Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Dla Ciebie tysiąc razy…”

Jedna z najpiękniejszych deklaracji, z którą dane mi było się zapoznać.
Cztery słowa kryjące ogromny ładunek emocjonalny oraz słodko – gorzki wydźwięk. Za każdym razem, gdy do nich wracam, coś chwyta mnie za gardło. Jakże silna musi być więź międzyludzka, w której obdarza się drugiego człowieka taką dozą zaufania i oddania.

W książce otrzymamy opis ówczesnego Afganistanu i jego zmian na przestrzeni lat, klasowości społeczeństwa, trudnych relacji między ojcami i synami… Natykamy się na złe wybory i kłamstwa, ale też próby zadośćuczynienia, przywiązanie i po prostu miłość. „Chłopiec z latawcem” wzrusza i zostaje w głowie na dłuższy czas. Polecam!

„Dla Ciebie tysiąc razy…”

Jedna z najpiękniejszych deklaracji, z którą dane mi było się zapoznać.
Cztery słowa kryjące ogromny ładunek emocjonalny oraz słodko – gorzki wydźwięk. Za każdym razem, gdy do nich wracam, coś chwyta mnie za gardło. Jakże silna musi być więź międzyludzka, w której obdarza się drugiego człowieka taką dozą zaufania i oddania.

W książce otrzymamy...

Jedna z moich perełek. Prosta historia, w której na pozór nic specjalnego się nie dzieje. Jednak język oraz możliwość interpretacji poruszanych kwestii zasługuje na wielkie uznanie. Innymi słowy lektura zmusza do refleksji.
Szczególnie po zakończeniu książki nasunęła mi się pewna dobitna myśl. W życiu trzeba być do pewnego stopnia egoistą. Tak aby z tej naszej egzystencji nie mieć dla siebie tylko okruchów. „Wieczór” to również za mało. Dbajmy o to co najistotniejsze: emocje, aspiracje, relacje międzyludzkie… nasz czas.

Jedna z moich perełek. Prosta historia, w której na pozór nic specjalnego się nie dzieje. Jednak język oraz możliwość interpretacji poruszanych kwestii zasługuje na wielkie uznanie. Innymi słowy lektura zmusza do refleksji.
Szczególnie po zakończeniu książki nasunęła mi się pewna dobitna myśl. W życiu trzeba być do pewnego stopnia egoistą. Tak aby z tej naszej egzystencji...

Zanim dotarłam do własnego "point of no return" z cyklem Chyłki, zatrzymałam się na szóstej książce serii "Oskarżeniu". Potrzebowałam przerwy od historii, która w głowie wybrzmiewa mi głosem fenomenalnego Krzysztofa Gosztyły. No cóż, rozrywka w nadmiarze również może nużyć.

Na obecną chwilę moją ulubioną częścią cyklu jest "Rewizja".

Remigiusza Mroza cenię za poruszanie różnej tematyki (tutaj stykamy się z kwestią społeczności romskiej) oraz wplataniem aktualności z życia codziennego do fabuły. Zarzucić mogę przesadne kombinacje w celu zawikłania wydarzeń oraz tak chwalone przez wielu odrealnione dialogi.
Moja imienniczka (świetnie odegrana rola przez Magdalenę Cielecką w serialu) jest na równi pochyłej i sięga dna. Zordon natomiast zaskakuje mnie swoimi odcieniami szarości jako młody karierowicz. Jakaż ogromna różnica in plus w porównaniu z serialowym "szczeniakiem o maślanych oczach" zapatrzonym w Joannę.

Cykl oceniam pozytywnie, ale zalecam dawkowanie kontaktu ze światem Mroza, aby sympatia do duetu głównych bohaterów nie wyparowała.

Zanim dotarłam do własnego "point of no return" z cyklem Chyłki, zatrzymałam się na szóstej książce serii "Oskarżeniu". Potrzebowałam przerwy od historii, która w głowie wybrzmiewa mi głosem fenomenalnego Krzysztofa Gosztyły. No cóż, rozrywka w nadmiarze również może nużyć.

Na obecną chwilę moją ulubioną częścią cyklu jest "Rewizja".

Remigiusza Mroza cenię za poruszanie...