Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Na wstępie chciałbym tylko zaznaczyć, że tłumaczenie chińskiej powieści na polski na podstawie angielskiego to jakiś żart. Pełno tu kalek i koślawych zwrotów.

W sumie najlepszym elementem "O mrówkach i dinozaurach" jest jej "pierwszy akt", bo niestety im dalej, tym gorzej. Już trylogia "problemu trzech ciał" pokazała, że Cixin Liu nie umie pisać dialogów, a o subtelności nigdy nie słyszał, ale alegorie, którymi się tutaj posługuje wydają się być wyciosane z kamienia. Którym to kamieniem autor bije czytelnika.

Za brak tu dwuznaczności czy zostawienia czytelnikowi czegokolwiek - połowa fabuły to po prostu przestroga przed zimną wojną... Tyle, że to nie jest sci-fi z lat 70, a wydana w 2010 książka uznanego autora (najwyraźniej napisana na długo przed Wspomnieniem Ziemi, ale i tak). Już P.K. Dick w mniej łopatologiczny sposób opisywał groźbę zagłady ludzkości przez użycie bomb atomowych.

Trochę to dziwne, bo masa konceptów Cixin Liu weszła już na dobre do kanonu - a koncepcja czarnego lasu jest jednym tchem wymieniana z innymi wyjaśnieniami paradoksu Fermiego.

Tu niczego takiego się nie uświadcza.

Na wstępie chciałbym tylko zaznaczyć, że tłumaczenie chińskiej powieści na polski na podstawie angielskiego to jakiś żart. Pełno tu kalek i koślawych zwrotów.

W sumie najlepszym elementem "O mrówkach i dinozaurach" jest jej "pierwszy akt", bo niestety im dalej, tym gorzej. Już trylogia "problemu trzech ciał" pokazała, że Cixin Liu nie umie pisać dialogów, a o subtelności...

Nie mogę nie odczuć rozczarowania - Endymion przypomina poprzednie dwa tomy jedynie stylem, zupełnie jakby Simmons zapomniał, jak pisać wciągającą i chociaż poprawną historię.
Brak tu jakiegokolwiek napięcia, wszystko ciągnie się niemiłosiernie - już pomijając zbyt rozległe opis dosłownie wszystkiego, ale środkowa część książki nie posuwa akcji ani o jotę do przodu. Można by z całej tej powieści drogi wyciąć drogę i nic nie zostałoby stracone.
Ale najbardziej irytuje fakt, że wszystkie tajemnice są wyjawiane przez postaci, które mają ich świadomość od samego początku. Po prostu, w 2/3 powieści niektóre postaci wspominają w dialogu, dlaczego niektóre rzeczy się dzieją. Zero tu poczucia własnoręcznego odkrycia, tym bardziej, że każda tajemnica (ZNOWU) ma jedno rozwiązanie - i każdy (nieliczny) twist da się odgadnąć od początku.
To prawie 700 nudnej powieści przygodowej, w której połowa bohaterów jest nieśmiertelna (i nie ma osobistej motywacji do uczestniczenia w fabule), a druga połowa na pewno wyjdzie cało z opresji (i też nie ma powodu do uczestniczenia w fabule). A sam główny bohater to porażka - raz zachowuje się jak Bear Grylls, by chwilę potem palnąć jakąś głupotę (za którą sam siebie potem każe w myślach...)
Zawód.

Nie mogę nie odczuć rozczarowania - Endymion przypomina poprzednie dwa tomy jedynie stylem, zupełnie jakby Simmons zapomniał, jak pisać wciągającą i chociaż poprawną historię.
Brak tu jakiegokolwiek napięcia, wszystko ciągnie się niemiłosiernie - już pomijając zbyt rozległe opis dosłownie wszystkiego, ale środkowa część książki nie posuwa akcji ani o jotę do przodu. Można...

Jak sam autor podaje we wstępie - "Odzyskanie czasu" nie jest oficjalną powieścią, a bardziej fanfikiem. Tyle, że wydanym oficjalnie.
Nie powiem, wiele z pomysłów umieszczonych w książce bardzo dobrze współgra z trylogią Cixin Liu - zwłaszcza dobrze wypada pierwsza połowa, nadająca całej relacji Ziemi i Trisolaris niuansów. Niestety, im dalej w las, tym gorzej.
Ewenementem jest to, że książka ta powiela te same wady, które trapiły trylogię - fabuła popychana ekspozycjami, miałkie postaci, pomijanie wielu istotnych szczegółów i upraszczanie relacji, które powinny być o wiele bardziej złożone. Tak więc liczące miliony/miliardy lat cywilizacje/boskie istoty potrafią tu rzucić "cholerą", jak im coś nie wyjdzie.
Baoshu z jakiegoś powodu umieścił w swoim fanfiku "humor". W cudzysłowie, ponieważ "żarty" o defekujących trisolarianach podczas podrywu co najwyżej żenują. Nie rozumiem też decyzji o NATARCZYWYM przypominaniu czytelnikowi, że Sofona wygląda jak faktycznie istniejąca aktorka porno.
Ale największym grzechem Baoshu jest zakończenie. Ostatnia strona, wraz z "twistem" to chyba najgorsze złamanie czwartej ściany, jakie widziałem. Mrozi bardziej niż te wszystkie fragmenty o Ran Asakawie.

Moja ocena, 6 na 10, nie oddaje w pełni całości, bo to książka bardzo, ale to BARDZO nierówna. Pierwsza część stoi na równi z trylogią, dodane wątki o Przyczajonym jeszcze się bronią, ale wszystko dziejące się bezpośrednio po zakończeniu "Końca Śmierci" najlepiej wywalić by można do kosza. Może nie żałuję przeczytania całego "Odkupienia", ale z pewnością chciałbym wyrzucić z pamięci ostatnie 50 stron.

Jak sam autor podaje we wstępie - "Odzyskanie czasu" nie jest oficjalną powieścią, a bardziej fanfikiem. Tyle, że wydanym oficjalnie.
Nie powiem, wiele z pomysłów umieszczonych w książce bardzo dobrze współgra z trylogią Cixin Liu - zwłaszcza dobrze wypada pierwsza połowa, nadająca całej relacji Ziemi i Trisolaris niuansów. Niestety, im dalej w las, tym gorzej.
Ewenementem...