznosimy się do nieba, czasem razem z nią rozkładamy z niemocy ramiona, smakując spływającą do ust, samotną łzę.

Autorka stworzyła historię, która dogłębnie mną poruszyła i na pewno na długo zagości w mojej pamięci. Niesamowicie piękna, wstrząsająca i wyzwalająca.

Prawdziwa uczta dla umysłu i serca.

Literacki debiut Anny H. Niemczynow przebił moje najśmielsze oczekiwania. Autorka zgotowała mi podróż po pięciolinii uczuć. Mimo iż jest to powieść obyczajowa, moje emocje sięgały zenitu niczym przy naprawdę dobrym thrillerze.

Główna bohaterka - Maty...

Rozwiń

Zwiń

Jakże to było PIĘKNE!

Pragnę polecić Wam książkę, która powinna być wydawana na receptę każdemu człowiekowi, bez względu na płeć, wiek, czy wyznawaną wiarę. Wszyscy bowiem znajdą tu lekarstwo na swoje traumy, boleści, niespełnione marzenia i przykurzone nadzieje. Anna Niemczynow nie tylko przekazuje złoty środek na bolączki życia, ale bardzo świadomie ukazuje jak wielki wpływ mają nasze przekonania, wartości, idee na życie innych ludzi.

“Bluszcz” od pierwszych stron wije się i oplata, nie pozostawiając wolnej przestrzeni naszym umysłom. Ukazuje losy dwóch przyjaciółek, w których wciąż żyją głosy babcinych prawd. Pomimo swojego wieku, zdobytej wiedzy i doświadczenia, bez końca zastanawiają się co wypada, czy im wolno.

Mimo, iż na początku powieści miałam ochotę potrząsnąć bohaterkami i wykrzyczeć im w twarzy, by wzięły się w garść, z każdą kolejną stroną obdarzałam je coraz większą sympatią i zrozumieniem. Dawno nie przeczytałam tak pozytywnej historii, przesyconej dobrą energią, dodającej wsparcia i odwagi.

Pozycja obowiązkowa nie tylko dla kobiet. Powinien sięgnąć po nią każdy, kto pragnie czułego przytulenia, podania pomocnej dłoni, czy zapewnienia, że wszystko będzie dobrze.

Jakże to było PIĘKNE!

Pragnę polecić Wam książkę, która powinna być wydawana na receptę każdemu człowiekowi, bez względu na płeć, wiek, czy wyznawaną wiarę. Wszyscy bowiem znajdą tu lekarstwo na swoje traumy, boleści, niespełnione marzenia i przykurzone nadzieje. Anna Niemczynow nie tylko...

Rozwiń

Zwiń

Często sięgacie po powieści szpiegowskie?

Przyznaję, że rzadko sięgam po tego typu literaturę. Jednakże przeczytałam ostatnio niezwykłą pozycję należącą do tego właśnie gatunku. Mam na myśli oczywiście najnowszą powieść Marcina Falińskiego “Ostatni azyl”.

Wspomniana lektura to nie tylko znakomita, nieodkładalna rozrywka, ale również prawdziwe historie okraszone fabularnymi elementami, poruszające ważne kwestie zaginionych dokumentów i dzieł sztuki. Autor ukazuje pracę służb wywiadowczych, biorących udział w międzynarodowym pościgu o odnalezienie złotych medalionów, ikon i fragmentu Bursztynowej Komnaty.

Książka pozwala na poznanie blasków i cieni życia oficerów wywiadu, tych pełniących służbę, jak i tych, którzy przeszli już na emeryturę. Daje okazję do wbicia się w ich tok rozumowania, podejmowania ryzyka i odpowiedzialności za współtowarzyszy.

“Ostatni azyl” jest pozycją angażującą do cna. Marcin Faliński stworzył wiarygodną, piekielnie wciągającą historię, nie do przewidzenia. Na stronicach książki nie zabraknie opisów historycznych, geograficznych i kulinarnych. Tych ostatnich niewątpliwie najwięcej znajdziemy w akcjach rozgrywających się na Seszelach. Ponadto, przeróżnymi środkami transportu, dostaniemy się w tajemnicze zakątki Polski, Ukrainy, Danii oraz Niemiec.

Powieść ta jest niezwykle ciekawym doznaniem intelektualnym.

Często sięgacie po powieści szpiegowskie?

Przyznaję, że rzadko sięgam po tego typu literaturę. Jednakże przeczytałam ostatnio niezwykłą pozycję należącą do tego właśnie gatunku. Mam na myśli oczywiście najnowszą powieść Marcina Falińskiego “Ostatni azyl”.

Wspomniana lektura to nie tylk...

Rozwiń

Zwiń

Książki Remigiusza Mroza na stałe rozgościły się w mojej biblioteczce i wciąż zapraszają do niej nowo wydane tytuły. Seria o opolskim behawioryście wiedzie oczywiście prym, a Gerard Edling stał się moim ulubionym bohaterem literackim.

Mimo, iż premiera "Kabalisty" miała miejsce kilkanaście miesięcy temu, musiałam dojrzeć do tego, by się z nią oswoić. Odciągałam jednak ten moment, tak długo, jak tylko mogłam.

Tym razem wiedza i spostrzegawczość Gerarda Edlinga zostają wystawione na próbę przez jasnowidza. Niestety walka nie jest wyrównana. Behawiorysta ma zbyt dużo do stracenia, by wyjść z prowadzonej przez siebie sprawy z twarzą. Nowy związek, konflikt z przełożoną, wyjazd syna i upór Gochy wprowadzają niemały chaos w jego życie.

Tak jak miało to miejsce w poprzednich tomach, "Kabalista" przesiąknięty jest niespodziewanymi zwrotami akcji i burzą emocji. Przedstawione wydarzenia niewątpliwie budzą kontrowersję i niedowierzanie.

Mimo, iż we mnie burzyła się krew, Mróz stopniowo wprowadzał fakty i wyjaśniał zagwostki, jakby z premedytacją unikał napięcia, jakie wzbudza w czytelniku. Po przeczytaniu lektury, zrozumiałam, że miał w tym swój ukryty cel. Chociaż nie potrafię pogodzić się z zakończeniem, a w mojej głowie wciąż tli się nadzieja na znalezienia złotego środka, muszę przyznać, że autor rozegrał to po mistrzowsku. Jak zawsze, Mróz dopilnował każdego szczegółu, zadbał o najdrobniejszy detal, po czym wyszedł z pożaru w nienagannie czystym garniturze, z szyderczym uśmiechem na twarzy.

Książki Remigiusza Mroza na stałe rozgościły się w mojej biblioteczce i wciąż zapraszają do niej nowo wydane tytuły. Seria o opolskim behawioryście wiedzie oczywiście prym, a Gerard Edling stał się moim ulubionym bohaterem literackim.

Mimo, iż premiera "Kabalisty" miała miejsce...

Rozwiń

Zwiń

Nie wiem, skąd Karolina Wójciak czerpie inspiracje do tworzenia swoich historii, ale przy każdej z jej powieści głowa pęka mi od kontrowersyjnych treści i gwałtownych zwrotów akcji. Mój umysł nie jest w stanie ogarnąć przedstawionych intryg, skrywanych latami tajemnic i misternie skonstruowanych rozrachunków.

Nad “Zamiecią” autorka pracowała dwanaście dni, a każdy ze szczegółów został perfekcyjnie dopracowany. Karolina Wójciak zadbała, o swoich czytelników, aby nie zabrakło im dreszczyku emocji, zaskoczenia, niedowierzania i konsternacji. Z właściwą sobie bezwstydnością sterowała czytelnikiem niczym marionetką, by obierał narzucony mu kierunek i podejmował błędny trop.

Tłem przedstawionej historii są prawdziwe wydarzenia jakie rozegrały się szpitalu w Riverview. Przebywanie w tymże ośrodku było istnym horrorem dla pacjentów. Pisząc tę książkę autorka starała się ukazać jak samotny może być człowiek, niezależnie od tego gdzie się znajduje i iloma osobami jest otoczony. Z powieści płynie także cenna nauka, że nie każdy człowiek, który doświadczył zła, staje się zły.

Sięgając po tę pozycję, na pewno nie przeżyjesz wzniosłych, wzruszających momentów. Czeka Cię nieprzespana noc. Będziesz wybałuszać oczy ze zdziwienia, obgryzać paznokcie i wyrywać włosy z głowy. Ta historia jest jednak tego warta.

Nie wiem, skąd Karolina Wójciak czerpie inspiracje do tworzenia swoich historii, ale przy każdej z jej powieści głowa pęka mi od kontrowersyjnych treści i gwałtownych zwrotów akcji. Mój umysł nie jest w stanie ogarnąć przedstawionych intryg, skrywanych latami tajemnic i misternie skonstruo...

Rozwiń

Zwiń

Autor wspomniał w posłowiu, że ma nadzieję na zbudowanie z czytelnikami wyjątkowej relacji. Dzięki tej książce nie tylko udało mu się nawiązać szczególną więź, ale wręcz przywiązać do siebie pożeraczy książek.

Historia wciąga już od pierwszej strony. Zaciąga do owianego tajemnicami, małego, mrocznego miasteczka. Cała narracja prowadzona jest w dusznym, wręcz psychodelicznym klimacie. Autor bezczelnie podsuwa błędne tropy i wodzi czytelnika za nos.

Powieść obnaża skomplikowane relacje społeczne i rodzinne. Znajdziemy tu wątek depresji poporodowej, homoseksualizmu, uprowadzenia i zmiany tożsamości. Autor bardzo szczegółowo opisał zasady funkcjonowania Kościoła Wewnętrznej Światłości i jego destrukcyjny wpływ na życie członków sekty.

Na pochwałę zasługują także kreacje bohaterów. White pokusił się o drobiazgowe przedstawienie każdej postaci. Stosując ten zabieg, już na wstępie dał czytelnikowi możliwość opowiedzenia się za “dobrymi” i “złymi” charakterami. O, biedny czytelniku! Jakież będzie twoje rozczarowanie, gdy finalnie, każdy okaże się być kimś zupełnie innym niż sądziłeś.

Książka absolutnie wybitna, zasługująca na przeczytanie.

Autor wspomniał w posłowiu, że ma nadzieję na zbudowanie z czytelnikami wyjątkowej relacji. Dzięki tej książce nie tylko udało mu się nawiązać szczególną więź, ale wręcz przywiązać do siebie pożeraczy książek.

Historia wciąga już od pierwszej strony. Zaciąga do owianego tajemnicami, małe...

Rozwiń

Zwiń

Jedenaście opowiadań. Jedenaście ludzkich istnień. Jedenaście wołań o pomoc.

Sylwia Chutnik w swojej najnowszej książce “Dintojra” przedstawia losy ludzi nękanych przez widma życia. Każdego dnia podejmują walkę ze swoimi demonami. Żyją w osamotnieniu, poczuciu winy, chorobie, niezrozumieniu i bólu duszy. Bohaterowie pochodzą z różnych środowisk, przedstawiają różne historie, a tym co ich łączy jest niezgoda na to, co dzieje się wokół nich.

“Największą zemstą jest po prostu przeżyć. Na własnych zasadach, wbrew trudnościom, nie pytając o zgodę.”

Delektowałam się moim pierwszym spotkaniem z autorką tak długo jak tylko mogłam. Dozowałam sobie każdą ze stron, zatracając się w bólu, odrzuceniu i niesprawiedliwości. Każde z opowiadań było niczym ostrze przeszywające poczucie godności. Jednak to nie historie bohaterów mnie dobiły, a reakcje ludzi z ich otoczenia i to jak nagle zdałam sobie sprawę, że właściwe niewiele mnie od nich dzieli. Najsmutniejsze w tej książce, jest uświadomienie sobie, jak niewiele jest w nas empatii, współodczuwania i chęci zrozumienia innych.

Dawno nie czytałam tak szczerej do bólu książki. Mimo bijących z niej smutku i rozgoryczenia, książka absolutnie piękna.

Jedenaście opowiadań. Jedenaście ludzkich istnień. Jedenaście wołań o pomoc.

Sylwia Chutnik w swojej najnowszej książce “Dintojra” przedstawia losy ludzi nękanych przez widma życia. Każdego dnia podejmują walkę ze swoimi demonami. Żyją w osamotnieniu, poczuciu winy, chorobie, niezrozumie...

Rozwiń

Zwiń

Stephena Kinga albo się kocha albo nienawidzi.
Przez kilka lat ubóstwiałam napisane przez niego książki i pochłaniałam je, bez wcześniejszego wczytywania się w opis na okładce. Kilka słabszych pozycji spowodowało, że zrobiłam sobie przerwę nie tylko od autora, ale w ogóle od powieści grozy.
Wznowione wydanie “Instytutu” popchnęło mnie w stronę biblioteki, a po wypożyczeniu pozycji, nie mogłam się od niej oderwać.

Tym razem Stephen King zatopił się w temat telepatii i telekinezy. W owianym tajemnicą ośrodku, dzieci posiadające wyjątkowe umiejętności poddawane są torturom i bolesnym eksperymentom. Byli żołnierze bez skrupułów wykorzystują nieletnich do nikczemnych celów, obdzierając ich z poczucia bezpieczeństwa i niewinności. Całości dopełnia spisek na międzynarodową skalę.

Jak to u Stephena Kinga bywa w “Instytucie” nie zabrakło klimatu grozy, dusznej atmosfery i dreszczyku emocji. Mimo, że akcja rozkręca się powoli, mnożą się tajemnice, niedopowiedzenia i wątpliwości, czy stanęliśmy po właściwej stronie. Znajdziemy tu także obrazowe, szczegółowe opisy, przez co bez trudu przeniesiemy się na wybrany poziom ośrodka, by stanąć oko w oko z ofiarą, czy też katem.

Niesamowicie hipnotyzująca opowieść.

Stephena Kinga albo się kocha albo nienawidzi.
Przez kilka lat ubóstwiałam napisane przez niego książki i pochłaniałam je, bez wcześniejszego wczytywania się w opis na okładce. Kilka słabszych pozycji spowodowało, że zrobiłam sobie przerwę nie tylko od autora, ale w ogóle od powieści groz...

Rozwiń

Zwiń

Jeżeli w tym momencie zastanawiacie się, po jaką książkę sięgnąć, to z pełną odpowiedzialnością polecam Wam najnowszą powieść Piotra Kościelnego "Nielat". Historię, która wstrząśnie Waszym życiem, zdetonuje sposób postrzegania świata, dla której stracicie i głowę i serce, a przy tym zarwiecie noc i zaliczycie książkowego kaca.

Niezwykle przenikliwa, ostra i bezlitosna historia, osadzona w latach dziewięćdziesiątych. Autor w bestialski sposób ujawnia skandaliczne zło tego świata. Bez upiększeń i zbędnej kurtuazji przedstawia dramat dorastającego człowieka, mierzącego się z alkoholizmem rodziców, brakiem poczucia bezpieczeństwa, wykorzystywaniem seksualnym i poczuciem odpowiedzialności za młodsze rodzeństwo. Demaskuje przy tym pracę i układy policji.


Zdecydowana większość czytelników, a przynajmniej Ci, którzy nie mieli dotąd do czynienia z twórczością Piotra Kościelnego (jeśli takowi istnieją), zostaną zmuszeni do przekroczenia swojej strefy komfortu. Staną się bowiem obserwatorami jednych z najbardziej traumatycznych przeżyć, jakich może doświadczyć człowiek. Realizm przedstawionych wydarzeń poraża ludzką bezwzględnością, zamiataniem problemów pod dywan i niemym wołaniem o pomoc.

"Nielat" wywołuje szereg skrajnych emocji, wkrada się do najgorszych ludzkich wyobrażeń i zmusza do dokładnej ich wizualizacji. To absolutnie trudna tematycznie historia, dogłębnie wciągająca i szokująca, a przy tym tak przerażająco dobra.

To zdecydowanie moja ulubiona pozycja Piotra Kościelnego. Nie wiem, co ten autor w sobie ma, co takiego mają w sobie jego książki, że tak absolutnie uzależniają.

Czytajcie!

A ja z niecierpliwością czekam na kolejne książki autora.

Jeżeli w tym momencie zastanawiacie się, po jaką książkę sięgnąć, to z pełną odpowiedzialnością polecam Wam najnowszą powieść Piotra Kościelnego "Nielat". Historię, która wstrząśnie Waszym życiem, zdetonuje sposób postrzegania świata, dla której stracicie i głowę i serce, a przy ...

Rozwiń

Zwiń