Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ta książka wymaga przestrzeni na jej uniesienie, to z pewnością. Nie przynosi ulgi, nie koi, nie ubarwia rzeczywistości, ale nie pozostawia obojętnym i nie pozwala od razu po odłożeniu o sobie zapomnieć. Portrety psychologiczne postaci mnie ujęły, głębia przeżyć i myśli, w których czasami można się odnaleźć zdumiewały. I ta prawda utkana pomiędzy kolejnymi rozdziałami, że wszystko się powtarza, pozostawiając jednocześnie na końcu nadzieję, że istnieje jednak coś takiego jak nasz wybór.
To jedna z książek , które sprawiają, że potrzeba czasu by je przetrawić. To książka, która rozkłada emocje i odczucia niczym puzzle, które trzeba poukładać na nowo i sprawia, że przypominam sobie po co właściwie czytam.

Ta książka wymaga przestrzeni na jej uniesienie, to z pewnością. Nie przynosi ulgi, nie koi, nie ubarwia rzeczywistości, ale nie pozostawia obojętnym i nie pozwala od razu po odłożeniu o sobie zapomnieć. Portrety psychologiczne postaci mnie ujęły, głębia przeżyć i myśli, w których czasami można się odnaleźć zdumiewały. I ta prawda utkana pomiędzy kolejnymi rozdziałami, że...

Książka wspaniała, słowa uderzają w struny duszy, wyciągając całą gamę emocji. Dotykają mrocznych zakamarków, przywołują smutek, lęk, tęsknotę za czymś nieokreślonym. Pozostawiają jednak też nadzieję i wiarę i zachwyt nad codziennością.
Zawód dozorcy cmentarnego staje się atrakcyjny, aż chciałoby się przy jakiejś alejce spróbować herbaty jaśminowej z miodem na ławeczce przy krzakach róży. Po przeczytaniu muszę przeczekać aż zdradzę tę historię z inną.

Książka wspaniała, słowa uderzają w struny duszy, wyciągając całą gamę emocji. Dotykają mrocznych zakamarków, przywołują smutek, lęk, tęsknotę za czymś nieokreślonym. Pozostawiają jednak też nadzieję i wiarę i zachwyt nad codziennością.
Zawód dozorcy cmentarnego staje się atrakcyjny, aż chciałoby się przy jakiejś alejce spróbować herbaty jaśminowej z miodem na ławeczce...

Tytuł idealny. Poczucie kresu. Właśnie to ze mną zostało po przeczytaniu tej książki. Poczucie, ze to wszystko będzie miało swoj koniec. Poczucie, ze trzeba się spieszyć, bo wszystko minie nim się obudzimy. To chyba przez to, że życie głównego bohatera tak szybko dotarło do końcowej stacji, bez dźwięku i specjalnego echa. Pozostał we mnie taki nieokreślony smutek. Z drugiej strony odczułam chęć do działania. Nie spodziewałam się po tej książce takich odczuć. Czułam, ze będzie dobrze, ale nie sądziłam, że tak mocno mnie ta książka dotknie.

Tytuł idealny. Poczucie kresu. Właśnie to ze mną zostało po przeczytaniu tej książki. Poczucie, ze to wszystko będzie miało swoj koniec. Poczucie, ze trzeba się spieszyć, bo wszystko minie nim się obudzimy. To chyba przez to, że życie głównego bohatera tak szybko dotarło do końcowej stacji, bez dźwięku i specjalnego echa. Pozostał we mnie taki nieokreślony smutek. Z drugiej...