Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jak ja nie lubię, gdy książka z tak dużym potencjałem okazuje się tak niesmaczna, tak nudna, tak wkurzająca! To mogło być coś naprawdę dobrego, a niestety poszło w drugą stronę.

Jak ja nie lubię, gdy książka z tak dużym potencjałem okazuje się tak niesmaczna, tak nudna, tak wkurzająca! To mogło być coś naprawdę dobrego, a niestety poszło w drugą stronę.

Trochę nie wiem, co myśleć o tej książce. Na pewno trzeba ją czytać z dużym skupieniem, czasami zwolnić i przez chwilę się zastanowić.
Pierwsza połowa bardzo mnie męczyła. Później byłam "Szumem" mocno oczarowana, natomiast końcówka to znowu przeplatanie się dobrych i nużących fragmentów.
Rozumiem przekaz tej książki i przez jakiś czas naprawdę to czułam, miałam w sobie sporo emocji. Ale lektura, niestety, była raczej męcząca. Z jednej strony działo się tam za dużo, a z drugiej działo się ciągle to samo i chciałam, żeby już się skończyło.
Lekko poetycki styl przez pewien czas nawet mi odpowiadał, ale jestem bardzo uczulona na używanie wielu ładnych, ale niepotrzebnych słów.
Mam wrażenie, że moja ocena jest dla "Szumu" krzywdząca, bo przekazana tam wiadomość wywołała we mnie sporo emocji i cieszę się, że Magdalena Tulli chciała przekazać taką historię. Niestety liczy się też opakowanie tej historii, które tutaj - moim zdaniem - nawaliło.

Trochę nie wiem, co myśleć o tej książce. Na pewno trzeba ją czytać z dużym skupieniem, czasami zwolnić i przez chwilę się zastanowić.
Pierwsza połowa bardzo mnie męczyła. Później byłam "Szumem" mocno oczarowana, natomiast końcówka to znowu przeplatanie się dobrych i nużących fragmentów.
Rozumiem przekaz tej książki i przez jakiś czas naprawdę to czułam, miałam w sobie...

Jeszcze do niedawna sądziłam, że w swojej biblioteczce nie mam czegoś takiego jak "ulubiona książka". Lubiłam wiele, wiele z nich mnie poruszyło, zapadło w pamięć. Ale czegoś takiego jak "Sońka" jeszcze nie czytałam. To małe arcydzieło w każdym calu. To coś, czego nie da się opisać. To książka, do której będzie się wracać, myśleć o niej, przypominać, roztrząsać, a mimo to wciąż będzie tak samo piękna, okrutna i prawdziwa.

Jeszcze do niedawna sądziłam, że w swojej biblioteczce nie mam czegoś takiego jak "ulubiona książka". Lubiłam wiele, wiele z nich mnie poruszyło, zapadło w pamięć. Ale czegoś takiego jak "Sońka" jeszcze nie czytałam. To małe arcydzieło w każdym calu. To coś, czego nie da się opisać. To książka, do której będzie się wracać, myśleć o niej, przypominać, roztrząsać, a mimo to...