Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mega rozczarowanie. W tej części bohaterowie byli nieznośni. Wulgarni, durni, bez szacunku do kogokolwiek. Rin zachowywała się okropnie, jakby w ogóle mózgu nie używała, a w pierwszej części była mądra i ambitna, podziwiałam ją za to i jej determinację.
Poza tym:
-skąd pewność, że to Rin i tylko Rin stoi za zagładą Federacji? Dlaczego nikt nie ma żadnych wątpliwości, przemyśleń, od razu wszyscy wiedzą że to jej sprawka i tylko jej (nie mam tu na myśli cike, a np. Vaisra i inne postaci z Rin wcześniej nie mające interakcji)
-szaleństwo Suniego-wątek wgl nie kontynuowany i olany
-mało cike, a stosunek Rin do nich jakoś mało wiarygodny patrząc na jej więzi z nimi w poprzedniej części
-dlaczego Rin nie odwiedzi w więzieniu Jianga i nie spróbuje dowiedzieć się jak pozbyć się pieczęci? Dlaczego nie wpadła na ten pomysł? Wiem, że ostatecznie rozwiązanie było inne, ale że jej to nawet przez myśl nie przeszło
-wątek Hesperian i nagłego szamaństwa Nezhy-meh...
Dałam radę przeczytać mniej więcej 500 stron tej książki i oceniam ją na tej podstawie. Nawet jeśli później było więcej cike i coś z tego, co wymieniłam się poprawiło to i tak nie ma to dla mnie znaczenia, trochę za późno na niektóre rzeczy (jak np. na szaleństwo Suniego. Nie wierzę w to, że w 1 części jak Altan do niego przemówił to nagle to podziałało na tak długo)
Wielka szkoda, bo moim zdaniem bardzo zmarnowany potencjał. Liczyłam na coś zupełnie innego po przeczytaniu 1 części. No trudno. Nie polecam i tyle. Nie rozumiem takich zachwytów nad tą książką, zdecydowanie na nie nie zasługuje.

Mega rozczarowanie. W tej części bohaterowie byli nieznośni. Wulgarni, durni, bez szacunku do kogokolwiek. Rin zachowywała się okropnie, jakby w ogóle mózgu nie używała, a w pierwszej części była mądra i ambitna, podziwiałam ją za to i jej determinację.
Poza tym:
-skąd pewność, że to Rin i tylko Rin stoi za zagładą Federacji? Dlaczego nikt nie ma żadnych wątpliwości,...

Niezwykle wciągająca lektura, fascynujący klimat. Niesamowicie ambitna i zdeterminowana główna bohaterka. Książka napisana zrozumiałym, prostym językiem. Zawiłości świata stworzonego przez autorkę dzięki niemu dość łatwo ogarnąć. Czasami tylko pojawiały się wyrazy jakich na co dzień już się nie używa, ale to zapewne kwestia tłumaczenia i nic w też w tym złego. Fabuła bardzo dopracowana, momentami typowa, schematyczna, ale i tak intrygująca. Element fantastyczny w powieści mimo to nowatorski. Połączenie mocy z bóstwami w taki sposób, w jaki został przedstawiony w tej książce, jest powiewem świeżości. Mam tylko kilka zastrzeżeń typu: Jakim cudem Altan wiedział gdzie posłać sokoła by poinformować cesarzową o swoim planie? Skąd mógł wiedzieć dokąd ona uciekła? Dlaczego nikt z Kurdhalain nie wiedział o tym co stało się w nowej stolicy? Czy naprawdę nikt, dosłownie nikt nie byłby w stanie posłać sokoła i poinformować o sytuacji? Komunikacja między regionami jakoś mi leżała, aż trudno w to uwierzyć. Też wątek Jianga trochę mi leżał. Było wspomniane kim tak naprawdę jest, a odniosłam wrażenie że Rin dopiero się zorientowała w górze. Jego postawa nie przypadła mi również do gustu, dziwny wątek. Mam nadzieję, że ta postać jeszcze się pojawi i pewne rzeczy nabiorą większego sensu. Na pewno przeczytam kolejny tom. Jestem ciekawa w jaki sposób historia się rozwinie. Zdecydowanie polecam mimo pewnych zgrzytów, ale która książka jest idealna? Nie ma takiej. Uważam, że "Wojna makowa" to bardzo udany debiut. Oby więcej takich.

Niezwykle wciągająca lektura, fascynujący klimat. Niesamowicie ambitna i zdeterminowana główna bohaterka. Książka napisana zrozumiałym, prostym językiem. Zawiłości świata stworzonego przez autorkę dzięki niemu dość łatwo ogarnąć. Czasami tylko pojawiały się wyrazy jakich na co dzień już się nie używa, ale to zapewne kwestia tłumaczenia i nic w też w tym złego. Fabuła bardzo...

Strasznie męcząca, nudna, dłużąca się. Edward zdecydowanie potrzebuje pomocy psychiatry. Aż się zdziwiłam, że Carlisle mu bezpłatnych konsultacji nie zaproponował, w końcu to wybitny lekarz, który zapewne również jako psychiatra sprawdziłby się wyśmienicie. Istnieje też możliwość, że wg Cullenów obsesyjna "miłość" to coś pięknego i wyjątkowego, nie ma w tym niczego złego...
Jakoś saga Zmierzch z perspektywy Belli przypadła mi do gustu. Książki czytało się bardzo szybko, a styl autorki był bardzo ładny, a to coś to tortura. Czyta się tę powieść jak za karę. Styl pozostawia wiele do życzenia. Możliwe jednak, że to kwestia tłumaczenia. Np. jak można kogoś kto jednak nie jest taki głupi, kumaty nazwać nielotnym? Było też co najmniej kilka innych takich bzdurnych słów nie wiadomo skąd i do niczego nie pasujących.
Fanom sagi Zmierzch odradzam czytanie tej książki. Po co psuć sobie dobrą opinię i dobre wspomnienia nudną jak kamienne oblicze Edwarda, historią z jego perspektywy. To nigdy nie były powieści wysokich lotów, a Edwarda nigdy nie lubiłam i zawsze wydawał mi się zbyt zaborczy, ale z punktu widzenia Belli cała historia nie prezentowała się aż tak źle.

Strasznie męcząca, nudna, dłużąca się. Edward zdecydowanie potrzebuje pomocy psychiatry. Aż się zdziwiłam, że Carlisle mu bezpłatnych konsultacji nie zaproponował, w końcu to wybitny lekarz, który zapewne również jako psychiatra sprawdziłby się wyśmienicie. Istnieje też możliwość, że wg Cullenów obsesyjna "miłość" to coś pięknego i wyjątkowego, nie ma w tym niczego złego......