Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Od razu zaznaczę, że czytałam oryginał i być może z tłumaczeniem wrażenia miałabym inne, ale: nie polecam.
Jest tu kilka opowiadań, powiedziałabym, że może 3, które określiłabym mianem "dobrych". Autor miał kilka ciekawych pomysłów, które zostaną ze mną na dłużej i dlatego nie dałam mu tylko jednej gwiazdki.
Większość jest natomiast zwyczajnie nudna, czytając je, miałam wrażenia, że autor albo był kompletnie pozbawiony inspiracji, ale z jakiegoś powodu musiał wypluć z siebie X opowiadań, więc sklecił cokolwiek, albo chciał przekazać może i coś interesującego, ale nie umiał tego zrobić w sposób interesujący.

Jest tu też kilka opowiadań - niewiele ale jednak - które są po prostu bełkotem. Przegranym, pretensjonalnym do bólu, bezsensownym wyrzygiem słownym. Czytając, widać, że autor bardziej jara się faktem, że jest PISARZEM i uprawia SZTUKĘ i jest to ważniejsze od napisania czegoś sensownego i atrakcyjnego dla czytelnika. To bardziej pisarska masturbacja, która powinna była trafić do szuflady, niż opowiadania. Na Goodreads jeden z czytelników napisał: "Wordplay for wordplay's sake. Many of the stories ran around in fanciful circles but never really got anywhere." i myślę, że to w stu procentach podsumowuje mój problem z tą książką. Nie ujęłabym tego lepiej. Żałuje jedynie, że nie widziałam tej recenzji przed czytaniem, może nie zmarnowałabym czasu.

Od razu zaznaczę, że czytałam oryginał i być może z tłumaczeniem wrażenia miałabym inne, ale: nie polecam.
Jest tu kilka opowiadań, powiedziałabym, że może 3, które określiłabym mianem "dobrych". Autor miał kilka ciekawych pomysłów, które zostaną ze mną na dłużej i dlatego nie dałam mu tylko jednej gwiazdki.
Większość jest natomiast zwyczajnie nudna, czytając je, miałam...

Doskonałą powieść. Bardzo mi się podobała i mogę z całego serca polecić, zwłaszcza fanom magicznego realizm. Myślę, że Nightbitch w sposób wyjątkowo interesujący podejmuje temat, który jest naszym społeczeństwie często tabu - czyli tego, jak macierzyństwo wyczerpuje, wyżyna z pasji i czasem wręcz tożsamości, zamienia kobietę w karmicielkę i opiekunkę, pozbawiając ją tego, czym była wcześniej. I że ta strata boli.

I choć kobieta ta może swoje dziecko bardzo kochać, wciąż to pozbawienie jej tożsamości, pasji, zainteresowań, ambicji, wszystko w ramach oddania się dziecku bezgraniczne — coś, czego nigdy nie wymaga się od jej partnera (który wciąż ma prawo mieć pracę, mieć jakieś życie i jakieś JA poza dzieckiem) — budzi ZŁOŚĆ. Złość ta nie umniejsza miłości do dziecka, ale jest uzasadniona. O tej złości właśnie jest ta książka.

Bohaterka nie ma jak wyrazić owej złości, nie ma na to przyzwolenia społecznego, nie ma miejsca, w którym można by o tym mówić. Więc zaczyna przeistaczać się w psa, w dosłowną sukę, i zagryzać małe gryzonie.
Może to być dla kogoś zbyt dziwne, element realizmu magicznego i popadania w dziwaczne szaleństwo jest bardzo wyraźny — ale wg mnie jest to świetne.

Jedyne, co mnie rozczarowało, to zakończenie. Uważam, że nie pasowało do całości, że logiczny ciąg zdarzeń doprowadziłby do czego innego; czegoś bardziej dramatycznego i mniej optymistycznego. Chyba autorka chciała po prostu mieć dobre zakończenie, inspirujące i dające kobieta nadzieję — dla mnie ono nie pasowało. Wydawało mi się trochę fałszywe i wymuszone. Dlatego uciekłam gwiazdkę.
Mimo to polecam, całość czytało się świetnie.

Doskonałą powieść. Bardzo mi się podobała i mogę z całego serca polecić, zwłaszcza fanom magicznego realizm. Myślę, że Nightbitch w sposób wyjątkowo interesujący podejmuje temat, który jest naszym społeczeństwie często tabu - czyli tego, jak macierzyństwo wyczerpuje, wyżyna z pasji i czasem wręcz tożsamości, zamienia kobietę w karmicielkę i opiekunkę, pozbawiając ją tego,...

Książka była fantastyczna, po prostu świetna. Nie mogłam się oderwać. Sposób, w jaki autorka opisuje życie, upadek i ból bohaterki, a także lekceważący stosunek otoczenia do jej problemów — absolutnie wciągające i przekonujące. Jednocześnie książka wg mnie świetnie pokazuje i drugą stronę, jak to jest być tą osobą, która w kółko wspiera i pomaga ciepiącemu przyjacielowi/koledze/partnerowi, jak to wyczerpuje i męczy, jak nawet najbardziej empatyczna osoba w końcu zaczyna cierpieć na wypalenie opiekuna i tak naprawdę nikt tu nie ma racji ani nie jest potworem. Jest to po prostu tragiczna sytuacja, w której każdy przegrywa.
Książka ma bardzo silny element realizmu magicznego, który wyjątkowo mi odpowiadał. W ostatniej 1/3 narracja zamienia się w coś, co nieco przypomina strumień świadomości, kiedy bohaterka popada coraz głębiej w jakąś dziwaczną manię i myślę, że w innej książce by mnie to męczyło lub nawet wydawało się zbyt dziwacznej, ale w tej ma sens, po prostu pasuje.

Serdecznie polecam! Jedyną wadą, jaką mogę wypomnieć tej powieści, jest przesadna powtarzalność w narracji — mamy tu naprawdę długie fragmenty, które co prawda doskonale oddają stan popadającej powoli w szaleństwo bohaterki, ale stają się jednak nużące w swojej powtarzalności W pewnych momentach myślałam sobie "Okej, ZAŁAPAŁAM, dzięki! Starczy!".

Mimo to wybaczam, myślę, że pasuje to do motywu Szekspira i szalonego biegu myśli Mirandy, która traci panowanie nad swoim życiem i umysłem.

Książka była fantastyczna, po prostu świetna. Nie mogłam się oderwać. Sposób, w jaki autorka opisuje życie, upadek i ból bohaterki, a także lekceważący stosunek otoczenia do jej problemów — absolutnie wciągające i przekonujące. Jednocześnie książka wg mnie świetnie pokazuje i drugą stronę, jak to jest być tą osobą, która w kółko wspiera i pomaga ciepiącemu...