Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niestety nie ma miłości, wiem, że klasyk, że wiele osób kształtowało się na tej fantastyce i tozumiem to. Kreacja świata jest godna podziwu. Jednak z dzisiejszej perspektywy, kiedy czytam to pierwszy raz, znudziło mnie wykonanie, te bezsensowne bitwy, ginące tysiące, bohater sprawozdawczy, po prostu robi to, potem tamto, itd.

Niestety nie ma miłości, wiem, że klasyk, że wiele osób kształtowało się na tej fantastyce i tozumiem to. Kreacja świata jest godna podziwu. Jednak z dzisiejszej perspektywy, kiedy czytam to pierwszy raz, znudziło mnie wykonanie, te bezsensowne bitwy, ginące tysiące, bohater sprawozdawczy, po prostu robi to, potem tamto, itd.

Mój pierwszy raz z Faulknerem, było interesująco, oszałamiająco i niezwykle, nie jest to książka, którą mogłabym określić jako piękna albo wciągająca, język jest specyficzny, dużo potocznych zwrotów, to wszystko nadaje jej jednak wyjątkowy wymiar, pozwala intensywniej odebrać treść. Rodzina wyrusza z trumną matki aby ją pogrzebać, mają oni swoje bolączki, które z czasem coraz bardziej wychodzą na pierwszy plan. Jest to ciekawa proza, emocjonalna, zmuszająca czytelnika do rozsmakowania się w niej, a jednocześnie niosąca wiele trudnych refleksji. Momentami frustrująca i wywołująca opór. Wyśmienita, ale czy zachwycająca? To już każdy musi ocenić sobie sam, ja lubię takie wyzwania.

Mój pierwszy raz z Faulknerem, było interesująco, oszałamiająco i niezwykle, nie jest to książka, którą mogłabym określić jako piękna albo wciągająca, język jest specyficzny, dużo potocznych zwrotów, to wszystko nadaje jej jednak wyjątkowy wymiar, pozwala intensywniej odebrać treść. Rodzina wyrusza z trumną matki aby ją pogrzebać, mają oni swoje bolączki, które z czasem...

Ojoj, co tu się zadziało. Ta książka pokonała mnie całkowicie, miałam nadzieję, że w trakcie wciągnie mnie i czymś przykuje, jednak tak się nie stało. Przez cały czas byłam całkowicie obok, z niczym się nie utożsamiam, nic mnie nie zaangażowało. Fabuła rozmyła się w morzu dygresji, wspominek anegdot i nie wiadomo czego jeszcze, co samo w sobie nie jest niczym złym, ja tu jednak się nie odnalazłam.

Ojoj, co tu się zadziało. Ta książka pokonała mnie całkowicie, miałam nadzieję, że w trakcie wciągnie mnie i czymś przykuje, jednak tak się nie stało. Przez cały czas byłam całkowicie obok, z niczym się nie utożsamiam, nic mnie nie zaangażowało. Fabuła rozmyła się w morzu dygresji, wspominek anegdot i nie wiadomo czego jeszcze, co samo w sobie nie jest niczym złym, ja tu...

Książka porywa i bawi, a równocześnie skłania do myślenia. Opowiada o młodym, wykształconym i z rodzinnymi koligacjami wikarym Trzasce, który trafia do małej śląskiej parafii. Nie jest mu tam zbyt dobrze, ale stara się. Aż pewnego dnia doznaje objawienia, przychodzi do niego sam Jezus wraz z archaniołem Michałem. Pierwsza reakcja wikarego to 'o, ja pier*olę', no ale sami powiedzcie, czy nie słuszna? ;) Potem jednak zaczyna się dziać.
Niektórzy twierdzą, że ta pierwsza książka Twardocha jest dość niewprawna i daleko jej do arcydzieła, ale jeśli książka po blisko 20 latach staje się coraz bardziej aktualna, opowiada wciągającą historię, cieszy barwnym językiem, nowatorsko przedstawia regionalny klimat i przenika wgłąb myśli nie zasługuje na to miano? Wg mnie chyba tak.

Książka porywa i bawi, a równocześnie skłania do myślenia. Opowiada o młodym, wykształconym i z rodzinnymi koligacjami wikarym Trzasce, który trafia do małej śląskiej parafii. Nie jest mu tam zbyt dobrze, ale stara się. Aż pewnego dnia doznaje objawienia, przychodzi do niego sam Jezus wraz z archaniołem Michałem. Pierwsza reakcja wikarego to 'o, ja pier*olę', no ale sami...

Główną bohaterką książki jest wyspa, wyspa piękna, malownicza, ale odosobniona, na której żyje niewielu mieszkańców i oni też nie tęsknią jakoś za resztą świata. Wiodą bardzo spokojny żywot i są praktycznie samowystarczalni, rzadko udają się na ląd, sklepikarz od czasu do czasu pływa po zaopatrzenie, uważany za dziwaka Peter umawia się na nieliczne randki, ale ogólnie są odludkami. I nagle w ten spokojny i uporządkowany świat wkracza tajemnicza bestia, która pod osłoną nocy niszczy uprawy. Początkowo mieszkańcy nie reagują, ale na dłuższą metę stwierdzają, że zagrożenie jest poważne i muszą coś przedsięwziąć.
Powieść napisana jest prostym wręcz lakonicznym językiem, ale jest to świetna książka, bardzo dobrze ukazuje rysy postaci, relacje międzyludzkie, mentalność i ludzką naturę. To powieść nieoczywista gdzie wszystko jest pozorne i z podtekstem, z rewelacyjnym klimatem, odrobiną grozy i refleksją, że często rzeczy czy ludzie wcale nie są tacy, jacy się wydają. Bardzo polecam.

Główną bohaterką książki jest wyspa, wyspa piękna, malownicza, ale odosobniona, na której żyje niewielu mieszkańców i oni też nie tęsknią jakoś za resztą świata. Wiodą bardzo spokojny żywot i są praktycznie samowystarczalni, rzadko udają się na ląd, sklepikarz od czasu do czasu pływa po zaopatrzenie, uważany za dziwaka Peter umawia się na nieliczne randki, ale ogólnie są...

Początek mnie urzekł, weszłam w ten gotycki klimat jak w masełko. Najpoczytniejsza, acz tajemnicza pisarka nagle postanawia wyjawić skrywaną dotąd przeszłość, i to skromnej antykwariuszce, która nawet nie czytała jej książek. Autorka malowniczo wprowadza nas w tę historię, pomyślałam sobie - wooow. Ale wiecie co? W dalszej części książki zdałam sobie sprawę, że trochę zaczyna mnie nudzić, i głównej bohaterki (tej antykwariuszki) też jakoś nie polubiłam. Wcześniej odkryłam o co chodzi z tymi duchami więc zakończenie mnie nie zaskoczyło. Chociaż myślałam 'ej, autorka tego nie zrobi, to byłoby zbyt naciągane'. No i zrobiła 😁 Ale ogólnie to jest bardzo fajna książka, przyjemnie napisana, klimatyczna i polecam.

Początek mnie urzekł, weszłam w ten gotycki klimat jak w masełko. Najpoczytniejsza, acz tajemnicza pisarka nagle postanawia wyjawić skrywaną dotąd przeszłość, i to skromnej antykwariuszce, która nawet nie czytała jej książek. Autorka malowniczo wprowadza nas w tę historię, pomyślałam sobie - wooow. Ale wiecie co? W dalszej części książki zdałam sobie sprawę, że trochę...

Wysłuchsna w formie słuchowiska. No właśnie, dlaczego słuchowisko? Słuchowisko kojarzy mi się z lekkimi rzeczami, rozrywkowymi, a ta książka przenika do głębi. Trudno ją streścić, teraz rozumiem dlaczego większość opisuje Korowód emocjami. Małecki potrafi przede wszystkim opowiadać jak mało kto, a na koniec okazuje się, że ta opowieść, czy raczej opowieści przedziwnie się łączą tylko po to aby wydobyć z naszego istnienia kolejny szczegół, myśl, poczucie. Tak i tutaj stworzył korowód kształtów, które widzimy, czujemy bardziej lub mniej i one mają ogromny wpływ na to jacy jesteśmy. Nie wiem czy dotyczy to wszystkich, autor opisał na pewno siebie. Podziwiam odwagę umieszczenia siebie w powieści, zwłaszcza, że nie jest to typ, który pcha się na świecznik, postrzegam to jako wyraz literackiej szczerości i autentyczności autora.

Wysłuchsna w formie słuchowiska. No właśnie, dlaczego słuchowisko? Słuchowisko kojarzy mi się z lekkimi rzeczami, rozrywkowymi, a ta książka przenika do głębi. Trudno ją streścić, teraz rozumiem dlaczego większość opisuje Korowód emocjami. Małecki potrafi przede wszystkim opowiadać jak mało kto, a na koniec okazuje się, że ta opowieść, czy raczej opowieści przedziwnie się...

Mimo bardzo dobrych opinii to ja jednak uważam, że to nie jest dobra książka. Chyba jest to nawet debiut autora, miał to być horror wzorowany na Kingu, ale dać cytat z Kinga na początku to trochę za mało. Ogólnie Domofon ma wszystko co horror mieć powinien, jest bardzo dobre miejsce akcji, są świetni bohaterowie, tajemnica sprzed lat, klątwa, autor też pisze bardzo dobrze, a jednak nie zadziałało. Nie poczułam ani klimatu, ani napiecia mimo, że ciekawiło mnie co będzie dalej. I nawet nie wiem co tu szwankowało, może sposób budowania scen, może bohaterowie zbyt beztrosko sobie rozmawiali, trudno mi powiedzieć, ale nie miałam z tego horroru żadnej przyjemności ;)

Mimo bardzo dobrych opinii to ja jednak uważam, że to nie jest dobra książka. Chyba jest to nawet debiut autora, miał to być horror wzorowany na Kingu, ale dać cytat z Kinga na początku to trochę za mało. Ogólnie Domofon ma wszystko co horror mieć powinien, jest bardzo dobre miejsce akcji, są świetni bohaterowie, tajemnica sprzed lat, klątwa, autor też pisze bardzo dobrze,...

Świetny debiut, jest to kryminał detektywistyczny z bohaterem wzorowanym na Philipie Marlowe'ie. Autor ciekawie buduje jego postać, jest on bohaterem zupełnie nieidealnym, jego działanie to często przypadek, popełnia błędy, ma swoje obsesje, śledzimy go poprzez narrację pierwszoosobową. W tle mamy słowiańskie koszmary, tajemnicze jezioro, morderstwo i zaginięcia. Podobało mi się. A jak zajrzałam w recenzje to okazuje się, że bohater był nudny i nic się nie działo ;) Jeśli macie więc ochotę to sprawdźcie sami. Ja chętnie sięgnę po kolejną część.

Świetny debiut, jest to kryminał detektywistyczny z bohaterem wzorowanym na Philipie Marlowe'ie. Autor ciekawie buduje jego postać, jest on bohaterem zupełnie nieidealnym, jego działanie to często przypadek, popełnia błędy, ma swoje obsesje, śledzimy go poprzez narrację pierwszoosobową. W tle mamy słowiańskie koszmary, tajemnicze jezioro, morderstwo i zaginięcia. Podobało...

To było wyczekiwane wydarzenie literackie, pierwszą książkę autora, i jak dotąd jedyną -Pielgrzym - uważam za arcydzieło w swoim gatunku, więc gdy teraz napisał drugą to wiadomo, że poprzeczka wisiała wysoko. Myślę, że sam autor też zdawał sobie sprawę z presji, czy więc udała mu się druga w karierze powieść? Wg mnie i tak, i nie.
Rok Szarańczy jest to kawał powieści, jest obszerna, znów mamy bohatera szpiega i idziemy z nim jego życiową drogą pełną niebezpieczeństw trudnych wyborów spektakularnych osiągnięć, akcja dzieje się w bliskiej przyszłości. Ale żeby nie było tak nudno i nie była to kopia Pielgrzyma autor dorzuca nam jeszcze trochę innych atrakcji rodem z fantastyki. Wszystko co mogłabym więcej napisać będzie spojlerem, więc miejcie takie samo zaskoczenie jak ja :) Tylko, że wg mnie fabuła nie spina się gładko, pewnych rzeczy nie kupuję i, owszem, było to spektakularne, ale też przekombinowane. Więc, zależnie od nastroju uważam że jest powieść świetna albo że taka sobie. 😃

To było wyczekiwane wydarzenie literackie, pierwszą książkę autora, i jak dotąd jedyną -Pielgrzym - uważam za arcydzieło w swoim gatunku, więc gdy teraz napisał drugą to wiadomo, że poprzeczka wisiała wysoko. Myślę, że sam autor też zdawał sobie sprawę z presji, czy więc udała mu się druga w karierze powieść? Wg mnie i tak, i nie.
Rok Szarańczy jest to kawał powieści, jest...

Może jest to książka o ważnych sprawach, może i napisana pięknym językiem, subtelna i mądra, Nie zmienia to jednak faktu że jest o niczym. Bohaterka snuje sobie jakieś wspominki o ważnych osobach w swoim życiu, ale to są takie treści które wszyscy w życiu mamy i w żaden sposób nic z tych historii nie mogło zostać we mnie na dłużej. Takie książki nie wytrzymują próby czasu, za rok czy dwa nikt nie będzie o niej pamiętał. A jest to nominacja do nagrody Bookera więc spodziewałabym się czegoś konkretniejszego.

Może jest to książka o ważnych sprawach, może i napisana pięknym językiem, subtelna i mądra, Nie zmienia to jednak faktu że jest o niczym. Bohaterka snuje sobie jakieś wspominki o ważnych osobach w swoim życiu, ale to są takie treści które wszyscy w życiu mamy i w żaden sposób nic z tych historii nie mogło zostać we mnie na dłużej. Takie książki nie wytrzymują próby czasu,...

I oto jest! Książka jakie się nie zdarzają, bo po pierwsze jest to science fiction, polskie science fiction i bardzo dobre, na wzór zaangażowanej fantastyki złotego wieku, a jednak zaangażowanie to jest bardzo współczesne i dostosowane do naszych czasów. A napisała to kobieta.
Płomień jest statkiem kosmicznym, który jako pierwszy w historii ludzkości ma wylecieć poza naszą galaktykę, a jego lot ma trwać 100 lat i większość książki to są przygotowania do tego wylotu. Widzimy trzy perspektywy, jedną gdzieś w odległym kosmosie, drugą to jest tu i teraz, przygotowania do misji, a trzecią na postapokaliptycznej Ziemi. Głównie śledzimy tę drugą z poziomu psycholożki Brin i jej związku z charyzmatycznym naukowcem odpowiadającym za realizację całego projektu Townsendem. Moralność ma tu wielkie znaczenie ze względu na jeden z wariantów dotyczący mapowania ludzkiego mózgu. Autorka ciekawie prowadzi fabułę za pomocą narracji, ale też wyrywków z wywiadów, przesłuchań, itp. Zagadką do samego końca jest co mają znaczyć pozostałe wątki, są tropy, a jednak zakończenie i tak zaskakuje.
Zdecydowanie brakuje mi takich książek we współczesnym literackim świecie dlatego jestem zachwycona Płomieniem.

I oto jest! Książka jakie się nie zdarzają, bo po pierwsze jest to science fiction, polskie science fiction i bardzo dobre, na wzór zaangażowanej fantastyki złotego wieku, a jednak zaangażowanie to jest bardzo współczesne i dostosowane do naszych czasów. A napisała to kobieta.
Płomień jest statkiem kosmicznym, który jako pierwszy w historii ludzkości ma wylecieć poza naszą...

Akcja goni akcję, intryga intrygę, jak na mój gust to za dużo tu zniszczonych domów, rozbitych samochodów, samolotów, bohater typu 'zabili go i uciekł', nawet jak ucieka w majtkach to i tak ma kasę przy sobie ;) Ale fakt, że trudno było się oderwać od lektury, dobra rozrywka :) Nie wiem czy sięgnę po kontynuację tej serii, chyba wolałabym Rollinsa.

Akcja goni akcję, intryga intrygę, jak na mój gust to za dużo tu zniszczonych domów, rozbitych samochodów, samolotów, bohater typu 'zabili go i uciekł', nawet jak ucieka w majtkach to i tak ma kasę przy sobie ;) Ale fakt, że trudno było się oderwać od lektury, dobra rozrywka :) Nie wiem czy sięgnę po kontynuację tej serii, chyba wolałabym Rollinsa.

Książka wybrana w ciemno i nawet jest to chyba debiut. Opowiada o dwóch kobietach, babce i jej wnuczce, które nigdy się nie poznały, obie trafiają do Madrytu w innych czasach, a jednak mają sporo ze sobą wspólnego. Autorka opowiada ich losy przez pryzmat nierówności ekonomicznych, słabszej pozycji kobiety w społeczeństwie, niechcianych ciąż i małżeństw. Wiele w niej prawdy i trafnych spostrzeżeń. Maria i Alicia nie są zbyt sympatyczne, ale to silne kobiety, które muszą same o siebie zadbać. A pochodzenie z peryferii miast i z nizin społecznych nie sprzyja lekkiemu życiu, czy powinniśmy mieć im za złe, że odrzucają stereotypy, wolą niezależność, finansową stabilizację od tradycyjnych ról kobiecych? Podobała mi się ta książka, tym bardziej, że autorka jest poetką i pisze ją w pięknym stylu.

Książka wybrana w ciemno i nawet jest to chyba debiut. Opowiada o dwóch kobietach, babce i jej wnuczce, które nigdy się nie poznały, obie trafiają do Madrytu w innych czasach, a jednak mają sporo ze sobą wspólnego. Autorka opowiada ich losy przez pryzmat nierówności ekonomicznych, słabszej pozycji kobiety w społeczeństwie, niechcianych ciąż i małżeństw. Wiele w niej prawdy...