Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jakie wrażenie wywarła na mnie jedna z najpopularniejszych książek Grocholi? Średnie, szczerze mówiąc. Nie będę ukrywać że jest to książka, którą bez problemu da się przeczytać w jeden-dwa wieczory bez szczególnego skupienia i koncentracji. Ot, taka lekka historyjka do połknięcia z ciekawości. Jeśli to było zamiarem autorki - gratulacje, osiągnęła swój cel. Jeśli nie...
Fabuła książki jest dość prosta. Kobieta pod czterdziestkę zostaje porzucona przez męża, który odchodzi do innej (oczywiście młodszej i piękniejszej) będącej z nim w ciąży. Głowna bohaterka, Judyta, zostaje z nastoletnią córką (która jakżeby inaczej przechodzi akurat okres buntu), bez mieszkania, za to ze śmieszną sumą pieniędzy, którą inwestuje w swoje 'nowe życie'.
Już po samym tym opisie można domyślić się banału historii jaką częstuje nas Grochola. Nie zachęca także pierwszych 20 stron, które pisane są zdaniami w porywach sześciowyrazowymi. Z niemałym trudem przebrnęłam przez nie, lecz potem, zamiast posługiwać się płynną, poprawną polszczyzną byłam w stanie tylko dukać. Niestety, nikt nie wmówi mi, że jest to specyficzny styl autorki, bo jedyne wrażenie jakie on pozostawia, to historia opowiedziana 'na odwal', a nie o to chyba chodziło. Nie wspomnę już o zakończeniu, które mimo że jest happy endem pozostawia wiele do życzenia w kwestii objętości (niecałe 3 strony) i zachowania głównej bohaterki...
Nie będę jednak aż tak surowa. Plusem jest, że Grochola zawarła kilka kwestii, które nie dość że są humorystyczne, to pokazują funkcjonowanie dzisiejszego świata i niektóre prawdy życiowe. To, co również przypadło mi do gustu to opisy przyrody, głównie okolicy nowego domu bohaterki i atmosferę jaką one budują.
Podsumowując - myślę, że gdyby Grochola odpowiednio przemyślała i dopracowała całą historię oraz sposób jej przekazu, wyszłaby naprawdę dobra powieść, której grupą docelową byłyby nie tylko trzydziesto i czterdziestoletnie desperatki. Czy sięgnę po następne części? Owszem. Za 20 lat, kiedy będę mieć to nieszczęście bycia infantylną i porzuconą. Z dzieckiem.

Jakie wrażenie wywarła na mnie jedna z najpopularniejszych książek Grocholi? Średnie, szczerze mówiąc. Nie będę ukrywać że jest to książka, którą bez problemu da się przeczytać w jeden-dwa wieczory bez szczególnego skupienia i koncentracji. Ot, taka lekka historyjka do połknięcia z ciekawości. Jeśli to było zamiarem autorki - gratulacje, osiągnęła swój cel. Jeśli nie...
...