Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Od pierwszej chwili zetknięcia się z prozą Remigiusza Mroza, jestem jego fanem. Lubię czytać jego książki - pochłaniają mnie bez reszty. Żona i dzieci schodzą na dalszy plan. Dlatego bez większych oporów sięgnąłem po „Osiedle Rzniw”.

Poza samym autorem, do przeczytania tej książki zachęciło mnie miejsce rozgrywania fabuły. Sentymentalna podróż do lat młodości. Klimat osiedlowych akcji.

Gdy w niewyjaśnionych okolicznościach znika jedna z nastolatek, klasowy rozrabiaka, chłopak z osiedla, latający dla ludzi z miasta, oraz jego cicha, grzeczna, kujonowata koleżanka z klasy rozpoczynają poszukiwania.

Wartka akcja, częste jej zwroty, fajne dialogi, nieszablonowy pomysł na opowiedzenie historii. Ciekawym doświadczeniem było czytanie fabuły z perspektywy dwóch różnych narratorów. Wywoływało to fajny efekt, taki trochę schizofreniczny. To niewątpliwie atuty tej książki. Mankamentem była pewna przewidywalność pomysłów na rozwiązania niektórych sytuacji. Chociaż Remigiusz Mróz w paru miejscach mnie zaskoczył – szczególnie pod koniec książki z (aby za dużo nie zdradzić ) nazwę to: linią obrony.

Spędziłem około 8 wyjątkowych godzin z tą lekturą. Polecam.

Od pierwszej chwili zetknięcia się z prozą Remigiusza Mroza, jestem jego fanem. Lubię czytać jego książki - pochłaniają mnie bez reszty. Żona i dzieci schodzą na dalszy plan. Dlatego bez większych oporów sięgnąłem po „Osiedle Rzniw”.

Poza samym autorem, do przeczytania tej książki zachęciło mnie miejsce rozgrywania fabuły. Sentymentalna podróż do lat młodości. Klimat...

„Will” autorstwa Willa Smitha i Marka Mansona otrzymałem pod choinkę, nie jako niespodziankę, ale jako prezent zamówiony u Mikołaja. Pozycję tą chciałem otrzymać z powodu:
1) osoby współautora i głównego bohatera – rewelacyjnego hip-hopowego artysty (zawsze byłem pełen podziwu, że nie przeklinał w swoich utworach i zarazem zaciekawiony dlaczego wybrał taką drogę), bardzo dobrego aktora (w mojej ocenie świetnie zagrał w „W pogoni za szczęściem”, „Jestem legendą”), Willarda Carrolla Smitha II;
2) okładkę (a mówią, aby nie oceniać książki po okładce) – wielobarwna, kolorowa na tle szarych lub czarnych, nocnych widoków grudniowego popołudnia, no i ta znajoma twarz spoglądająca na mnie;
3) historia o ścianie, której miałem okazję posłuchać w audiobooku Tomasza Milera pt. „Kaizen. Jak osiągać wielkie cele małymi krokami”.

Biografie albo autobiografie nie należą do moich ulubionych gatunków literackich, jednak od czasu do czasu zdarza mi się z nimi mierzyć. Na całe szczęście „Will” nie okazał się klasykiem gatunku. W mojej ocenie, jest to bardziej opowieść o drodze Willa Smitha do sławy i bogactwa. Książka ta jest swoistego rodzaju poradnikiem, przewodnikiem z serii „jak żyć”. Stanowi literacką wiwisekcję woli Willa (świadoma gra słów – słowo „will” w angielskim oznacza „wolę”), dzięki której stał się najlepszym, najbardziej kasowym raperem i aktorem świata. Opisuje jego długą drogę od zahukanego, zakompleksionego i strachliwego dzieciaka do samoświadomego mężczyzny (którym stał się w wieku około lat 50). Drogę na pozór usłaną różami, pełną wyłącznie sukcesów.

Książkę tą czyta się rewelacyjnie. Została napisana ze swadą, humorem, jak najlepszy scenariusz hollywoodzkiego filmu. Istny klasyk schematu narracyjnego podróży bohatera (Ci co nie znają tej koncepcji, poznają jej główne założenia po przeczytaniu „Willa”). Dość powiedzieć, że często odrywałem się od książki siłą woli (ale nie Willa) o drugiej, trzeciej w nocy, aby następnego dnia jakoś funkcjonować. Jednak nie żałuję poświęconych chwil, ponieważ byłą to najlepsza autobiografia jaką w życiu czytałem.

Najszczerzej polecam. Warto z nią pofiglować (zamierzone nawiązanie do jednego z fantastycznych kawałków hip-hopowych Willa „Gettin’ Jiggy Wit It”).

„Will” autorstwa Willa Smitha i Marka Mansona otrzymałem pod choinkę, nie jako niespodziankę, ale jako prezent zamówiony u Mikołaja. Pozycję tą chciałem otrzymać z powodu:
1) osoby współautora i głównego bohatera – rewelacyjnego hip-hopowego artysty (zawsze byłem pełen podziwu, że nie przeklinał w swoich utworach i zarazem zaciekawiony dlaczego wybrał taką drogę), bardzo...

„Sprawa Niny Frank” to nie było moje pierwsze spotkanie z prozą Katarzyny Bondy, uznanej polskiej dziennikarki, scenarzystki i pisarki. Miałem okazję zapoznać się z cyklem czterech żywiołów. Podobał mi się. Ciekawe, dobre wykreowane postaci. Dobre opowiedziane historie. Dlatego bez większego zastanowienia wziąłem do ręki, a raczej na słuchawki, historię Niny Frank. Poza tym lubię poznawać historie, w których bohaterowie do rozwiązania zagadek kryminalnych wykorzystują wiedzę z zakresu kryminologii oraz psychologii. Zatem widząc na okładce informację, że pozycja będzie opowiadała o psychologu śledczym, z tym większym zainteresowaniem zabrałem się do jej zgłębienia.

Blurb informuje nas, że historia toczy się wokół morderstwa znanej z małego ekranu gwiazdy serialu o zakonnicy, popełnionego w przygranicznej, podlaskiej miejscowości. Zagadkę jej śmierci próbuje rozwikłać policyjny profiler – Hubert Meyer, z problemami w życiu osobistym.

Już od pierwszych stron (w moim przypadku sekund) autorka prowadzi nas przez mroczny, pełen skrywanych żądz świat, ale także wypełnione poszukiwaniem miłości i samego siebie życie tragicznie zmarłej aktorki oraz śledczego.

Wykreowany przez Katarzynę Bondę obraz gwiazdy show biznesu jest bardzo sugestywny, przepełniony emocjami. Zdaje się realny, namacalny. Dominuje inne postacie opisane w tej książce. Przez dobrze oddanie charakteru i osobowości głównej bohaterki, mój stosunek do Niny Frank, istnej famme fatale, jest ambiwalentny. Z jednej strony współczuję jej tego co się z nią stało oraz rozumiem przyczyny, dla których tak a nie inaczej poukładała swoje życie, oraz kibicowałem jej podczas prób jego poukładania. Z drugiej zaś czuję do niej niechęć z powodu czynów i decyzji, które podjęła. Historię tytułowej bohaterki poznajemy przez całą książkę, niejako w serialowych odcinkach. Jej życie odkrywane jest nam po kawałku, niekoniecznie chronologicznie, jednak w miarę spójnie.

Nie obyło się jednak bez zgrzytów, niepotrzebnych wątków, jakoby upychanych na siłę pomysłów. Takie wrażenie wywarł na mnie szczególnie epizod ze znakami runicznymi. O ile ich wplecenie go w historię Niny Frank miało jeszcze jakieś uzasadnienie, o tyle mistycyzm spotkania Huberta Meyera z dwoma, nazwijmy ich na potrzeby chwili, „ekspertami od celtycko-skandynawskich wierzeń i podań” było, w mojej ocenie, zupełnie niepotrzebne. Bez niego profiler byłby bardziej profilerem, a nie szarlatanem, „wioskowym” magikiem. Przez ten wątek stał się postacią niepełną, która pstryknięciem palca, wyciągnięciem królika z kapelusza, przedstawiła niezwykle precyzyjny portret sprawcy. W mojej ocenie, zamiast spotkania z tą dwójką domorosłych mistyków, autorka powinna bardziej skupić się na przedstawieniu sposobu dedukcji psychologa śledczego.

Jednak pomimo tych niedociągnięć, garbów na drodze, książkę oceniam pozytywnie. Dobra historia, przyzwoicie napisana. Postacie drugoplanowe ciekawie skonstruowane, chociaż niektóre trochę przerysowane. Akcja w miarę wartka. Generalnie dobrze się czytało, a raczej słuchało, do dwóch ostatnich rozdziałów. Konia z rzędem temu, kto mi powie po co one się tam znalazły. W mojej ocenie, lepiej byłoby książkę zakończyć wcześniej.

Jeszcze słowo o lektorze – Marku Bukowskim. Miły, ciepły głos, trochę niepasujący do tej bądź co bądź mrocznej historii. Jednak przez dobrą interpretację tekstu, dialogów i fabuły, barwa głosu nie raziła zbyt mocno.

Mimo wszystko polecam tę pozycję, ponieważ miło spędziłem przy niej czas.

„Sprawa Niny Frank” to nie było moje pierwsze spotkanie z prozą Katarzyny Bondy, uznanej polskiej dziennikarki, scenarzystki i pisarki. Miałem okazję zapoznać się z cyklem czterech żywiołów. Podobał mi się. Ciekawe, dobre wykreowane postaci. Dobre opowiedziane historie. Dlatego bez większego zastanowienia wziąłem do ręki, a raczej na słuchawki, historię Niny Frank. Poza tym...