Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Co zobaczyłaś, kiedy umarłaś? - Uśmiecha się półgębkiem, niepewnie, jakby czuł się zażenowany własnymi słowami. - Bo chyba nie Morze Spokoju?(...) - Twój garaż.

Co zobaczyłaś, kiedy umarłaś? - Uśmiecha się półgębkiem, niepewnie, jakby czuł się zażenowany własnymi słowami. - Bo chyba nie Morze Spokoju...

Miłość nie jest brakiem logiki. Jest logiką sprawdzoną i udowodnioną. Podgrzaną i wygiętą tak, by wpasowała się w kontury serca.

Miłość nie jest brakiem logiki. Jest logiką sprawdzoną i udowodnioną. Podgrzaną i wygiętą tak, by wpasowała się w kontury serca.

Nigdy nie chciałem więcej, dopóki nie poznałem ciebie.

Nigdy nie chciałem więcej, dopóki nie poznałem ciebie.

-To po prostu bardzo ważny krok. Kiedy już go zrobię, nie będę się mogła wycofać. – A może wcale nie będziesz tego chciała? Może zrobisz po nim następny krok, a potem znów następny, aż w końcu zaczniesz biec?

-To po prostu bardzo ważny krok. Kiedy już go zrobię, nie będę się mogła wycofać. – A może wcale nie będziesz tego chciała? Może zrobisz po ...

Życie jest krótkie, a listy książek do przeczytania bardzo długie.

Życie jest krótkie, a listy książek do przeczytania bardzo długie.

Światło dnia przed niczym nie może cię ochronić. Złe rzeczy dzieją się na okrągło, nie czekają, aż zjesz kolację.

Światło dnia przed niczym nie może cię ochronić. Złe rzeczy dzieją się na okrągło, nie czekają, aż zjesz kolację.

Anastasio Steele. Kocham cię. Chcę cię kochać, wielbić i ochraniać przez resztę mojego życia. Bądź moja. Zawsze. Dziel ze mną moje życie. Wyjdź za mnie.

Anastasio Steele. Kocham cię. Chcę cię kochać, wielbić i ochraniać przez resztę mojego życia. Bądź moja. Zawsze. Dziel ze mną moje życie. Wy...

- Więc teraz jesteś moim szefem. - Formalnie rzecz ujmując, jestem szefem szefa twojego szefa.

- Więc teraz jesteś moim szefem. - Formalnie rzecz ujmując, jestem szefem szefa twojego szefa.

Obracam się z powrotem do Christiana. Dzielą nas cztery stopy. Robi krok w przód, a ja cofam się instynktownie. Zatrzymuje się i udręka na jego twarzy jest prawie namacalna, jego szare oczy płoną. - Nie chcę żebyś wychodziła - mamrocze, jego głos jest pełen tęsknoty. - Nie mogę zostać. Wiem, czego chcę, a ty nie możesz mi tego dać. A ja nie mogę dać ci tego, czego potrzebujesz. Robi kolejny krok w przód, a ja podnoszę ręce. - Nie, proszę. - Odsuwam się od niego. Nie ma takiej opcji żebym teraz zniosła jego dotyk, to by mnie zabiło. - Nie mogę. Chwytam plecak i walizkę i kieruję się do foyer. Idzie za mną, ale zachowuje odpowiednią odległość. Naciska przycisk do windy i drzwi otwierają się. Wchodzę do środka. - Do widzenia, Christian. - Ana, do widzenia - mówi łagodnie i wygląda na całkowicie, całkowicie załamanego, mężczyzna w agonalnym bólu - ja tak czuję się w środku. Odrywam od niego wzrok zanim zmienię zdanie i spróbuję go pocieszyć. Drzwi windy zamykają się i wiezie mnie w dół i do mojego osobistego piekła...

Obracam się z powrotem do Christiana. Dzielą nas cztery stopy. Robi krok w przód, a ja cofam się instynktownie. Zatrzymuje się i udręka na j...