Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jedną z najbardziej wciągających książek, które ostatnio przeczytałam, była książka Nory Roberts "Lasy w płomieniach". Opowiada o losach strażaków - spadochroniarzy, na co dzień skaczących w sam głąb pożarów, by zatrzymać żywioł szalejący w lasach. Barwne opisy walki z ogniem, pot, krew i przeraźliwe zmęczenie budzą ogromy podziw do pracy strażaków, a ich niezwykła odwaga jest imponująca. Jednak nie tylko pracą żyją, pojawia się też miejsce na przyjaźń czy miłość. Jedno z uczuć zaczyna się rodzić m.in. pomiędzy główną bohaterką książki, Rowan, kobietą silną, niezależna i wiedzącą czego chce, a Gullem - nowym członkiem w ekipie, odznaczającym się sporą pewnością siebie. Czyli krótko mówiąc: taka mieszanka wybuchowa.

W książce znajdziemy również wątek kryminalny, który nadaje książce charakteru. Są morderstwa, podejrzani i obawa oto, co dalej się wydarzy, kto może być następny. Przyznam, że jako książek typowo kryminalnych nie czytam, więc wielokrotnie miałam ciarki na plecach i czułam szybsze bicie serca w kulminacyjnych momentach, a już w szczególności w końcówce książki. Mimo że domyślałam się, kto za tym wszystkim stoi, to ani trochę nie żałuję, że sięgnęłam po tę książkę.

Bardzo mi się podobała i wciągnęła mnie na tyle, że za każdym razem jak musiałam się od niej oderwać, to żałowałam, że na jakiś czas muszę się rozstać z bohaterami. Podobne odczucia miałam, czytając "Czarne Wzgórza", więc jestem pewna, że sięgnę też po inne książki Nory Roberts. A swoją drogą - nie do końca rozumiem, dlaczego uznana jest za pisarkę "dla starszych pań", przez co wiele osób jest do niej uprzedzona, osobiście nie widzę różnicy pomiędzy nią a np. Evansem czy Ahern. Więc jeśli lubicie tych autorów i szukacie czegoś lekkiego na zbliżające się wiosenne wieczory, to koniecznie po nią sięgnijcie. Bardzo polecam.

Jedną z najbardziej wciągających książek, które ostatnio przeczytałam, była książka Nory Roberts "Lasy w płomieniach". Opowiada o losach strażaków - spadochroniarzy, na co dzień skaczących w sam głąb pożarów, by zatrzymać żywioł szalejący w lasach. Barwne opisy walki z ogniem, pot, krew i przeraźliwe zmęczenie budzą ogromy podziw do pracy strażaków, a ich niezwykła odwaga...

"Dziewczyny atomowe" to opowieść o mieście - widmo. O mieście, którego nie ma na mapach. O którym nie można mówić. A podając adres, zostanie on zamazany. To miasto - tajemnica. Ukryte przed światem.

Dziś już wiemy, że to miasto to Oak Ridge, znajdujące się w stanie Tennessee. Strzeżone przez południowe Appalachy. Zbudowane na szybko w czasie wojny w 1942 r. Przeznaczone do jednego celu, tak zwanego "Projektu Manhattan", gdzie pracowano nad pewnym "Gadżetem".

Kilkadziesiąt tysięcy ludzi, głównie młodych, skuszonych wyższym wynagrodzeniem i przyczynieniem się do zakończenia wojny, zjechało się do owego tajemniczego miasta i przystąpiło do pracy, o której nie można było mówić. Każda z osób miała wyznaczone zadanie do wykonania, ale nie wiedziała, co właściwie robi. A pytań lepiej było nie zadawać. Ciekawość tu nie była mile widziana. I tak przez 2 lata tysiące kobiet i mężczyzn mieszkających w Oak Ridge, pracowało, bawiło się, zakochiwało, zakładało rodziny, uprawiało sporty, funkcjonowało niemal jak w każdym innym miejscu, tyle że pod bacznym okiem innych. Byli inwigilowani. Ale nie mieli pojęcia o tym, że tak bardzo zmienią losy świata.

Bo tu budowano najpotężniejszą dotychczas broń. Bombę atomową. Świat dowiedział się o niej 6 sierpnia 1945 r, kiedy to po raz pierwszy użyto jej w ataku na Hiroszimę. A 3 dni później na Nagasaki. I tak zaczęła się era atomowa.

Denise Kiernan przez 7 lat pracowała nad książką "Dziewczyny atomowe", pokazując nam, że to w rękach m.in. takich kobiet jak: Kattie, Virginia, Jane czy Celia, ważyły się losy wojny i świata. Dzięki opowieściom tych kobiet możemy zobaczyć z bliska spory kawałek naszej historii, więc naprawdę warto sięgnąć po tę książkę. Bo skłania do refleksji i rodzi wiele pytań, choć na większość z nich odpowiedzi nigdy nie uzyskamy.

"Dziewczyny atomowe" to opowieść o mieście - widmo. O mieście, którego nie ma na mapach. O którym nie można mówić. A podając adres, zostanie on zamazany. To miasto - tajemnica. Ukryte przed światem.

Dziś już wiemy, że to miasto to Oak Ridge, znajdujące się w stanie Tennessee. Strzeżone przez południowe Appalachy. Zbudowane na szybko w czasie wojny w 1942 r. Przeznaczone...

Są takie książki, obok których nie da się przejść obojętnie. Siedzą w naszych głowach. Pozostają w myślach. Są takie książki, które poruszają dogłębnie, ukazując ludzką dobroć, bezinteresowność i ucząc pokory. Są takie książki, w których każde słowo jest ważne. Trafione. Dokładnie tam gdzie powinno być. Są też takie, które chwytają za serce swoją prostotą. I takie, które pokazują życie i śmierć, jednocześnie balansując na cienkiej granicy pomiędzy jednym a drugim. Taka jest właśnie "Zorkownia".

Jest też Ona, kobieta o gołębim sercu, autorka "Zorkowni", Agnieszka Kaluga. Od kilku lat wolontariuszka w hospicjum. "Zorkownia" to jej hospicyjna myślodsiewna. To zapis myśli okołochorobowych. Okołorakowych. O przemijaniu. Ale i pełnych wsparcia - zwykłą rozmową, dobrym słowem, gestem, życzliwym uśmiechem. Potrzymaniem za rękę w tych trudnych chwilach i pogłaskaniem po głowie. A czasem po prostu byciem obok, bo i pomilczeć razem jest raźniej. Spędzeniem czasu z tymi, którzy mają go już tak niewiele.

Ile ludzi, tyle historii. Ale łączy je jedno - wszystkie zmierzają ku jednemu. Jedni są młodzi, inni już starsi. Tacy co mają całe życie przed sobą i tacy, co mówią "Wszystko, co najważniejsze, mi się przydarzyło... Pora umierać". Jedni są zupełnie samotni, drudzy odchodzą otoczeni liczną rodziną. Wyjąc z bólu lub przez niepogodzenie się z sytuacją, która odbiera człowieczeństwo.

Jest Gosia, pisząca list do swojej małej córeczki. Marek, chcący wypłynąć z wędką na jezioro. Jacek - wojskowy. Stasia, która musiała zmierzyć się z białaczką córki i wnuczki. Profesor, pogodzony z własnym losem. Albert, co lubi szparagową. Kazimierz o dziecięcych oczach. I Bogusia o aksamitnym policzku. Tych historii jest o wiele więcej. Tak różne, a zarazem tak podobne do siebie.

Agnieszka Kaluga przyrzekała swojej umierającej, dziesięciodniowej córeczce, że da sobie radę, że nie utonie. I radzi sobie najlepiej jak umie, oddając swoją całą dobroć i serce innym. Tak bardzo ją podziwiam.

"Zorkownia" to blog wydany na papierze, w formie książki.
zorkownia.blogspot.com

Moim zdaniem to najważniejsza i najlepsza książka.
Na równi z "Chustką" Joanny Sałygi.

Przeczytajcie.

Są takie książki, obok których nie da się przejść obojętnie. Siedzą w naszych głowach. Pozostają w myślach. Są takie książki, które poruszają dogłębnie, ukazując ludzką dobroć, bezinteresowność i ucząc pokory. Są takie książki, w których każde słowo jest ważne. Trafione. Dokładnie tam gdzie powinno być. Są też takie, które chwytają za serce swoją prostotą. I takie, które...