Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jeśli chcę przeczytać książkę, chcę się oderwać od rzeczywistości, a nie czytać o rzeczywistości 0.99:1, z sugestią polityczną, bez miejsca dla własnej interpretacji.

Jeśli chcę przeczytać książkę, chcę się oderwać od rzeczywistości, a nie czytać o rzeczywistości 0.99:1, z sugestią polityczną, bez miejsca dla własnej interpretacji.

Niezwykła książka, której nieco ponad 150 stron przenosi czytelnika w świat Radomia z początku XX wieku. Niedługie, ale niezwykłe ciekawe i treściwe rozdziały poruszają różne wątki z historii miasta - zarówno te stricte faktograficzne, jak i kulturowe. Dla mieszkańca Radomia, to naprawdę wyjątkowa lektura, która sprawia, że czytelnik ma ochotę wziąć książkę pod pachę i wyruszyć w podróż po mieście, szlakiem opowiadanych przez autora historii, zaś samo miasto jawi się jak magiczna, ciągle nieodkryta i niedoceniona kraina. Trudno odłożyć tę książkę, bo chce się czytać więcej, dać się ponieść jeszcze dalej kolejnym otwieranym przez autora historiom o mieście, jednocześnie mając nadzieję, że książka będzie jedynie pierwszą częścią cyklu. Tego bym sobie życzyła.

Niezwykła książka, której nieco ponad 150 stron przenosi czytelnika w świat Radomia z początku XX wieku. Niedługie, ale niezwykłe ciekawe i treściwe rozdziały poruszają różne wątki z historii miasta - zarówno te stricte faktograficzne, jak i kulturowe. Dla mieszkańca Radomia, to naprawdę wyjątkowa lektura, która sprawia, że czytelnik ma ochotę wziąć książkę pod pachę i...

„Na Zachodzie bez zmian” to jedna z tych książek, które, po zakończonej lekturze, zostawiają na czytelniku niezatarte piętno, poruszając najgłębsze pokłady wrażliwości i sprawiając, że „jutro” nie będzie dla niego już takie samo jak „wczoraj”. To książka, którą odkłada się na półkę z drżeniem i głębokim smutkiem i która sprawia, że śniąc niespokojnie, budzimy się z mokrymi oczami.
Erich Maria Remarque przedstawia nam historię młodego mężczyzny, Paula Bäumera oraz jego kompanów, reprezentantów „straconego pokolenia”, opisując ich codzienne życie na froncie, troski, koszmary, tęsknotę, ale i nieliczne chwile radości i braterską solidarność. Przedstawia zagubienie i cierpienie młodego człowieka, który nie jest gotów na bezmiar okrucieństwa, którego przyszło mu doświadczyć. Który nie potrafi się pogodzić z niemożliwością odpowiedzi na pytanie o sens tego, w czym uczestniczy, nie umiejąc zdefiniować ani celu ani przyczyny swojego losu, będąc bezimiennym pionkiem w grze mocarstw i którym kieruje wyłącznie instynktowna i rozpaczliwa chęć przetrwania. Remarque nie funduje nam wzniosłych, patetycznych obrazów bohaterów poświęcających się dla dobra ojczyzny. Przedstawia czytelnikowi młodego człowieka, który, nie godząc się na istniejący porządek, znajduje się w jego tragicznym środku i wie, że zbawieniem będzie dla niego tylko śmierć, która z wroga przeistacza się w wyczekiwane ukojenie. Paul, to brat, mąż, kochanek, syn. To Afganistan, Irak, Czeczenia, Wietnam i Kosowo. To cierpienie, które nie zna czasu i miejsca, zawsze znacząc to samo. To również opowieść o zaniku indywidualności i o tym, jak mało znaczy los człowieka- małego trybiku w wojennej machinie. To wreszcie odebrana przyszłość i świadomość, że zrozumienie może przyjść jedynie od osób jednakowo okaleczonych, ponieważ świat, jaki znał na zawsze przestał istnieć.
Codziennie 22 amerykańskich weteranów popełnia samobójstwo.

„Na Zachodzie bez zmian” to jedna z tych książek, które, po zakończonej lekturze, zostawiają na czytelniku niezatarte piętno, poruszając najgłębsze pokłady wrażliwości i sprawiając, że „jutro” nie będzie dla niego już takie samo jak „wczoraj”. To książka, którą odkłada się na półkę z drżeniem i głębokim smutkiem i która sprawia, że śniąc niespokojnie, budzimy się z mokrymi...