Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Studium rozkładu. Pozycja interesująca i dosyć kontrowersyjna (głównie ze względu na swoją śmiałość). Spotkałem się z głosami, która zarzucały autorowi zbyteczną wulgarność, ale mi ona nie przeszkadzała – powiem więcej: lubię takie transgresywne wstawki w literaturze pięknej, nadają jej niepokojącej głębi, a także – nie da się ukryć – zachęcają do dalszej lektury. Powiedziałbym nawet, że gdy robi się "zwyczajnie", momentami zawiewa nudą. Nie jest to jednak książka, przy której można się wynudzić, absolutnie nie. Szczególnie polecam ją osobom, lubującym się w perspektywie psychologicznej – a nawet dekadenckiej. Styl narracji trochę przypomina mi "Fight Club" (ale nie, nic z tego, główny bohater nie nosi w sobie żadnych ukrytych osobowości). I choć morał, który wyciągnąłem z lektury, nie przypadł mi do gustu, to jednak warto dłużej zastanowić się nad treścią i przygarnąć coś dla siebie. A z takich pierdół, to nie podoba mi się jaskrawo-żółta okładka, która prowokuje wszystkich wokół do zaciekawienia i stawiania pytań, o książkę, której przedstawianie jest raczej krępujące :D No, ale jest to uzasadnione: spełnia swoje funkcje marketingowe, no i jest spójne z tematyką dotyczącą hormonów szczęścia. Warto po nią sięgnąć, jeśli lubimy książki odważne – a jeśli ich nie lubimy, to w sumie także warto: żeby takie książki polubić.

Studium rozkładu. Pozycja interesująca i dosyć kontrowersyjna (głównie ze względu na swoją śmiałość). Spotkałem się z głosami, która zarzucały autorowi zbyteczną wulgarność, ale mi ona nie przeszkadzała – powiem więcej: lubię takie transgresywne wstawki w literaturze pięknej, nadają jej niepokojącej głębi, a także – nie da się ukryć – zachęcają do dalszej lektury....