Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Fryderyk Nietzsche to jeden z największych umysłów i najbardziej intrygujących postaci jakie widziała historia. Biografia Hollingdale'a jest porządna, profesjonalna, uwzględnia wszystkie aspekty życia i twórczości filozofa.

Fryderyk Nietzsche to jeden z największych umysłów i najbardziej intrygujących postaci jakie widziała historia. Biografia Hollingdale'a jest porządna, profesjonalna, uwzględnia wszystkie aspekty życia i twórczości filozofa.

"Wyznania" św. Augustyna wpadły mi w ręce dość niezamierzenie (przypadek?). Cieszę się, że poznałem nauczanie tego ojca Kościoła, które mimo upływu ponad 1600 lat (!) wciąż jest aktualne i cieszące się sporą poczytnością. Książka dzieli się na dwie zasadnicze części.
Przez większą część dzieła, Augustyn opisuję swoje życie i stopniowe nawrócenie ku Bogu i chrześcijaństwu. Pokazuje jak ogromne miał trudności z oderwaniem się od przyziemnego życia. Druga część "Wyznań" poświęcona jest rozważaniom teologicznym autora. Przez całe dzieło, Augustyn pokazuje swoją ogromną miłość do Boga.
Książka niejednokrotnie jest trudna, lecz nie ma też co przesadzać i odpychać z tego powodu ją od siebie.
"Wyznania" to klasyka filozofii, literatury oraz naszej kultury, choćby z tego powodu warto ją znać.

"Wyznania" św. Augustyna wpadły mi w ręce dość niezamierzenie (przypadek?). Cieszę się, że poznałem nauczanie tego ojca Kościoła, które mimo upływu ponad 1600 lat (!) wciąż jest aktualne i cieszące się sporą poczytnością. Książka dzieli się na dwie zasadnicze części.
Przez większą część dzieła, Augustyn opisuję swoje życie i stopniowe nawrócenie ku Bogu i chrześcijaństwu....

Ach... czemuż to dopiero teraz zdecydowałem się sięgnąć po to dzieło?
Voltaire w mistrzowski sposób pokazuję prawdę o tym pełnym zła świecie, ludziach; obnaża ślepy, głupi optymizm. Wybitny Filozof robi to stopniowo, aż docieramy do momentu kiedy optymizm jest już nie do wybronienia i tytułowy Kandyd przestaję wierzyć swemu mistrzowi, który to utrzymuję swój pogląd tylko dlatego, że jego zmianę uważałby za niegodną. Po poznaniu Marcina, Kandyd próbuje usilnie obalić jego pesymistyczną filozofię lecz nigdy mu się to nie udaję..
Voltaire zmiótł Leibniza (i nie tylko) "Kandydem".

Ach... czemuż to dopiero teraz zdecydowałem się sięgnąć po to dzieło?
Voltaire w mistrzowski sposób pokazuję prawdę o tym pełnym zła świecie, ludziach; obnaża ślepy, głupi optymizm. Wybitny Filozof robi to stopniowo, aż docieramy do momentu kiedy optymizm jest już nie do wybronienia i tytułowy Kandyd przestaję wierzyć swemu mistrzowi, który to utrzymuję swój pogląd tylko...

Jedna z najmądrzejszych i najbardziej naładowanych alegoriami, symbolami książek jakie kiedykolwiek czytałem. A z początku sądziłem, że będzie to po prostu opis epidemii dżumy... Jednak tytułowa dżuma jest tylko podstawą autora do refleksji nad człowiekiem, tego czy jest bardziej dobry czy też zły, różnych jego zachowań, przemian i w końcu do wojny i systemów totalitarnych("zawsze nadchodzi godzina w historii, że ten, kto odważy się przyznać, że dwa i dwa to cztery, będzie karany śmiercią") - książka w końcu powstała w 1947 roku i dzieję się w latach 40. XX wieku.
Jednak, by być sprawiedliwym, muszę przyznać, że czytanie tej pozycji szło mi powoli, wręcz topornie. Teraz już wiem czemu - jest to po prostu książka trudna; zawiera praktycznie na każdym kroku masę symboli i alegorii co jest jej siłą, największą wartością ale też przydałoby się czasem coś innego, było ich za dużo; mamy zdecydowanie zbyt wiele opisów (nieraz po prostu zbędnych i bez powodu nadmiernie wydłużanych).
Jak wspomniałem - największą wartością tej książki są symbole i alegorie, które najczęściej dotyczą człowieka i jego egzystencji co czyni tę książkę naprawdę uniwersalną. "Dżuma" jest też świetną książką paraboliczną.
Dałbym jeszcze więcej gwiazdek tylko te opisy..
Nie pozostaję mi nic innego jak napisać : kapelusze z głów, panowie, ale przed Albertem Camusem:)
P.S. Załamuję mnie jak słyszę od niektórych osób, że to jest tylko o epidemii choroby... Ludzie,to już pierwsza klasa szkoły średniej...

Jedna z najmądrzejszych i najbardziej naładowanych alegoriami, symbolami książek jakie kiedykolwiek czytałem. A z początku sądziłem, że będzie to po prostu opis epidemii dżumy... Jednak tytułowa dżuma jest tylko podstawą autora do refleksji nad człowiekiem, tego czy jest bardziej dobry czy też zły, różnych jego zachowań, przemian i w końcu do wojny i systemów...

Ta ponadczasowa powieść zrobiła na mnie wrażenie już w pierwszym zdaniu.. i tak aż do końca. Albert Camus w mistrzowski sposób pokazuję absurdalność życia i świata, naszą kruchość, nieuchronność śmierci, a także wpływ społeczeństwa na jednostkę, traktowanie jako "obcego" kogoś, kto nie przystaję na jej często bezsensowne, pełne hipokryzji zasady.
Odnosiłem jednak cały czas wrażenie, że autor trochę zbytnio wczuł się w postać głównego bohatera i dość mocno go przekoloryzował. Nie zmienia to faktu, że Meursault świetnie oddaję myśl egzystencjalną. Jego obojętność, nihilizm, ateizm i nieugiętość poglądów aż do śmierci robi naprawdę ogromne wrażenie. Chyba na zawsze zapadną mi w pamięć jego obojętne odpowiedzi na różne (często ważne) pytania.
Opisując "Dżumę" wytknąłem jej długie, zbędne, nudzące opisy - tu na szczęście tego nie ma.
Nie we wszystkim zgadzam się z filozofią egzystencjalną ale sam sposób jej przedstawienia jest naprawdę rewelacyjny. Taka też jest ocena.

Ta ponadczasowa powieść zrobiła na mnie wrażenie już w pierwszym zdaniu.. i tak aż do końca. Albert Camus w mistrzowski sposób pokazuję absurdalność życia i świata, naszą kruchość, nieuchronność śmierci, a także wpływ społeczeństwa na jednostkę, traktowanie jako "obcego" kogoś, kto nie przystaję na jej często bezsensowne, pełne hipokryzji zasady.
Odnosiłem jednak cały czas...