Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Uwielbiam twórczość Bernarda Cornwella, z trylogią arturiańską na czele. Rycerz czyli początek serii o świętym gralu jedynie potwierdza kunszt autora. Otrzymujemy stosunkowo kameralną opowieść o losach łucznika Thomasa osadzoną w bardzo ciekawych ramach czasowych tj. początku tz. wojny stuletniej. Opowiedziana historia nie jest jakoś specjalnie dynamiczna , ale takie powolne tempo jak najbardziej pasuje, opowieść zwyczajnie wciąga. Problemem mogą być bohaterowie z Thomasem na czele który teoretycznie robi wszystko żeby uniknąć tajemniczego dziedzictwa swego ojca, jednak los robi wszystko żeby wypełnił złożone obietnice, mnie osobiści takie podejście irytowało. Dodatkowo historyczne postacie drugoplanowe stanowią tylko tło co wydaje się marnować potencjał opowieści. Niestety w mojej ocenie to właśnie postacie są najsłabszym elementem książki (mam nadzieję że na przestrzeni całego cyklu to się zmieni, ale oceniam tylko pierwszy tom), poza Willem Skeatem oraz ojcem Hobbe żadna z postaci nie zapada w pamięć, a niektóre swą chaotycznością (patrz hrabina d'Armoriqie czy Guy Vexille) wręcz rozczarowują.. Mimo wszystko książka wciąga niesamowicie i zachęca do kontynuowania lektury kolejnych tomów, gdyż pomimo iż Thomas spełnił swą obietnicę złożoną ojcu okazuje się że to nie koniec jego podróży a jedynie skromny jej początek. Ruszam dalej i gorąco polecam całą twórczość Bernarda Cornwella.

Uwielbiam twórczość Bernarda Cornwella, z trylogią arturiańską na czele. Rycerz czyli początek serii o świętym gralu jedynie potwierdza kunszt autora. Otrzymujemy stosunkowo kameralną opowieść o losach łucznika Thomasa osadzoną w bardzo ciekawych ramach czasowych tj. początku tz. wojny stuletniej. Opowiedziana historia nie jest jakoś specjalnie dynamiczna , ale takie...

Mój pierwszy kontakt z twórczością Zafona to cykl "Cmentarz zapomnianych książek", który mnie zachwycił, jednak odbija się to niekorzystnie na "Marinie" gdyż zwyczajnie "Cmentarz" zawiesił poprzeczkę niezwykle wysoko.
Marina ma wbrew pozorom wiele wspólnego z późniejszym cyklem. Bohaterem książki jest nastolatek Oscar, uczeń szkoły z internatem który podczas jednej ze swych wędrówek po starej części Barcelony poznaje Marinę i jej ojca. Oboje wplątują się w tajemniczą historię. Oczywiście, jak to u Zafona dodatkowym bohaterem jest samo miasto, mroczna, tajemnicza Barcelona lat 80 - tych. Sama opowieść jest poprowadzona bardzo sprawnie, choć tempo akcji jest odrobinę nierówne. Niestety książka ma kilka wad, do których zalicza się tajemnica kobiety w czerni (zawierająca mocne motywy nadprzyrodzone) wokół której zbudowano fabułę, dla mnie motyw ten był przegięty, nawet użyłbym stwierdzenia absurdalny. Zakończenie tego wątku także jest rozczarowujące, zbyt szybkie i skondensowane, oraz koniec końców niewiele wnoszące w całość opowieści. Jednak zakończenie książki trochę ratuje obraz całości, gdyż wskazuje, iż tak naprawdę głównym wątkiem książki jest skomplikowana relacja pomiędzy Oscarem a Mariną.
Podsumowując Marina to książka skrótowo przedstawiająca twórczość Carlosa Ruiza Zafona, zawierająca pewne potknięcia warsztatowe. Lektura daje dość wyraźny obraz czego czytelnik może się spodziewać po cyklu "Cmentarz zapomnianych książek", tzn. to samo tylko o wiele, wiele lepiej napisane.

Mój pierwszy kontakt z twórczością Zafona to cykl "Cmentarz zapomnianych książek", który mnie zachwycił, jednak odbija się to niekorzystnie na "Marinie" gdyż zwyczajnie "Cmentarz" zawiesił poprzeczkę niezwykle wysoko.
Marina ma wbrew pozorom wiele wspólnego z późniejszym cyklem. Bohaterem książki jest nastolatek Oscar, uczeń szkoły z internatem który podczas jednej ze...

Moje drugie spotkanie z twórczością Jarosława Grzędowicza, i jakże miłe zaskoczenie. Po rozczarowującej miejscami męczącej (przypuszczam że zarówno dla czytelnika jak i autora) lekturze "Hel-3", postanowiłem sięgnąć po legendarny już dla niektórych cykl. czyli wejść do Lodowego Ogrodu. Opinia dotyczy jedynie pierwszego tomu przygód Vuko Drakkainena, i mogę powiedzieć jedno nadal jest strasznie nierówno. Grzędowicz serwuje czytelnikowi bardzo ciekawy i mocno oryginalny świat i miks gatunków literackich. Już sam początek zaskakuje, początkowe sceny na Midgaardzie zapowiadają tajemniczą historię drogi, poszukiwań w obcym wrogim świecie, by po pewnym czasie to wszystko przeciągnąć i zburzyć, ale nie zmarnować. Fabuła nie jest wybitna, jednak mocno wciąga, jest fajnie pomyślana, bohaterowie są różnorodni i na swój sposób ciekawi, niestety nie zapadają w pamięć, co wydaje się zabiegiem celowym w końcu to historia Vuko i czuć ten nacisk na postać głównego bohatera. Jedna z największych zalet okazuje się też jedną z największych wad książki, mam tu na myśli miks gatunkowy fantastyki z fikcją naukową, mianowicie chodzi mi o dziwne przedstawianie świata Midgaardu, osobiście w lekturze towarzyszyło mi uczucie braku spójności i konsekwencji, miejsca do których trafia Vuko sprawiają bardziej wrażenie oddzielnych scenografii będących jedynie tłem dla wydarzeń niż fragmentami wielkiego świata po którym wędruje bohater. W żaden sposób nie można umiejscowić sobie w przestrzeni Wybrzeża, Ziemi Ognia, Ziemi Węży czy Amitraju to się zupełnie nie spina w spójny świat, a szkoda. Druga potężna wadą, oczywiście czysto subiektywną jest wątek dziedzica Tygrysiego Tronu, który pomimo, iż jest ciekawy to zupełnie nijak się ma do reszty książki, jest zupełnie nie na miejscu, oczywiście tajemnica tego wątku jest jego najmocniejszą stroną, można snuć pewne przypuszczenia, choć w przypadku Grzędowicza te najoczywistsze okażą się pewnie błędne. Ostatnim elementem jest zakończenie, szybkie, zaskakujące, może nawet rozczarowujące ?? Autor zwyczajnie buduje napięcie pod koniec, wskazuje czytelnikowi, że jest plisko odkrycia największej tajemnicy i zwyczajnie urywa opowieść. Generalnie sztuczka z urwanie narracji w takim momencie jest stara i typowa np. dla dobrych seriali, ale będzie mega wkurzające dla osób które nie posiadają pod ręka kolejnego tomu. Nawet nie mogę sobie wyobrazić wkurzenia osób które czytały książkę na premierę i musiały czekać na kontynuacje dwa lata. Podsumowując, "Pan Lodowego Ogrodu - tom 1" nie jest wybitną pozycją w swym gatunku, nawet na polskim rynku, ale jest pozycją solidną i wciągającą z oryginalnym światem wykreowanym, pozostawiająca głód kontynuacji przygód Vuko Drakkainena

Moje drugie spotkanie z twórczością Jarosława Grzędowicza, i jakże miłe zaskoczenie. Po rozczarowującej miejscami męczącej (przypuszczam że zarówno dla czytelnika jak i autora) lekturze "Hel-3", postanowiłem sięgnąć po legendarny już dla niektórych cykl. czyli wejść do Lodowego Ogrodu. Opinia dotyczy jedynie pierwszego tomu przygód Vuko Drakkainena, i mogę powiedzieć jedno...